Capitulo Once

- Dlaczego mnie tu przyprowadziłeś? - pytam nierozumiejąc intencji mojego wybawcy.
- Ludmila mnie o to poprosiła, a wiesz, że nie potrafie jej odmówić.
- Ooo, proszę następny Verdas. Pewnie ty też ruchałeś ją na każdym boku - mamroczę pod nosem mając nadzieje, że nie słyszał ostatniego zdania.
- Czyli widziałeś ją i Leona?
  Kiwam twierdząco głową.
- Nie podejrzewałem, że jest tak prosta w obsłudzę.
- Szczerze, też mnie zdziwiła. Zna Verdasa kilka dni. Na początku nie chciałem brać Cię do siebie, ale kiedy zobaczyłem jak Cię biją, to aż mi się Ciebie żal zrobiło stary, no więc polazłem za tobą i nagle stoisz i ryczysz pod jej oknem. Podszedłem, zobaczyłem ich  i zabrałem Cię, potem zemdlałeś, ale to chyba z głodu i przemęczenia.
Wizja tamtej nocy wywołuje u mnie nieprzyjemny odruch wymiotny.
Ona i on.
Razem.
Au.
Boli.
Dziwne.
Ja czuję.
Przeczesuję ręką oklapnięte, przetłuszczone włosy i zdaje sobię sprawę z tego, że zostałem sam i gdyby nie Diego, który mimo wszystko przygarnął mnie to teraz leżałbym pod oknem Ludmily i skamlał z głodu i zimna.
Kurwa, jestem Cuwaliac, a zachowuję się jakbym był jakimkolwiek nie szanującym się psem. No właśnie, a jeżeli już o psach mowa...
- Gdzie masz tą olbrzymią bestię? - pytam wskakując na drewniane krzesło.
- Spokojnie, zamknąłem Proxiego w naszym pokoju - Diego lustruje mnie wzrokiem, po czym rozbawiony kiwa głową na boki - boisz się małego Yorka?
- Małego? To ma dwa metry!
- Stary, on nawet jednego metra nie ma i waży niespełna dziesięć kilogramów.
- Lecz się i weź ze sobą tego pchlarza - no dobra, może trochę przesadzam, ale jak można trzymać takie coś w domu? Przecież to ma zęby!
- Nie wkurzaj mnie Cuwaliac, bo możesz skończyć gorzej niż Ludmila po waszych niektórych spotkaniach, chyba wiesz o co mi chodzi prawda? - Hernandez mruży oczy i patrzy na mnie groźnym spojrzeniem, a ja nie chce już dostać od nikogo w ryj więc podnoszę ręcę do góry w obronnym geście - Och, Cuwaliac co by tu z tobą zrobić?
- Nie radzę Ci robić nic, ponieważ jestem gwiazdą, a gwiazdy trzeba dopieszczać.
- Oj, Cuwaliac. Żadna z Ciebie gwiazda, narazie spadasz niczym meteor, albo kometa. Wybierz sobię.
- To ty jesteś kometą! - podnoszę głos i zeskakuje na podłogę, staram się być groźny, jednak pies wybiegający z pokoju obok znacznie mi to uniemożliwia i w wyniku tego z powrotem wskakuje na krzesło, a Hernandez? A Hernandez bierze tego głupiego pchlarza na ręcę i wyciąga go w moją stronę.
- Przestań! Bierz go ode mnie! Ja go nie chcę! - z moich oczu ciurkiem zaczynają płynąć łzy, odsuwam się do tyłu i spadam tyłkiem na podłogę, szybko wstaje i uciekam przed siebie. Zamykam drzwi i siadam w kącie pokoju chowając głowę między kolanami. Do moich uszu docierają tylko krzyki Diega, a przed moimi oczami znowu staje wizja tej cudnej parki z wczoraj, błagam niech to już się skończy.

Zrezygnowany podchodzę do drzwi i cichutko je otwieram. Nie chce, aby ten głupi kundel usłyszał cokolwiek i przybiegł do mnie, w ogóle jak można nazwać psa Proxi? To przecież nie ludzkie i prymitywne. Rozumiem nazwać pieska Fedi, Fede, Feds, bo to urocze imiona. Sam nazwałbym tak na przykład syna Federico Junior Cuwaliac, Ludmila napewno zgodziłaby się na takie imię...
STOP!
Chciałem powiedzieć Jenifer Lopez, która teraz może błagać mnie o związek. W końcu jestem wolny i mogę być z kimś lepszym niż ta blond suka. Ja zdecydowanie za często wypowiadam w myślach jej imię... ogólnie ostatnio za często o niej myśle. Nie powinienem tego robić patrząc na to, że jest dla mnie nikim. Była tylko moim dodatkiem. Niczym zegarek, który mi ukradli. Mój biedny zegareczek. Pewnie Ci frajerzy sprzedali go na jakimś psim targu za marne grosze. Ciekawi mnie jeszcze co stało się z moim Ferrari, moje biedne czerwone autko. Napewno za mną tęskni, ale spokojnie jeszcze trochę i wróce za kierownice mojego czerwonego diabła. Muszę tylko znaleźć ojca i wyjaścić z nim całą sytuacje. On nie mógł zbankrutować, przecież te pieniądze w połowie były moje. Jestem jego synem, należy mi się. Bardziej niż matce. Tej głupiej landrynie nie dałbym, ani jednego złamanego grosza. Zawsze wszystkimi pomiatała i uważała się za niewiadomo kogo, żerowała na ojcu i była podła dla ludzi, wykorzystywała ich i straszyła statusem społecznym na każdym kroku, zupełnie tak jak... zupełnie jak ja. Ale ja to ja. A ona to ona. Ja jestem inny. Jestem gwiazdą. Błyszczę jak Supernova. Ludzie mnie kochają, chcą być mną. Chcą ogrzewać swoje tyłki w cieniu mojej sławy. Nie pozwolę na to.
- Ooo śpiąca królewna się obudziła - słyszę ten okrony warkot Diego. Nie wiem kto przyjął go do Studia, ale chyba był na haju. Zero orginalności, mój głos wywołuje u ludzi wzruszenie. Można mnie porównywać do anielskiego chóru, a on brzmi jak indyk rodzący dzień przed Bożym Narodzeniem. Masakra.
- Gdzie jest kundel?
- Moja mama zabrała Proxiego ma spacer, nie musisz się bać.
- Ja wcale się nie boje - naburmuszony krzyżuje ręce na piersiach - po prostu nie chce dostać wszawicy!
- Pchlicy, idioto. Psy mają pchły. A poza tym Proxi nie ma pcheł, to czysty psiak.
- Kundel, nie psiak.
- Sam jesteś kundel - czy on ze mnie kpi? Nie pozwolę na to! Nikt nie kpi ze mnie, z Federico Cuwaliaca. Jestem jedyny i niepowtarzalny.
- Nie obrażaj mnie. A z resztą nie ważne, daj mi jedzenie, bo jestem głodny - przenoszę wzrok na stojący niedaleko blat połączony z kranem i jedną szafką. Jak można mieszkać w takiej melinie?
Ja tutaj nie zostanę, ale najpierw zjem omlet ze szpinakiem i pieczarkami.
- Śniadanie masz już zrobione, stoi w moim pokoju - błysk w oku Diega mówi mi, że to nie znaczy nic dobrego.
- Jeżeli to nie omlet, to tego nie zjem - informuje go wyniosłym tonem głosu i z podniesioną głową wchodzę do pokoju w którym spałem. Podchodzę do szafki nocnej i podnoszę z niej talerz na którym leżą dwie kanapki posmarowane czymś białym i tłustym. A no i jeszcze śmierdzi jak cholera. Co to za świństwo? Moje słodkie usteczka nie dotkną tego  czegoś.
Pezekraczam próg pokoju i podchodzę do Hernandeza, który patrzy na mnie ze zdziwieniem wymalowanym na tej głupiej mordzie.
- Nie będę tego jadł, to ochydne - od razu wyrażam swoje niezadowolenie. Jestem najlepszy i mam jeść to co najlepsze.
- Yyyy, to jest yyyy... - brunet patrzy w ściane i jąka się jakby nie wiedział co ma powiedzieć - Wiem! To biały kawior!
Moje oczy przybierają kształtem krążki złotych monet. Kawior, mój kochany kawior. Tylko taki jakiś dziwny.
Przecież kawior to takie kuleczki, a to jest jednolita masa, jakby pasta. Coś mi tu śmierdzi i tym razem to nie ja. Ale fakt, ja też nie pachnę najlepiej. Muszę się umyć.
- Kawior wygląda trochę inaczej, a poza tym - odstawiam talerz na stół - Ciebie niby stać na kawior?
Hernandez gwałtownie wciąga powietrze przez nos i zamyka oczy ciężko się nad czymś zastanawiając.
- No wiesz, wszystkie pieniądze jakie zarabiam wydaje na ten delikates, bo jest cudowny i yyy... najlepszy -
- Przynajmniej z tym się zgadzamy.
  Siadam na drewnianym krześle obok Diega i biorę do ręki jedną z kanapek. Nie wyglądają zachęcająco, ale to kawior. A kawior jest drogi więc musi być dobry.
Biorę pierwszy kęs i mam ochotę rzygać, tłusty, ochydny smar, fujcia. Ale nie mogę dać tego po sobie poznać, bo ten kretyn mnie wyśmieje, a poza tym TO KAWIOR. Muszę zjeść wszystko, albo nie zjem jedną kanapkę i powiem, że nie jestem już głodny. Tak, pomysł idealny. W końcu jestem gwiazdą, a gwiazdy jedzą mało.
- No i jak? Smakuje Ci? - pyta rozbawiony.
- Tak - wstrzymuje głos, aby z trudem przęłknąć kolejny kawałek - smakuje cudownie.
- To nie jest kawior.
Na jego słowa, moja buzia przybiera kształtem koło. Jak to kurwa nie kawior?
- To smalec.
- Co to jest smalec?
- To taki tłuszcz zwierzęcy.
- Tłuszcz? - unoszę brwi do góry - a ile to ma kalorii?
- Ehh, nie wiem czy chcesz wiedzieć Cuwaliac.
Rozumiem aluzje.
- Nie, nie chce. Daj mi jedzenie brudasie. Mało kaloryczne i lekkostrawne. 
Hernandez zmniejsza odległość między nami i przybliża się do mnie. Nasze twarze dzielą może trzy centymetry.
- Federico, ja nie jestem Ludmilą, którą lata za tobą jak pojebana, nie będę robił dla Ciebie nic.
Czuję się skrępowany, ale nie chcę dawać mu tej satysfakcji i mu tego okazywać.
- Gdzie jest łazienka? Muszę się umyć.
Hiszpan wskazuje głową plastikowe drzwi.
- Tylko się nie utop, albo czekaj utop się i tak nikt nie będzie po tobie płakał.
  Wstaje i kieruje się w stronę łazienki, nie mogę tu zostać. Nie mogę żyć w takich warunkach, ale czy w obecnym momencie stać mnie na coś lepszego?

Capitulo Diez

  Po raz dziesiąty dzisiejszej nocy odrzucam połączenie od Ludmily i niedbałym ruchem wrzucam telefon do kieszeni marynarki. Jest mi zimno, jestem głodny i trochę nawet śmierdze, niby po wyjściu ze Studia wstąpiłem do drogerii z perfumami i prysnąłem się testerem, ale nic nie jest wieczne, zapach wyparował. Nie ma go już przy mnie. Nie został ze mną na zawsze, niektóre zapachy potrafią obiecać nam gwiazdkę z nieba, a po dwóch latach tak po prostu pachną na koszuli innego mężczyzny. Ale plus to mieć wyjebane. Właśnie dlatego mam zamiar zapomnieć o tym słodkim zapachu bezpieczeństwa, które mi dawał. Znajdę sobie inne perfumy, takie które będą mi wierne do końca życia, które zrobią dla mnie wszystko bez zbędnego gadania. I kupię sobie małpkę. Małą, włochatą małpkę, która będzie skakała przy mnie cały czas i która będzie na mnie czekać w wyznaczonym miejscu. Tak właśnie zrobię. Jak tylko ojciec i matka wrócą to wezmę od nich pieniądze i kupie sobie małpke i znajdę nowe, lepsze, ładniejsze perfumy, które nie polecą na żadnego pieprzonego arystokrate. No kurwa, ja pierdole i chuj. Wkurzyli mnie, to znaczy mam ich w nosie, nie obchodzi mnie to co oni sobie tam robią.
- O patrz stary, jakiś chłopiec siedzi sam - dociera do mnie męski, przerażający ton głosu, od którego dostaje gęsiej skórki.
- No pewnie jakiś bogacz, patrz jaką ma marynarkę i te postawione włoski - odzywa się łysy, postawny mężczyzna, przybijając piątkę towarzyszowi. Chyba mam zdrowo przejebane.
- No, co chłopczyku zgubiłeś się? Jest już ciemno, może odprowadzimy Cię do domku co?
- Nie, dam sobie rade sam. Jestem Federico Cuwaliac, radze wam mnie zostawić.
 Na moje słowa obydwoje wybuchają gromkim śmiechem, no tak w końcu jestem bankrutem, nazwisko już nie uratuje mi dupy. Czas brać nogi za pas.
Jednak kiedy na moim policzku ląduje pierwszy cios, to już wiem, że nie wyjdę z tego z twarzą.

Bez telefonu, zegarka z podbitym okiem, przeciętą wargą i zębem trzonowym w kieszeni spodni wracam pod dom Ludmily. No nie mam innego wyjścia. Nie mam nikogo innego, kto byłby w stanie mi teraz pomóc, zresztą przy okazji pogadam z panem Ferro, a no i nawet przecisnę przez żołądek tą kanapkę z serek i pomidorem, ale błagam niech ktoś uśnieży mój ból. Jest mi ciężko, jest mi naprawdę w chuj ciężko, niesądziłem, że kiedyś będę w tak trudnej sytuacji. Nie radzę sobię, nie potrafie sobię poradzić.
Chciałbym, żeby Lucia była obok mnie.
Boże, jakie ja głupoty czasem gadam. Jestem zdesperowany, to wszystko.
Bardzo zdesperowany patrząc na to, że użyłem zdrobnienia jej imienia. Pamiętaj Cuwaliac, Ferro nie jest żadnym cudem świata, stać Cię na coś lepszego i bardziej wiernego. Nie wróce do niej, nie ma takiej kurde opcji, nawet jeżeli będzie błagać mnie na kolanach. Niech błaga od tego jest ! A wtedy ja spojrzę się na nią i powiem ,, Idź do Verdasa, mała ".
 Zdenerowany przekraczam bramę i podchodzę do okna blondynki, a to co tam widzę sprawia, że przez moje serce przechodzi fala bólu. Ludmila leżąca na łóżku w bieliźnie, którą dostała ode mnie i Verdas w bokserkach całujący jej malinowe usta. I gdyby nie czyjaś ręka odciągnąca mnie za ramię to przysięgam, że wparowałbym tam i zabił tą słodką parkę.

 Budzą mnie promienie słońca, które wkradają się do pokoju przez niedbale zasłonięte przez kogoś zasłony. Otwieram oczy i rozglądam się po ponieszczeniu w którym się znajduje. Białe, popękane ściany, szafka, która wygląda jakby miała z czterdzieści lat, jest zniszczona i poklejona taśmą, aby tylko jakoś się trzymała. Żarówka, która zwisa na środku pokoju z jakiegoś kabelka wygląda dość nędznie. W sumie nie mam pojęcia gdzie jestem, nie pamiętam nawet jak się tutaj znalazłem. Wszystko widzę jak przez mgłę, czuję się chujowo.
 Podnoszę się z łóżka i widzę leżące na szafce kanapki, a obok karteczke z napisem "Tu masz śniadanie. Przyjdę jak skończe lekcje w Studio, proszę wyjdź z Proxim ". No to mi za wiele nie mówi. Brak podpisu, jakiegoś znaku kierującego mnie kim ten ktoś jest, a no i kim do chuja pana jest Proxi? Może to jakaś ksywka? Albo jakiś typek, który po mnie przyjdzie? A co jak to Ci bandyci, którzy mnie napadli? Nie chce dostać po mordzie drugi raz. Co to to nie. Trzeba spierdalać.
 Szybko wstaje z łóżka i zmierzam do drzwi zaniedbanego pokoju. W między czasie zauwarzam, że jestem ubrany, a to znaczy, że nie przyprowadziła mnie tutaj dziewczyna, no w końcu taka by mnie rozebrała, no chyba, że wolałaby jakiegoś tam arystokratę, przecież sex z takim musi być naprawdę fascynujący, pewnie po wszystkim poszedł napić się herbatki z keksem świeżego mleczka, pedał. Ja po dobrym sexsie, bo z Lu można przeżywać tylko i wyłąc... z Ludmilą nie jest źle, w końcu każda dziwka powinna znać się na swoim fachu. Poszedłbym zajarać, ale teraz to mnie nawet na fajki nie stać.
Ehh, ciężkie to moje życie. Ale jestem Cuwaliac, a to znaczy, że nawet bez pieniędzy jestem bogiem.
 Kiedy podchodzę do drzwi i chwytam za klamkę z moimi spodniami dzieje się coś dziwnego. Tak jakby ciągnęły mnie z powrotem do tyłu. O co chodzi?
Zdezorientowany oglądam się za siebie, a kiedy orientuje się co się dzieje, z przerażenia wskakuje na łóżko i zaczynam głośno wrzeszczeć. W każdym razie już wiem, kim jest Proxi.
- Wynoś się ty zapchlony kundlu.
 Wielki na dwa i szeroki na cztery metry York, szczeka na mnie i agresywnie wymachuje ogonem w każdą stronę. Jestem przerażony. To bydle chce mnie zjeść, jestem tego pewny. Pewnie ktoś ściągnął mnie tutaj, aby to zwierzę najadło się do syta.
- Nie ma opcji psie, nie dostaniesz mnie!
- Cuwaliac szujo, wiedziałem, że zostawienie Cię nie było dobrym pomysłem.
- Ty gadasz? - krzyczę w stronę psa.
- Odwróć się - odpowiada mi męski, znajomy głos, a kiedy odwracam się w jego stronę jestem zaskoczony, że widzę osobę, której nigdy bym się nie spodziewał tutaj zobaczyć.

Capitulo Nueve

 - Ale Ludmila ja tam nie chce iść - próbuje zatrzymać ciągnącą mnie za rękę blondynkę. 

- Kochanie nie możesz unikać tego dnia, kiedyś będziesz musiał się tam pokazać, a poza tym cały czas będę przy tobie - staje na palcach i delikatnie muska moją dolną wargę. 

Zamykam oczy i głośno wciągam powietrze przez nos. Czuje się jakoś dziwnie. 

- Napewno będziesz? - pytam najciszej jak tylko potrafię. 

- Napewno. 

- Nie chciałem, no wiesz - próbuje znaleźć odpowiednie słowo - poniosło mnie. 

- Nic się nie stało, zapomnijmy. 

- Prze...yyy...przep

- Przeprosiny przyjęte kochanie, nie gadajmy już o tym

Ludmila delikatnie splata nasze ręcę ze sobą i zaczyna kierować się w stronę Studia. Tym razem nie mam zamiaru się sprzeciwiać. Ona ma racje, nie mogę być tchórzem. Najwyżej będę unikał Verdasa jak ognia. 

- Nie martw się kochanie. Będzie dobrze, nikt nie będzie chciał robić Ci na złość. A jeżeli tak będzie, to stanę za tobą murem, bo Cię kocham i wiem, że mimo wszystko tutaj - wskazuje palcem na moją klatkę piersiową - dużymi literami wyryte jest moje imie. Dopóki Cię kocham możesz być spłukany i bezdomny, bo to ja będę twoim złotem.

- W takim tazie kup mi coś do jedzenia złotko, bo jestem głodny. 

 Pierwszy raz przyznałem się do tego dziwnego uczucia. Jest mi dziwnie ze świadomością, że nie mogę być samodzielny. Zawsze mogłem liczyć tylko na siebie, a tu prosze surprise, zostałem bezdomnym cieciem, którego utrzymywać musi dziewczyna. Po prostu zajebiście. Jak tylko mój ojciec wróci to mi za to zapłaci. Muszę przez niego przechodzić istne katorgi takie jak jedzenie kanapek, dzielenie łazienki z kimś innym, spanie w jednym łóżku z jakąś blond idiotkom i proszenie się jej o hajs. Ehh, a niech tylko po powrocie nie wypromuje moich ibutów to się zdenerwuje i będę tłupał nogą. Mój ojciec nienawidzi jak tłupie nogami, ale teraz mam konkretny powód. Zostawił mnie. Głupi kretyn. Wziął ze sobą matkę. Po co? Do ruchania mógł wynająć miliony lasek, a taki syn jak ja zdarza się raz na jakiś czas, ponieważ mój synek też będzie tak cudownym człowiekiem jak ja. Nie chce córki. Kobiety nie są rozumnymi istotami, idealnym przykładem jest Ludmila. Na jej miejscu nie pozwalałbym sobą pomiatać, ale jej jak widać to nie przeszkadza. W sumie to dobrze, bo mam się na kim powyżywać kiedy mam zły humor. Biedna, głupiutka Ferro, której wydaje się, że mogę stracić dla niej głowę. Śmieszna. 

- Fedi, słyszysz mnie? 

- Yyyy, tak, tak 

- Więc wolisz slodką bułkę czy coś ciepłego typu hot-dog? - pyta. 

- Zjadłbym jajecznice z dodatkiem czerwonego kawioru, szynką parmeńską, pomidorami i szparagami. 

- Skarbeńku, jesteśmy w cukierni tutaj nie ma takich pyszności. 

 Zniesmaczony rozglądam się po kątach sklepu w którym się znajdujemy. Poprzylepiane do siebie bułki z nadmiarem kruszonki i lukru nie wyglądają zachęcająco. 

- Nie będę tego jadł, nikt nie powinien tego jeść, wiesz ile to wszystko ma kalori Lu? Nie wejde po tym w swoje ulubione spodnie, a nie czekaj chwile, zabrali mi moje ulubione spodnie, rozumiesz to? Zabrali - moje krzyki rozchodzą się po całym sklepie, ale to dobrze może w końcu dotrze do niej, że ma mi je odkupić. - Och Cuwaliac, nie tak nerwowo twój tyłek i tak wygląda grubo we wszystkim co tylko na siebie włożysz. 

  Odwracam się w stronę głosu, który miał czelność powiedzieć mi coś takiego. Jestem kurwa Federico Cuwaliac, ja we wszystkim wyglądam najlepiej. 

- Co zatkało Cię? - pyta stojący w drzwiach Verdas. Boże, jak ja go nie lubię. - Nie, nie zatkało. Po prostu twój brzydki ryj przyprawił mnie o mdłości. 

- Schlebiasz mi bankrucie - w tym momencie zalewa mnie fala gorąca i gdyby nie przytulająca się do mojego torsu Ludmila to po ludzku dałbym mu w ryj. 

- Dobra, to co widzimy się w szkole, tak? A no i Lu nie zapomnij o spacerku, który mi obiecałaś, buziaczki moja blondyneczko. 

 Wychodzi, a ja buzuje. Spacerek? Obiecałaś? Buziaczki? Blondyneczko? Czy to są kurwa jakieś żarty? Jeżeli chciał wyprowadzić mnie z równowagi to mu się udało, tylko nie do końca to przemyślał, bo przez jego wypowiedź ucierpi tylko jedna osoba. 

- A więc tłumacz się suko. 

 A jedyną rzeczą jaką robie potem, to rzucenie w nią drewnianym krzesłem, które całkiem przypadkiem stało pod moją ręką. 

Wkurwiony przekraczam próg Studia, mam w nosie dziwnie patrzących na mnie uczniów, jedyne o czym myśle teraz to zdrada. Zdradziła mnie. Jak ona kurwa mogła umawiać się z Verdasem za moimi plecami? Wiedziała, że go nienawidze i, że wybuchne kiedy się o tym dowiem. Wstrętni kłamcy i pieprzeni egoiści. Nie dam tak sobą pomijatać. Nikt nie będzie robił mnie w chuja, a już napewno nie ona. 

 Nagle tuż przy moim boku pojawia się szczerzący Maximilian, ehh jeszcze ten mnie będzie wkurwiał. 

- Fede, Fede, Fede, Fede jesteś ! W końcu, nie mogłem się doczekać kiedy... 

- Kiedy zaczniesz się ze mnie nabijać? Daruj sobie i wypierdalaj. Ty pewnie też latami czekałeśna moją porażkę co? Wszyscy jesteście tacy sami, ale ja się zemszcze. Na was wszystkich słyszysz? Będziecie tak wykączeni, że ty, Verdas i ta blond kurwa będzie mnie błagać na kolanach, abym przywiązał wam sznurki na szyje i powiesił na pierwszym lepszym drzewie, a wtedy będę się wam przyglądał z uśmiechem na twarzy - pod powiekami zaczynają zbierać mi się łzy, a ja z całych sił próbuje je powstrzymać - i pożałujecie tego, że mnie zostawiliście. Ona pożałuje i ty też pożałujesz, bo zostałem sam. Ale tak mi dobrze, lepiej niż z wami. Lepiej! 

- Cuwaliac, do mojego gabinetu! Natychmiast! - odwracam się za siebie i widze przyglądający mi się tłum ludzi, który wygląda na lekko zmieszany. Moją uwagę przyciąga również stojący po środku dyrektor i już wiem, że w moim życiu odbiorą mi jeszcze jedną rzecz, a mianowicie coś co kocham całym swoim sercem - muzykę. 

- Chyba wiesz dlaczego Cię tutaj wezwałem prawda Federico? - pyta mnie dyrektor Studia Antonio Gabana, który posyła mi spojrzenie kipiące nienawiścią. Nigdy mnie nie lubił. Zawsze chciał wywalić mnie ze szkoły, ale ze względu na hajs jaki mój tata inwestował w tą szkołe wolał mnie w niej zostawić. 

- Przez moje zachowanie. 

- Nieodpowiednie zachowanie - poprawia mnie - z nauczycielami podjeliśmy jednogłośną decyzje. Federico zostajesz wydalony ze Studia, przykro mi. 

- Nie jest panu przykro. Wy wszyscy cieszycie się moim nie szczęściem, gdybym nadal był w stanie dawać wam pieniądze na potrzeby szkoły to nadal mógłbym się tu uczyć, ale spokojnie pożałujecie tego. Zapisze się do innej szkoły, wygram wszystkie konkursy i zostanę gwiazdą. A kiedy będę odbierał moje grammy to przy milionach osób skandujących moje imię każe pocałować się panu w dupę. 

- Wynoś się stąd. 

- Z wielką chęcią. Ta szkoła to zwykła melina. 

- Na którą Cię chłopcze nie stać. 

 Wychodzę z gabinetu i kieruje się w stronę wyjścia ze szkoły. Jednak coś zatrzymuje mnie przy szafce. Sam nie wiem co, po prostu coś ciągnie mnie żeby do niej zajrzeć, w sumie przy okazji mogę zabrać z niej swoje rzeczy, bo nie mam zamiaru już tutaj wracać. 

 Sprawnym ruchem wpisuje hasło i otwieram metalowe drzwiczki z napisem "Federico Cuwaliac", moja szafeczka. O dziwo naprawde ją lubiłem. Na początku miałem z nią lekkie poblemy, ale po pomalowaniu jej na złoto, wklejeniu do niej swoich zdjęć i wyburzeniu jednej ze ścianek, aby ją powiększyć nie było tak źle to znacz dobrze też nie było, ale lepsze to niż to wcześniejsze. 

 Kiedy przegrzebuje się przez stertę lakieru do włosów, widzę coś co przykuwa moją uwagę, a mianowicie zdjęcie. Moje i Lusi, Ludmily. Moje i Ludmily. To, które dała mi dniu naszej drugiej rocznicy. Kto by pomyślał, że po dwóch latach ona zacznie chcieć spotykać się z Verdasem. Jestem od niego lepszy, nawet bez pieniędzy. Miała być moim złotem, a okazała się być zwykłym, bezwartościowym kawałkiem plastiku. 

  Zdejmuje kawałek papieru i wkładam go do kieszeni marynarki, która nie pachnie najlepiej. Chodze w niej już drugi dzień, masakra. 

 Zniesmaczony próbuje wyjść ze Studia, ale kiedy w przejściu widzę przytulających się Verdasa i Ferro, to wiem, że nie wyjdę tą stroną. A najgorsze jest to, że to wszystko boli mnie bardziej, niż fakt, że nie mam pieniędzy. 

 

Zawieszenie

Ze względu na zapsucie laptopa i telefonu jestem zmuszona zawiesić blog, przepraszam.

Capitulo Ocho

Uwagi: Perspektywa Leona.
Czas akcji: Od przyjścia do Studia.
_______________________________

Buenos Aires. Piękne miasto w którym od dzisiaj będę uczęszczał do jednej z najlepszych szkół muzycznych. Muzyka zawsze była moją pasją, jako mały chłopiec chwytałem za miktofon wysadzany czarnymi diamentami i śpiewałem przed lustrem piosenki Michaela Jacksona, wtedy każdy go słuchał. Zawsze uważałem go za wielkiego muzyka, króla popu i idola wszechczasów. Nikt inny nie podbił tak mojego serce muzyką jak on.
- Leonie! - do rzeczywistości przywrócił mnie poważny głos mojego dziadka - pamiętasz naszą umowę, prawda?
- Tak - odpowiadam mu krótko.
  Ja i moja rodzina jesteśmy brytyjczykami, mamy własne hrabstwo, a w naszych żyłach płynie błękitna krew przodków z których jesteśmy bardzo dumni.
- Więc wiesz co masz zrobić, prawda? - dziadek marszy nos i patrzy na mnie wyczekująco.
- Wiem, mam znaleźć sobię żonę przed osiemnastymi urodzinami.
- Ma być piękna i mądra, nie chce zostawiać hrabstwa byle komu wnuku.
  Tradycja rodzinna, każdy mężczyzna naszego rodu  wchodząc w dorosłość musi obiecać wierność i miłość wybrance swojego serca, w innym przypadku zostaje pozbawiony nazwiska i honoru. Więc w ciągu tego roku muszę znaleźć kobietę wartą grzechu, w której naprawdę mógłbym się zakochać i spędzić z nią reszte mojego życia. Dla której byłbym w stanie poświęcić wszystko. Jednak to wcale nie jest takie łatwe, w tych czasach wiele dziewcząt widzi we mnie pieniądze i ładny wygląd, żadna nie chce poznać tego Leona, którym jestem po wstaniu z łóżka z rana, kiedy moje włosy są w kompletnym nieładzie, a na ciele mam przepocony po przespanej nocy T-shirt. Jeżeli nie śpie na pieniądzach i diamemtach to nie jestem interesującym obiektem westchnień dziewczyn. Gdybym tylko mógł to wynająłbym zwykłą kawalerke w centrum miasta i zarabiał sam na siebie. Chciałbym być samodzielny, ale nie chce zawieść rodziny, która wierzy we mnie całym sercem. Moja mama dostałaby zawału, gdyby dowiedziała się, że jej synuś postanowił żyć jak normalny człowiek. Czasami naprawdę żałuje, że nie jestem kimś innym. Mam nadzieje, że dziewczyna, która zdobędzie moje serce będzie myśleć tak jak ja, nie chce żadnej dziuniu. Chce miłej, nieśmiałej dziewczyny, której oczy będą potrafiły przejrzeć mnie na wylot, która będzie mogła czuć się bezpiecznie w moich ramionach, którą będę mógł całować w czoło na dobranoc i u której znajdę bezwarunkową miłość, którą będę mógł odwzajemniać.

  Pozytywnie nastawiony przekraczam próg Studia On Beat. Wszystko jest takie jak sobie wyobrażałem. Wszędzie jest kolorowo, z najróżniejszych sal wydobywają się dźwięki najróżniejszych melodii, a od ludzi emanuje niesamowicie radosna atmosfera. Oczywiście wszyscy patrzą na mnie jak na kosmite, ale co się dziwić jestem nowy, ale chyba szybko się tutaj zaklimatyzuje, przynajmniej na to liczę. Ale dobra, teraz muszę znaleźć Pabla Galinda. Zakładam, że jest nauczycielem, albo dyrektorem, albo sekretarzem czy czymś w tym stylu.
  Poprawiam czarną marynarkę od Paula Smitha i podchodzę do pierwszej lepszej osoby, którą okazuje się być czarnowłosa dziewczyna w czarno-czerwonej sukience w kwiaty.
- Przepraszam szukam Pabla Galinda, wiesz gdzie go znajdę? - pytam uśmiechając się uwodzicielsko.
- Ta-tam je-jest - odpowiada jąkając się, a ja już wiem, że ta dziewczyna nie zdobędzie mojego serca. Patrzy na mnie jak na jakiś cud świata, który najchętniej postawiłaby w muzeum, albo oprawiła w ramkę i przywiesiła sobie nad łóżkiem, boje się takich dziewczyn.
Szczęśliwy, że nie muszę dłużej utrzymywać kontaktów z dziewczyną kieruje się w stronę mężczyzny, którego wskazała. Niestety, podchodzę do niego w trakcie dzwonka.
- Pan Pablo Galindo?
Meżczyzna przyjaźnie się do mnie uśmiecha, po czym podaje mi dłoń, którą od razu ściskam.
- Tak, a ty to pewnie Leon Verdas, o ile się nie myle tak?
- Leon Ernest Verdas drugi - nauczyciel posyła mi zdziwione spojrzenie, które staram się ignorować.
- Chodź ze mną. Jestem twoim wychowawcą, pokaże Ci klasę i zapoznam z uczniami.
   Ciekawy moich rówieśników udaje się razem za panem Galindo, chwile czekam przed drzwiami sali, aby poinformował uczniów o moim przybyciu, a kiedy słyszę swoje imię to pewny siebie przekraczam próg i po chwili przedstawiam się wyjaśniając swoje pochodzenie, mój akcent może być dla nich nie zrozumiały.
- Dobrze, dziękujemy za przedstawienie, mam nadzieje, że klasa przyjmie Cię z otwartymi ramionami, wybierz sobie kogoś kto oprowadzi Cię po szkole.
  Rozglądam się po klasie, stając wzrokiem na pięknej blondyneczke z główką spuszczoną w dół, wydaje mi się nawet, że cichutko pochlipuje. Nagle napada mnie dziwna myśl, aby podejść do niej i mocno przytulić, otrzeć łezki i mieć ją blisko przy sobie. Jak widać dziadek będzie ze mnie dumny, właśnie wybrałem dziewczyne o, której serce będę walczył przez najbliższy rok.

- Czyli w szkole są trzy sale muzyczne tak? - pytam idącą obok mnie Ludmile. Piękne imię, a dziewczyna jeszcze piękniejsza, tylko niepokoi mnie fakt, że wygląda na przerażoną. Tak jakby bała się mojego towarzystwa.
- Yhm, dwie normalne i jedna prywatna - odpowiada tak cichutno, że prawie jej nie słyszę.
- Coś się stało Lusiu? - dziewczyna podnosi głowę do góry i słodko się do mnie uśmiecha - Powiedziałem coś zabawnego?
- Nie po prostu lubie jak ludzie używają zdrobnienia mojego imienia - wyjaśnia.
- A już myślałem, że jestem brudny czy coś.
- Nie no co ty, jesteś chyba najczystszym człowiekiem jakiego znam i - staje na palcach i przysłówa się do mojej szyji, w której zatapia nos - ładnie pachniesz. To Dolce Gabbana, Light Blue Men, prawda?
- Tak - potakuje - podobno rozbudza porządanie.
Podchodzę jeszcze bliżej blondynki, jej oddech delikatnie łaskocze moją skóre, mógłbym przysiąc, że atmosfera między nami podrosła o kilka stopni celsjusza. I wszystko poszłoby w dobrym kierunku, gdyby nie idący w naszą stronę Federico Cuwaliac, a inaczej Federico wiejski burak Cuwaliac. Krążą o nim różne pogłoski po szkole, bogaty frajer, który terroryzuje wszystkich dookoła, podobno jego dziewczyna ma przy nim przejebane.
- Przepraszam, mogę poprosić Cię, abyś odsunął się ode mnie na dwa kroki? Nie chce denerwować mojego chłopaka.
- Spokojnie, może za niedługo będziesz miała nowego księcia.
Posłusznie odchodzę od niej na bezpieczną odległość, mimo to nadal czuje to cudowne mrowienie na szyji.
- Nie, stary dobrze się spisuje. Jest najlepszy - w jej głosie nie słyszę przekonania, mówi to tak, jakby ktoś ją do tego zmusił.
- W takim razie kim jest ten szczęściarz?
- Tam stoi - pokazuje głową na Cuwaliaca i jakiegoś bruneta stojącego obok. Mam nadzieje, że nie mówi o tym kretynie, jednak kiedy widzę spojrzenie którym mnie obdarowywuje, kiedy nasz wzrok się napotyka to wiem, że zdobycie serca tej blondyneczki wcale nie będzie takie łatwe jak mi się wydawało, a samo spędzanie z nią czasu i wspieranie w każdej sytuacji może nie wystarczyć.

Lekcja tańca minęła mi ciekawie i szybko, mając przy sobie tak cudowną partnerkę jak Ludmila układ wyszedł nam świetnie, nieźle się przy tym bawiłem, a mordujące mnie spojrzenie Cuwaliaca dodawało mi pewności siebie, obecnie robie wszystko, aby spędzić więcej czasu z Lu, więc niestety musiałem poudawać trochę, że nie pamiętam, gdzie jest szatnia. Naszczęście ślicznotka się nade mną zlitowała i zaprowadziła mnie do niej, tylko jak ja jej teraz wytłumacze, że nie mam ciuchów na przebranie, bo nie przebierałem się rano. To nie było przemyślane, ale może uwierzy, że zapomniałem i pozwoli mi się nawet odprowadzić do domu. Numer telefonu już mam. Dała mi go, ponieważ zawsze warto być w kontakcie z resztą klasy, a poza tym jestem w mieście nowy i jak się zgubie to pani słodka z chęcią mi pomoże. No właśnie, Ludmila to nie tylko kolejna ładna buźka, muszę przyznać, że imponuje mi nastawieniem do ludzi. Chce im pomagać i w każdym widzi wewnętrzne dobro, nawet w Cuwaliacu, jeżeli w nim jest dobro to ja jestem Pocahontas i wyszedłem z buszu razem z Tarzanem.
- No dobra, skoro już wiesz, gdzie jest szatnia to ja pójdę do domu.
- Poczekaj - delikatnie chwytam Lu za rękę - odprowadzę Cię do domu.
- Nie chce robić Ci problemu Leoś - uśmiecha się, ukazując mi tym swoje śnieżnobiałe ząbki.
- No co ty, osłanianie pięknych dziewcząt własną piersią przed czychającymi za rogiem złodziejami nigdy nie robi mi problemu - powoli przyciągam ją do siebie i zamykam w niedźwiedzim uścisku. Chcę, aby czuła się przy mnie bezpieczna.
- W takim razie muszę się zgodzić - odpowiada mi bez namniejszego zawachania. 
Obydwoje kierujemy się w stronę wyjścia z szatni, kiedy nagle widzę rozglądającego się po kątach Federico.
- Cawaliac, szukasz kogoś? - krzyczę bez chwili namysłu.
Ludmila od razu spuszcza głowę w dół i zaczyna trząść się pod wpływem jego spojrzenia.
- Tak, szukam mojej dziewczyny - podchodzi do niej, a ona reaguje jak zachipnotyzowana, po chwili przyciąga ją do siebie i brutalnie całuje.
  Nie mam zamiaru patrzeć na tą głupią scenkę, dlatego w trybie natychmiastowym opuszczam szatnie. Czuje się wystawiony, miałem ją, przecież odprowadzić, a ten kretyn Cuwaliac zniszczył moje plany, mam nadzieje, że jutro też uda mi się spędzić z Lu więcej czasu.
  Kiedy jestem już blisko willi w której mam mieszkać przez najbliższy rok, w mojej kieszeni zaczyna wibrować telefon.
Od Lusia ♥
Przepraszam, za tą akcje ♥ Jutro sobie odbijemy ten spacerk ♥ Dobranoc ♥
Czytając wiadomość od Ludmily uśmiecham się do siebie jak głupi. Mam nadzieje, że jutro będzie lepiej, a Cuwaliac nie przyjdzie do Studia.

Capitulo Siete

  
  Zapraszam was do zakładki "Wasze pomysły" w, której możecie poczuć się jak autorzy i wymyślić jakiś wątek fabuły :)

WAŻNE PYTANIE!!!
Czy chcielibyście jeden rozdział z perspektywy Leona, albo Ludmily?
__________________________________

  Ciepłe promienie słońca, delikatnie ogrzewają moją zmęczoną twarz. Przez całą noc nie mogłem zmrużyć oczu, cały czas myślałem o rodzicach i powodach bankructwa. Z artykułu w gaziecie nie dowiedzialem się w sumie niczego pożytecznego, moją jedyną nadzieją jest pan Marcel Ferro. Ubezpieczał firmę ojca powinien wiedzieć coś na ten temat.
Obolały po kilku godzinnym leżeniu próbuje się wyprostować, jednak przylegająca do mnie całym swoim ciałem nie pozwala mi na to. Gdyby nie fakt, że jestem w jej domu i leże w jej łóżku to już dawno bym ją obudził, ewentualnie zrzucił z siebie, ale nie, bo jeszcze mnie wyrzuci, a nie mam gdzie iść.
Jak widać zostaje mi tylko poczekać, aż zadzwoni jej budzik.
No właśnie, budzik. I przybyło olśnienie.
  Wyciągając rękę do szafki nocnej, próbuje dosięgnąć zegarek. Jednak wtulająca się jeszcze mocniej blondyna, kompletnie mi to uniemożliwia. I nici ze zrobienia jej wcześniejszej pobudki.
Mówi się trudno, poczekam.
  Jednak w pewnym momencie dzieje się coś dziwego, mój brzuch zaczyna burczeć, mój brzuszek nigdy nie burczał z głodu. Co się ze mną dzieje?
  Muszę natychmiastowo obudzić Ludmile, ktoś w końcu musi zrobić mi śniadanie, nie mam zamiaru sam tego robić, ja nawet nie wiem jak się do tego zabrać. Z resztą to ona jest kobietą i to ona ma spędzić całe swoje życie w kuchni.
  Zdeterminowany zabieram się za obudzenie blondi. Zamykam oczy i udaje, że śpię. Lewą ręke wsuwam pod głowę, a prawą uderzał w czoło blondynki.
- Co się stało? - obudzona mamroczę pod nosem, próbując otworzyć oczy.
- Ja, nie wiem. Łokieć mnie zabolał i się obudziłem - mówię nie zrozumiale, staram się być jak najbardziej przekonujący.
- Chyba przez przypadek walęłam w niego czołem, przepraszam kochanie - wyciąga szyję i daje mi całusa w ucho.
- Wybaczam - lekko unoszę kąciki ust do góry - ale obudziłaś mnie i za kare zrobisz mi śniadanie.
- Już się robi aniołku - pochyla się i leciutko muska moją dolną wargę - tylko na co masz ochotę?
- Na Ciebie - mruczę jej do ucha, lekko przygryzając jego płatek.
- Poczekaj, sprawdzę czy tata jest w domu - dziewczyna wstaje i szybko wychodzi z pokoju w celu przeszukania zakamarków domu, nie byłoby zbyt fajnie gdybyśmy uprawiali seks, przy jej ojcu, który pozwala mi tu mieszkać.
W końcu uśmiechnięta Ludmila w różowej koszuli nocnej, sięgającej jej do końca pośladków zjawia się w pokoju i rozkrakiem siada mi na brzuchy.
- Jest tylko Marco, ale śpi - nachyla się nade mną i przygląda się moim wargą - mogę Cię pocałować?
  Skinieniem głowy daje jej pozwolenie i czekam na chwile zapomnienia.
- Czemu nagle mi na to pozwalasz? Myślałam, że nie lubisz gdy jestem tak blisko.
- Bo nie lubię - odpowiadam krótko i nie chcąc dłużej ciągnąć tej rozmowy wbijam się w jej malinowe wargi. A moja podświadmość znowu zaczyna szeptać do mnie dziwne rzeczy, zaczynam bać się, że ma racje.

  Zrelaksowany wchodzę do jasnej, nowocześnie urządzonej kuchni, która jest jedynym pomieszczeniem w całym domu, które mi się podoba. Elegancka, dobrze wyposarzona świątynia z jedzeniem w każdym zakamarku.
   Kiedy mój wzrok dostrzega tacę z dojrzałymi, czerwonymi jabłkami to nie czekam, ani chwili dłużej, tylko rzucam się na owoce i zjadam jedno za drugim.
   Nagle do pomieszczenia wchodzi zaspany Marco z kubkiem w ręku.
- Siostra, czy ty go głodzisz? - pyta rozbawiony, a mi robi się głupio.
- Nie, już robię śniadanie, zjesz z nami braciszku? - pyta wyjmując nóż z górnej szuflady.
- Zależy co zrobisz, mam ochotę na kanapki z serem i pomidorem - kanapki? Nieeeeee... no chyba, że z łososie, serem kozim, łyżeczką czerwonego kawioru, szczyptą morskiej, wędzonej soli, kapką sosu vinegrette i gałązką świeżego koperku. Takie kanapki bym zrozumiał, ale z serem i pomidorem? No chyba, że ser, który jedzą to Pule, produkowany w  Zasavicy, ojciec zawsze sprowadzał mi ten ser z Serbi. No nie należy do tanich, nawet ja to przyznam za te cztery tysiące za kilogram miałbym nowe buciki, ale no cóż, teraz nie warto o tym myśleć i robić sobię smaka.
- No dobra, Fede ile kanapek zjesz? - blondi patrzy na mnie wyczekująco, a ja nie wiem co odpowiedzieć zjadłbym z sześć, ewentualnie z siedem, ale to nie byłoby na miejscu.
- Jedną - odpowiadam, ale nie wychodzi mi to zbyt przekonująco.
- Stary, bez krempacji. Zjedz tak, żebyś się najadł i w Studiu nie był głodny, a jak wrócisz ze szkoły to pojedziemy na zakupy, przyda Ci się kilka rzeczy - mówi, po czym puszcza do mnie oczko.
  Jeżeli chodzi o Marco to ten typ człowieka strasznie mnie wkurwia, nie rozumiem po co on chce mi pomagać? Nie widzę w tym żadnego sensu, przecież nie będzie miał z tego korzyści.
- Dziękuje, ale zjem jedną.
- No dobrze, w takim razie zabieram się do roboty.
  Ludmila zaczyna z gracją poruszać się po kuchni i robić kanapki, wyjmuje przy tym różne skadniki i kroi je w kółeczka i kwadraciki. Nie żeby mnie to interesowało, ale nigdy nie widziałem jak ktoś gotuje, moja matka od najmłodszych lat pławiła się w luksusie, a wychodząc za milionera i wieku dziewiętnastu lat
zaczynając z nim wspólne życie, wymigała się od pracy na całe życie. To znaczy teraz to już bez znaczenia, bo i tak nie ma pieniędzy, a marne trzy miliony wyjętę z konta oszczędnościowego w niczym im życia nie ulepszą.
- A tak w ogóle następnym razem siostra, nie jęcz tak głośno, bo ja rozumiem, że macie potrzeby, ale ojciec nie koniecznie - razem z Ludmilą zaczynamy głośno kaszleć. No, przecież kazałem jej być cicho.
Ehh, jak zwykle nie można na nią liczyć, myśli tylko o sobię, w ogóle zapomina o tym, że jestem w jej domu i mogę czuć się nie komfortowo.
- Jeżeli powiesz coś ojcu to zginiesz - zdenerwowana Ferro bierze do ręki nóż i podstawia go bratu pod nos, no moja dziewczyna jednak ma pazurki, szkoda, że nie pokazuje ich mnie.
- Spokojnie, wszystko zostaje między nami siostrzyczko.
- Masz szczęście - burczy pod nosem i wraca do poprzedniego zajęcia.
W ich domu czuję się dziwnie, wszyscy ze sobą rozmawiają i są dziwnie szczęśliwi. Denerwuje mnie to, ponieważ u mnie nigdy tak nie było i mam nadzieje, że nie będzie.

  Poddenerwowany siadam na kanapie w salonie i zakładam ręcę na pierś.
- Nie Ludmila, nie pójdę do Studia, nie zmusisz mnie.
Dziewczyna kuca przede mną i kładzie swoje drobne rączki na moich kolanach. Niczym nie przekona mnie do pójścia tam. Nie jestem głupi, wszyscy mnie wyśmieją, nie będę się tak poniżał.
- Fedi - posyłam jej groźne spojrzenie - Federico, nie możesz siedzieć tu cały czas i odizolowywać się od świata.
- Powtarzam to ostatni raz, albo pójdziesz ze mną do szkoły, albo uznam Cię za tchórza.
  Po wypowiedzeniu ostatniego słowa, zatyka ręką buzie i patrzy na mnie przerażona. Czyli taka jaka powinna być w tym momencie.
Podchodzę do niej i mocno chwytając ją za nadgarstki przyciągam do siebie z całej siły.
- Federico, ja przepraszam. Nie chciałam tego powiedzieć, ja...
- Zamknij się - uciszam ją.
Złość jaka kieruje mną w tym momencie zaślepia mój zdrowy rozsądek. Mam w nosie to, że jesteśmy w jej domu, kara jej się należy.
- Kim mnie nazwałaś?
- Federico, ale ja nie chciałam - szepczę cicho pod nosem, po czym spuszcza głowę w dół.
- Czy ty się, aby napewno nie zagalopowałaś dziewczynko? Ja tchórzem tak?
- Nie, Feder...
- Patrz na mnie!
Ludmila powoli podnosi spojrzenie na mnie, w jej bursztynowych radosnych zazwyczaj oczach, teraz widzę strach.
- Przepraszam - jej twarz zalewa się łzami, a do moich uszu dochodzi dźwięk kroków zmierzających ku nam.
  Szybko pochwycam blondynkę w ramiona i mocno dociskam jej głowę do swojej pierści, a w drzwiach salonu staje uśmiechnięty pan Ferro.
- Kochanie mówiłem Ci, że moja sytuacja nie jest taka zła. Ważne, że mam Ciebie - zmieniam temat jak najszybciej, byleby tylko jej ojciec niczego się nie domyślił.
 - Moja córeczka to jednak ma dobry gust. Wyglądacie razem pięknie - wzruszony podchodzi bliżej i zamyka nas w swoim niedźwiedzim uścisku - chyba nawet ja dla mamy Lu nie byłem tak dobry, jak ty dla mojej córeczki.
- Staram się jak tylko mogę, muszę uszcześliwiać moją księżniczkę.
- Naszą królewnę, to moja córeczka więc ewentualnie mogę się nią z tobą podzielić - wybucham sztucznym śmiechem i odchodzę od nich na pół kroku.
Przez chwilę patrzę na Ludmile, ma rozmazany makijaż i smugi po łzach na policzkach. Na jej nadgarstkach dostrzegam czerwone ślady, które zostawiły moje palce, na szczęście dziewczyna szybko chowa je w rękawach bluzy.
- Panie Ferro, mogę mieć do pana pytanie? - zaczynam poważnie.
- Oczywiście.
- Czy wie pan o co dokładnie chodzi z moim ojcem?
   Meżczyzna posyła mi ciepły uśmiech.
- Jak wrócicie ze szkoły to porozmawiamy dobrze?
  Niechętnie przystaje na jego propozycje i nie gadając zbyt dużo udaje się do łazienki w celu przygotowania się do Studia.
Nie chce tam iść, ale kłótnia z człowiekiem, który wie coś na temat mojej sytuacji nie jest na miejscu. Teraz pozostało mi tylko odliczać czas do spotkania z tym głupim chujem Verdasem.

Capitulo Seis

- Nie oddam wam mojej kanapy, brudasy - krzyczę na dwóch mężczyzn w czarnych kombinezonach próbujących oderwać mnie od białego mebla.
- Panie Cuwaliac, proszę się puścić. Musimy to zabrać, dom będzie za godzinę licytowany, jak go nie wyczyszczę to stracę pracę - wyjaśnia siwy staruszek, który od jakiś czterdziestu minut próbuje mnie uspokoić i przekonać do swoich racji, ale ja się nie dam. To mój dom i będę o niego walczyć.
- Gówno mnie to interesuje, pan znajdzie sobię inną pracę i inny dom do licytacji.
- Federico...
- Paniczu Cuwaliac - upominam go.
Staruszek ciężko wzdycha i patrzy na mnie wzrokiem pełnym politowania.
- No dobrze. Paniczu Cuwaliac bardzo mi przykro, że tak wyszło, ale nie może pan tu dłużej zostać. I tak zostawiliśmy panu już dużo.
- Dużo? - prycham - bielizna, dwie pary spodni, marynarka, trzy koszulki i buty to dużo? Oddawaj mój garnitur od Alexandra Amoso złodzieju!
- Za chwile będę zmuszony zawołać ochronę, a oni nie będą tacy mili jak ja - czy ten staruch mi grozi? Nikt nie powinien mi grozić, jestem najlepszy, jedyny w swoim rodzaju i nie powtarzalny. Ta cała sytuacja to pewnie głupi żart, za chwile wyjdą ludzie z kamerami, ktoś wręczy mi kwiaty i jeszcze pewnie wyskoczy Ludmila z tekstem "Mamy Cię", ja się wtedy wkurwie i rozwale im wszystkim twarze o podłogę.
- Nie dam się wam, będę walczył, nikomu nie oddam mojego domu!
- W takim razie nie pozostawia mi pan innego wyboru - starzec odwraca się, jakby kogoś szukał - Bobby pozwól do mnie.
Po chwili obok mnie zjawia się czarny mężczyzna wysoki na dwa metry, a szeroki na cztery. Gruby spaśluch z mapą naszego państwa pod pachą, łapie mnie jedną ręką w pasie i wynosi przed drzwi mojej willi.
- Oddajcie mi moje rzeczy!
- A proszę bardzo - mówi ochroniarz, po czy, rzuca we mnie walizką - i nie wracaj tutaj.
Zdenerwowany zabieram swoje rzeczy i klnąc pod nosem siadam na pierwszej lepszej ławce.
  Rodzice wyjechali, ja nie mam domu, ani pieniędzy, no i nie mam gdzie spać. No po prostu kurwa cudownie. Dlaczego ojciec niby zbankrutował? Da się tak w ogóle z dnia na dzień? Jeszcze dziś rano byłem miliarderem, co ja gadam ja nadal jestem miliarderem, a cała ta sytuacja to po prostu chory żart, no bo żaden ojciec, no i żadna matka nie zostawiają swojego dziecka na pastwę losu, a takim wspaniałym synem jakim jestem ja to nikt by nie pogardził. Poczekam sobię trochę przed domem, oni wszyscy nie pociągną tego przez długi okres czasu i za niedługo po mnie wrócą. Nie mogą zostawić mnie samego, nie mogą.

 
  Po dwunastogodzinnym siedzeniu
na ławce w końcu dotarło do mnie, że rodzice nie przyjadą, siedziałem przed tym domem całą noc, nie zmrużyłem nawet oka i dotarło do mnie, że to nie jest żart. Rodzice naprawdę zostawili mnie, zdanego na samego siebie.
Spoglądam na zegarek, który udało mi się zatrzymać, a moim oczom ukazuje się godzina szósta rano, powinienem wstać z łóżka, zrobić ze sobą porządek, zjeść śniadanie i zbierać się do Studia. Muzyka napewno pomoże mi zrozumieć o co w tym wszystkim chodzi, nic nie dzieje się z dnia na dzień, mój ojciec już od dawna musiał mieć jakieś problemy o których nie raczył mi powiedzieć, ale dlaczego zabrał ze sobą matkę, a mnie po prostu zostawił? Co ja mu takiego zrobiłem? Jestem dobrym synem! Najlepszym! Jak widać oni wszyscy nie są mnie warci! Nie mogę się teraz tym przejmować, musze pomyśleć o sobię. Jestem nie umyty, nie wyspany i głodny jak cholera. Nie pójdę do szkoły w tym stanie, bo wszyscy zauważą, że coś jest ze mną nie tak, a ja jestem gwiazdą, mam świecić, a nie śmierdzieć. Tylko nie za bardzo wiem co ze sobą zrobić. Nie stać mnie na hotel, ani na wynajęcie mieszkania, a do pracy napewno nie pójdę. Jedynym rozwiązaniem jest umyć się u kogoś i tym kimś jest Maximiliano, ale wtedy musiałbym powiedzieć mu co się dzieje, a nie chce tego robić. Nikt nie może o tym wiedzieć, przecież to może mnie zniszczyć. Sam już nie wiem co mam robić.
   Nagle z tylnej kieszeni moich odzywa się mój iphone, wyjmuje go, a moim oczom ukazuje się twarz Ludmily. No jeszcze jej mi brakowało. 
  Palcem odblokowywuje urządzenie i przykładam do ucha.
- Co? - warczę przez zaciśnięte zęby.
- Federico wiem o wszystkim, gdzie teraz jesteś? - w jej głosię słyszę cholerną troskę, niezłą jest aktorką, teraz kiedy nie mam kasy, rzuci mnie i da dupy Verdasowi, ciekawe po co dzwoni? Żeby mnie upokorzyć? Czy zerwie ze mną przez telefon?
- Co Cię to obchodzi? - zatrzymuje się na chwile - ale skąd ty wiesz?
- Twoi rodzicę są przedstawieni w każdej gazecie jako oszuści, a ty jako porzucony syn. Przyjdziesz do mnie sam, czy mój tata ma po Ciebię przyjechać?
- Ale po co? Widzisz w tym jakiś sens Ludmila? Nie potrzebuje twojej pomocy, sam poradzę sobię doskonale - nie chce niczyjej litości, zawsze byłem samodzielny, wiem że dam radę.
- Mój tata za chwile po Ciebie przyjedzie kochanie - mówi szybko i rozłącza się.
  Nie rozumiem po co ta dziewczyna ingeruje w moje życie. Jestem już dorosły, mam siedemnaście lat.
I sam mogę o sobię decydować, jakaś blond idiotka nie będzie mi mówić co mam robić. Za kogo ona się wogóle uważa?
- Za twoją dziewczynę baranie - szepczę mi podświadomość.
- Zamknij się idioto.
- Mam nadzieje, że to nie do mnie.
  Podnoszę głowę do góry, a moim oczom ukazuje się uśmiechnięty od ucha do ucha Marco za kierownicą srebrnego Porsche 918. Jak widać nie wszyscy w domu Ferro stoją murem za środowiskiem.
- Wskakuj Fede, podwiozę Cię do nas, bo ojciec musiał jechać wcześniej do pracy - wyjaśnia.
  Nie zbyt chętnie biorę walizkę i wsiadam do samochodu, który może nie jest jak moje ukochane Ferrari, ale też jest całkiem niezłe.
- Przykro mi - mówi odpalając silnik i dołączając się do ruchu drogowego - ale wiesz, możesz liczyć na mnie, na ojca i na Luśkę, ta to dzisiaj postawiła wszystkich na nogi, żeby pzyjechać po Ciebie, zrobić Ci śniadanie i przygotować kąpiel, żebyś od razu po przyjeździe naszykował się do Studia. Dziś na noc zostaniesz u nas, a na jutro Luśka coś Ci wykombinowała, nie pytaj, bo sam nie wiem o co chodzi, ale wiesz... - Marco gada jak najęty, w sumie nie za bardzo mnie to interesuje. Nie mam zamiaru go dłużej słuchać, denerwuje mnie jak cholera, poza tym czuje się przy nim nie konfortowo.
- Włączyć jakąś muzykę? - pyta po długo wyczekiwanym przeze mnie zamknięciu się.
- Tak - odpowiadam po czym przykładam głowę do szyby i po długiej nocy w końcu odpływam w objęcia Morfeusza.

  Budzi mnie dotyk ciepłych warg na policzku. Próbuje otworzyć zaspane oczy, ale nie za bardzo mi się udaje, chce mi się spać.
- Kochanie, wstajemy - rozpoznaje ten dziewczęcy głosik.
- Ludmila,co ty robisz w moim łóżku?
- Skarbie, ale jesteś u mnie, Marco Cię przeniósł, żebyś chwile pospał.
   Otwieram oczy i podnoszę się do pozycji siedzącej, rozglądam się po pokoju i przypominają mi się wydarzenia z wczoraj, no tak jestem bezdomny.
- Jak się czujesz? - pyta z troską.
- A jak mam się czuć? Zadajesz mi głupie pytania - warczę przez zaciśnięte zęby.
- Przepraszam, jesteś głodny? - kiwam głową na ,,tak", a Ludmila podaje mi tacę z jajecznicą ze szparagami i suszonymi pomidorami. Od razu zapycham buzię jedzeniem, mam w nosie to, że Ferro się ze mnie śmieje, nie jadłem nic od wczoraj, jestem głodny jak wilk.
- Widzę, że Ci smakuje - odzywa się po chwili milczenia.
- Jadłem lepsze - odpowiadam zgodnie z prawdą.
- Przepraszam, że nie jestem dyplomową kucharką - Ferro śmieje się pod nosem, po czym delikatnie przytula się do moich ud - Jeżeli czegoś potrzebujesz to mów.
- Muszę się umyć.
- Naszykowałam Ci kąpiel, możesz iść, masz tam też walizkę z rzeczami, czysty ręcznik, szampony i mydła, napewno dasz sobie radę - całuje mój policzek i zabiera pustą tacę, szczerze zjadłbym jeszcze, ale nie mam zamiary wychodzić na jakiegoś łakomego bidulka, jestem silny i nie pokaże jej słabości.
  Z zamiarem umycia wstaje z łóżka i udaje się do łazienki. Zamykam drzwi i w końcu mogę nacieszyć się samotnością. Przebywanie z tymi ludźmi jest uciążliwe. Rodzina Ferro ma w sobię za dużo energi, jak można ciągle szczerzyć się bez powodu? Jakby się czegoś naćpali.
Rozbieram się i staje przed lustrem, czuje się strasznie źle, cały czas zastanawia mnie moja obecna sytuacja i słowa Marco: Dziś na noc zostaniesz z nami, a na jutro Luśka coś Ci wykombinowała. Mam nadzieje, że wynajęła mi jakiś pokój w hotelu, bo w tym domu nie wytrzymam nawet tej jednej nocy.
Ciekawe gdzie są teraz moi rodzicę? Powinni być ze mną, albo chociaż powiedzieć mi gdzie będą, no i zostawić jakieś środki do życia, bo na razie jestem zmuszony żerować na Ludmile i jej rodzinie. W sumie jej tata współpracował z moim napewno wiedziałby co się stało, muszę z nim porozmawiać na ten temat. Pewnie on też ma jakieś problemy. Kurwa, gorzej jak będzię miał pretensje do mnie o całą tą sytuacje. Nie wiem czy jestem chory, czy na tyle zdesperowany, ale muszę poprosić Ludmile o jakieś pieniądze, napewno będzie coś miała.
  Nie czekając dłużej wchodzę do napełnionej gorącą wodą wanny. Chwila relaksu mi się przyda, zwłaszcza teraz. Zanurzam ciało i czuje się rozluźniony, tylko zapach płynu mnie wkurwia, ale staram się to lekceważyć. Teraz nie pozostało mi nic innego jak cieszyć się, że dałem radę uniknąć Studia i spotkania z Verdasem, bo patrząc na to, że przypadek mojej rodziny znalazł się w gazecie, to czuje, że spotkanie z nim nie będzie należało do udanych.
 

Capitulo Cinco

   Po pocałunku w jakże romantycznym miejscu jakim była cuchnąca szatnia, postanowiłem dotrzymać słowa i odprowadzić Ferro do domu, no nie powiem, że ta opcja jest mi na rękę, bo nie jest, patrząc na to, że idziemy piechotą, bo Ludmila nie chciała jechać autem i przyczyniać się do psucia naszego pięknego środowiska. Are you fucking kidding me? Kilkanaście milionów ludzi na świecie jeździ wszędzie samochodami i jakoś nic się kurwa nie dzieje, tym pierdolonym chwastą, ale nie tu ważą się losy naszej planety. Jak można być tak naiwnym? To, aż smutne.
- Federico? - z rozmyślał wyrywa mnie głos dziewczyny idącej ramię w ramię obok mnie. W sumie od zajścia w szatni nie odezwaliśmy się do siebie ani słowem. Dla naszej dwójki jest to nowa sytuacja. Przynajmniej dla mnie, bo Ludmila jest pierwszą dziewczyną, którą pocałowałem. Normalnym ludziom może wydawać się to dziwne. Jest moją dziewczyną od dwóch lat, uprawiamy seks od początku naszego związku, a mimo, to pierwszy raz dotknęliśmy swoich ust.
- Słucham? - kieruje wzrok na blondynkę, na co ona spuszcza głowę w dół i dość mocno się rumieni.
- Pocałowałeś mnie - brawo za orientacje, polać tej pani.
- Tak - odpowiadam twierdząco.
- Dlaczego? Nie pozwalałeś mi na to przez dwa lata, a teraz sam się na mnie rzucasz?
- To już nie mogę pokazać mojej dziewczynie ile dla mnie znaczy? - no muszę jej trochę posłodzić, bo przecież nie powiem jej, że chciałem, aby Verdas się wściekł. Takich, rzeczy podobno nie mówi się dziewczyną.
- Federico, nie okłamuj mnie. Znam Cię na wylot i wiem, że nie zrobiłbyś tego bez przyczyny - ona jest zdecydowanie za mądra. Pozostaje mi tylko zmienić temat.
- Nie prawda, a poza tym to ty się dzisiaj ze mną nie przywitałaś. Wyjaśnisz mi to?
- Federico ty nie lubisz jak się z tobą witam, a poza tym myślałam, że nadal jesteś na mnie zły za to zdjęcie i nie chciałam do Ciebie podchodzić, żebyś się bardziej nie wściekł - mówi cichutko, jakby do siebie.
- Boisz się mnie? - pytam z ciekawości.
- Czasami - takiej odpowiedzi zupełnie się nie spodziewałem, przecież powiedziała Diego, że wierzy w to, że nigdy bym jej nie uderzył. Tak nagle zmieniła zdanie?
- Czemu?
- Masz słabe nerwy, czasami wybuchasz, bez większej potrzeby, na przykład wczoraj, mogłeś po prostu powiedzieć, że prezent Ci nie odpowiada - przez chwilę zastanawiam się czy ona ma racje,przecież nie jestem jakimś tyranem, który myśli tylko o tym, żeby powyżywać się na własnej dziewczynie.
- Okej, wczoraj mogłem trochę przesadzić - przyznaje jej racje - ale to nie znaczy, że pozwalam Ci się mnie bać.
- Czyli nawet tego mi zabronisz?
- Spotykania z Verdasem, też Ci zakazuje - mówię stanowczo.
- Jesteś zazdrosny? - podnosi główkę do góry. Kąciki jej ust delikatnie unoszą się do góry. Muszę przyznać, że wygląda uroczo. - Nie Ludmila, ja nie mam o co być zazdrosny. Mogę mieć kogoś lepszego niż ty.
- A mimo to jesteś ze mną od dwóch lat, a to oznacza, że nie jestem Ci całkiem obojętna.
- Nie masz racji - prycham - a tak w ogóle to, gdzie ty mieszkasz?
   Rozglądam się po okolicy w której się znajdujemy, wszędzie nijakie domki, ogrodzone drewnianymi płotami z małymi ogródkami zamiast basenu. Masakra. W sumie nigdy nie widziałem jak mieszka Ludmila, to ona zawsze przychodzi do mnie, więc nie miałem okazji jeszcze u niej być. Ja nawet nie znam jej rodziny. Wiem, że ma ojca i chyba matkę. Marcelo i Prisciella Ferro, albo Priscilla, ewentualnie Parisha. Dobra imię jej matki jest najmniej ważne, ma też brata, albo siostrę. A może jednak jest jedynaczką? Napewno jest bogata, więc musi mieszkać w jakieś ekskluzywnej willi.
- Mieszkam tam - wskazuje palcem na jeden z tych paskudnych domków - tata nie chciał, żebyśmy z Marco myśleli, że przez całe życie ludzię będą nam podawać wszystko na tacy. Dlatego postanowił zamieszkać z nami tutaj - przez chwile mam ochotę zapytać ją czy tata to ich kocha, no bo kto pozwoliłby mieszkać swoim dziecią w takim burdelu?
- Aha, a Marco to? - pytam ciekawy. - Mój starszy o trzy lata brat, pracuje z ojcem w firmie. Uczy się, żeby w przyszłości ją w połowie przejąć.
- A co z drugą połową?
- Druga połowa należeć będzie do mnie, tata już dawno spisał testament - wyjaśnia.
- A twoja mama?
- Nie żyje od czternastu lat - ponownie spuszcza głowę w dół i zatrzymuje się przy drewnianej bramie.
- Ups. Nie wiedziałem - nagle napadło mnie dziwne uczucie wstydu. Nie wiem o niej tylu ważnych rzeczy, czuje się jakbym był z zupełnie obcą osobą.
Po jej nieskazitelnej twarzy spłynęła samotna łza, którą bez najmniejszego zastanowienia postanowiłem zetrzeć kciukiem.
I to był błąd. Dotykając jej zaróżowionego policzka, znów poczułem to dziwne uczucie w brzuchu, a moja podświadomość zaczęła szeptać do mnie dziwne rzeczy. Robię krok w jej stronę, tak, że nasze rozpalone ciała stykają się ze sobą brzuchami. Przykładam drugą dłoń do jej twarzy, a palcem wskazującym przejeżdżam po jej dolnej wardzę.
- Jesteś piękna.
- Ma to po mnie.
  Razem z Ludmilą odskakujemy od siebie jak oparzeni i patrzymy na przyglądającą się nam męską sylwetkę.
- Witam Marcel Ferro - podaje mi rękę, którą od razu ściskam, normalnie nym tego nie zrobił, ale nie wypada mi, ponieważ po pierwsze ten człowiek współpracuje z moim ojcem, ubezpiecza jego firmę, po drugie jest milionerem należy mu się szacunek, a po trzecie jest ojcem mojej dziewczyny.
- Federico Cuwaliac - mężczyzna posyła mi przyjazny uśmiech którego ja nie jestem w stanie odwzajemnić, sytuacja jest dla mnie dość krępująca.
- Może i nie mieliśmy okazji się wcześniej poznać, ale czuje się jakbym znał Cię całe życie. Ludmila ciągle o tobie gada. Jeżeli jesteś tak wspaniała jak mówi to cieszę się, że trafiła na tak cudownego człowieka.
  W tym momencie zalała mnie fala wstydu. Sam nie wiem dlaczego, ale czuje się bardzo źle.
- Może wejdziesz do nas na kawę? Albo jakiś zimny napój co ty na to?
- Tato, Federico jest napewno bardzo zajęty
- Spokojnie, z chęcią napije się herbaty - Ludmila posyła mi zdziwione spojrzenia.
- W takim razie zapraszam.
Chwytam Ludmile za rękę i wchodzę z nią na posiadłość jej ojca, zobaczymy jak wychodzi mi udawanie idealnego zięcia.

- I w podeszwie byłby żel? - pyta mnie rozbawiony pan Ferro.
- Tak, tam byłaby taka specjalna półeczka.
- A jak chciałbyś podtrzymywać stałą temperaturę w tych butach. Przy wysokiej temperaturze żel się rozpuści, a przy niskiej po prostu zamarznie.
- Dlatego buty można byłoby zakładać tylko w temperaturach od piętnastu do dwudziestu stopni celsjusza - wyjaśniam, a on wybucha gromkim śmiechem.
- Masz wyobraźnie chłopie. A tak w ogóle słyszałem od Lusi, że interesujesz się wyścigami. To prawda?
- Tak - potakuje głową - samochody zawsze mnie fascynowały.
- Ja też uwielbiam wyścigi, kiedyś jak jeszcze Lu nie była w planach, to sam jeździłem. Ale teraz boję się ryzykować, nie ma matki, a gdyby straciła jeszcze ojca, to byłaby to tragedia. Cieszę, że ma chłopaka, który traktuje moją małą księżniczkę, jak dorosłą królową - kolejny raz czuje straszny wstyd. Ludmila powiedziała o mnie masę dobrych rzeczy, jej ojciec uważa mnie za świetnego faceta, który dba o jego córkę najlepiej jak tylko potrafi, nawet nie wie jak bardzo się myli.
  Nagle do salonu wchodzi uśmiechnięta Ludmila, w towarzystwie wysokiego chłopaka z burząciemnych loków na głowię.
- Przyniosłam ciasto - powiedziała stawiając srebrną tacę z czekoladowym smakołykiem na stole przede mną - i kogoś do towarzystwa.
- Marco - przedstawia się - ty musisz być tym jej lovelasem. Miło Cię w końcu poznać.
- Federico, mi również.
  Chłopak uśmiecha się do mnie, a ja zastanawiam się, czy w tej rodzinie ktokolwiek jest smutny, albo chociaż poważny? Wszyscy szczerzą się jak pojebani, to nie jest normalne.
- O czym rozmawialiście? - blondynka siada obok i kładzię rękę na moim kolonie.
- Męskie sprawy córciu, nie zrozumiesz - macha ręką.
- Dzięki tatusiu, milutko.
- Oj, nie gniewaj się. Gadaliśmy o wyścigach.
- Właśnie - wtrącił się Marco - Hamilton wczoraj wygrał.
- Ma ostatnio dobrą passe - dodaje.
- No jeszcze rok temu, było z nim kiepsko, ale jak widać trening czyni cuda - śmieje się pan Ferro.
Szczerze mówiąc w ich towarzystwie czuje się dość swobodnie. Z moim tatą nie porozmawiałbym na takie tematy,
on woli piłkę nożną, a ja w ogóle nie potrafie zrozumieć tego sportu.
- Dobra, ja powinienem iść już do domu. Muszę jeszcze wrócić po samochód pod szkołe.
- No tak moja córka, dba o środowisko. Urządziła nam nawet ogródek przed domkie i muszę przyznać, że jest piękny - wstaje i podchodzi do mnie - Dziękuje Ci Federico, nie wierzyłem w to, że możesz być, aż tak dobrym facetem. Moja córka ma szczęście, tylko wiesz dobre zabezpieczenie to podstawa udanego seksu - puszcza do mnie oko, na co ja śmieje się pod nosem.
- Spokojnie, używamy prezerwatyw od Durex, pana córka lubi truskawkowe ale ja wolę te bezsmakowe, bo są cieńkie i ich nie czuć - mówię zgodnie z prawdą.
Na moje słowa pan Ferro wyraźnie poważnieje, Marco zakrywa buzię ręką i stara się nie wybuchnąć śmiechem, a Ludmila siedzi przerażona i wyczekuje reakcji swojego ojca.
- Mam nadzieje, że żartujesz.
- Yyy... tak, ja, yyy... żatuje - wybucham sztucznym śmiechem.
Naszczęście mężczyzna kupuje moją wymówkę i idzie w moje ślady. - No genialnego masz tego chłopaka córeńko - klepie mnie po ramieniu - powinienem dziękować Bogu, że trafiła na kogoś takiego jak ty.
- Nie ma pan za co dziękować.
- Nawet tak nie mów, mogła być z jakimś chamem, który raniłby ją na każdym kroku i poniżał, a trafiła na opiekuńczego anioła.
- Przesadza pan - czuje się jak debil, stoje przed człowiekiem, który widzi we mnie zięcia idealnego. Gdyby tylko wiedział jaka jest prawda, to szybko zmieniłby o mnie zdanie.
- Dobrze, to ja odprowadzę Federico do drzwi - Ferrówna wstaje z kanapy i delikatnie chwyta mnie za dłoń, odwzajemniam uścisk i przyciągam ją bliżej siebie.
 Żegnam się z panem Marcelo i Marco, po czym razem z blondi udaję się do przedpokoju.
- Nie wiedziałem, że masz o mnie, aż tak dobre zdanie - szepczę przybliżając się do niej.
- Dla mnie jesteś ideałem. Tata chciał wiedzieć jaki jesteś, więc powiedziałam mu to i owo na twój temat - lustruje wzrokiem moją twarz.
- Nie przesadziłaś czasem? Wcale nie jestem taki świetny - pochylam się nad jej ustami i drażnie oddechem jej wargi.
- Dla mnie jesteś wszystkim Federico i kocham Cię takiego jakim jesteś.
- Będę już szedł, muszę poćwiczyć, a to mi trochę zajmuje. Do jutra - muskam lekko jej dolną wargę i wychodzę zostawiając osłupioną dziewczynę samą, przekonała do mnie własnego ojca, dziś nie miałem podstaw, aby być na nią zły. Spisała się na medal.


  Jadąc samochodem do domu zastanawiam się czemu Ferro widzi we mnie tyle dobra, jestem zapyziałym chujem, nie oszukujmy się. Nie ma we mnie, ani grama szczerego dobra, na pokaz potrafię być uprzejmy, ale w środku gardzę ludźmi i traktuje ich jak kukiełki, którymi poruszam jak tylko sobię zapragnę.
 Kiedy podjeżdżam pod dom, mój wzrok przykuwa coś dziwnego, a mianowicie masa mężczyzn wynoszących z mojego domu praktycznie wszystkie meble, czyżby ojciec chciał znowu zrobić remont bez mojej wiedzy? Ale moment, oni wynoszą też moje rzeczy, co tu się kurwa dzieje.
 Wychodzę z samochodu i podbiegam do pierwszego lepszego faceta.
- Co wy kurwa robicie z moimi rzeczami? - pytam wkurwiony, żaden frajer nie będzie dotykał mojej własności.
- Syn pana Cuwaliaca? - twierdząco potakuje - radze zadzwonić do taty, bo nieźle Cię urządził.
- Ale dlaczego to zabieracie?
- Bierzemy to, aby spłacić długi pana ojca, jego firma zbankrutowała.
- Słucham? - nie to nie możliwe, ktoś robi mi niezły kawał.
- Bierzemy wszystkie rzeczy, dom jest jutro licytowany, a pana auto właśnie zostaje holowane - odwracam się w stronę mojego samochodu, który kilku facetów podpina jakimś sznurem.
- Zostawcie mój samochód, odpierdolcie się od niego, rozumiecie? - drę się do nich w niebogłosy, ale żaden z nich nie zaprzestaje swoich działań.
 Trzęsącymi rękoma wyciągam z kieszeni telefon, a moim oczom ukazuje się wiadomość tekstowa, od numeru nieznanego.

Od: Nieznany
Synu. Przepraszam. Zbankrutowaliśmy. Ja i twoja matka nie mieliśmy wyjścia, zabraliśmy oszczędności i wyjechaliśmy. Nie szukaj nas, przepraszam. Wierze, że dasz sobie radę. Kocham Cię, pamiętaj o tym.

  Zrozpaczony próbuje dodzwonić się do któregoś z rodziców, niestety ich numery nie są aktywne. Nie za bardzo dociera do mnie obecna sytuacja. Co tu się kurwa dzieje?

Capitulo Cuatro

 Mój cudowny dzień chuj strzelił. Przybycie Verdas, jak narazie wcale mi się nie podoba. Mam ochotę powiesić go na jakimś sznurze, albo zepchnąć z najbliższych schodów. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że upatrzył sobie Ludmile, ten pieprzony akrystokrata słodzi jej i kleji się do niej jak jakiś nienormalny. Nawet się dzisiaj ze mną nie przywitała, nie to, żebym to lubił, ale ona zawsze gdy tylko mnie zobaczy, podchodzi i muska ustami mój policzek.
Pożałuje tego już ja o to zadbam.
- Co Cuwaliac, Luśka w końcu kopnęła Cię w dupę, szczerze przyznam, że czekałem na to od bardzo dawna- z nikąd obok mnie pojawia się Diego Hernandez, najlepszy przyjaciel Ludmily, który tak naprawdę nie reprezentuje sobą nic. Biedny chłopaczyna z najniższych szczebli społeczeństwa, mieszkający w dwupokojowym mieszkanku razem z bezrobotną matką, która utrzymuje rodzinę z zasiłku. Jak tak kurwa można? Dla mnie jest zwykłą patologią i niczym więcej, nie rozumiem jak Ferro może się z nim zadawać.
- Odejdź stąd, bo śmierdzisz, stać Cię w ogóle na wodę? Czy już dawno Ci ją wyłączyli? - pytam z chytrym uśmieszkiem na twarzy.
- No tak zapomniałem, dla Ciebie mój stan majątkowy równa się tyle ile u bezdomnego - przeczesuje ręką zniszczone włosy i patrzy na mnie jakbym to ja odpowiedzialny był za to, że jego matka jest bezużyteczna.
- Nie no, Diego ja Ci zawsze chętnie pomogę. Zwolniłem gosposie, możesz powiedzieć matce, że znalazłem jej pracę.
- Nie mam zamiaru reagować na twoje słabe teksty, wcale nie jesteś ode mnie lepszy Fede - westchnął - twój charakter jest paskudny.
- Po pierwsze nie skracaj mojego imienia - mrużę oczy i podchodzę do niego bliżej - a po drugie z moim paskudnym charakterem da się jeszcze coś zrobić, a ty swój paskudny ryj masz już na stałe.
- Wiesz co, ja naprawdę nie zwrócę na to uwagi, wolę popatrzeć na tę słodką parkę - brunet wskazuje palcem na dwie postacie, wędrujące po korytarzu Studia. Po chwili przyglądania się, rozpoznaje w nich Ludmile i tego frajera Verdasa.
- Popatrz na nią przez chwilę, zobacz jak boi się odezwać do Verdasa. Wiesz dlaczego? - pyta, a ja bardzo dobrze znam odpowiedz na jego pytanie - Bo boi się twojej reakcji. Boi się, że wybuchniesz i zrobisz jej krzywdę.
- Nie prawda. Ludmila wie, że nigdy bym jej nie uderzył - od razu przypominam sobie ich wczorajszą rozmowę w szatni.
- Nie chodzi mi o przemoc fizyczną, słowami Cawaliac można uderzyć człowieka mocniej, niż pięścią. Ludka jest dla mnie jak siostra i kiedy w środku nocy przychodzi do mnie zapłakana mówiąc, że kazałeś robić jej striptiz to, aż mnie serce boli. Najgorsze jest to, że ona tak cholernie Cię kocha, a ty masz ją w dupie i srasz na nią jak tylko możesz. Żałuje, że to ja byłem tym idiotą, który jeszcze dwa lata temu kazał jej o Ciebie walczyć.
- Skończyłeś już swój monolog? - niewzruszony, przykładam rękę do buzi i udaje ziewanie.
 Hernandez głośno wzdycha i niedowierzająco kiwa głową na boki, co on sobie myśli? Że rzuce się mu do stóp i zacznę dziękować za jakże mądre słowa?
- Dobra, chociaż próbowałem do Ciebie dotrzeć.
- Nie próbuj, bo Ci się to nie uda. Ludmila lubi mnie takiego jakim jestem, lubi to jak ją ranię i poniżam. Zrobi dla mnie wszystko i nic Ci do tego.
- Ehh, bogaty bęcwał - mówi na odchodnę i zostawia mnie samego pogrążonego we własnych myślach.
 Ostatni raz zerkam na Ferro, która ze spuszczoną głową, olewa Verdasa jak tylko może. Mam pewność, że nie zrobi z nim nic, gdy jestem w pobliżu, a co stanie się kiedy zniknę za rogiem i dam jej wolną rękę?


 Lekcja tańca mija w miarę spokojnie. Na początek rozgrzeweczka, potem szybki układzik, a teraz ćwiczenia w parach męsko-żenskich. To chyba wiadome z kim będę ja.
 Pewnym siebie krokiem zmierzam w kierunku dość przygnębionej blondyneczki. Puszczam do niej oczko i cwaniacko się uśmiecham. Niestety, nagle przerywa mi donośny, brytyjski akcent.
- Panie Gregorio! Uważam, że powinienem być w parze ze śliczną panienką Ferro, doskonale się razem rozumiemy, a poza tym tylko z nią do tej pory zdąrzyłem się zapoznać, a w tańcu znajomość partnera jest bardzo ważna.
- Nie ma opcji nie wyrażam na to zgody, Ludmila zawsze była w parze ze mną i tak już zostanie, niech sobie zapozna kogoś innego - wybucham na środku klasy, nie pozwole mu jej nawet dotknąć.
- Spokojnie, spokojnie. Po pierwsze - wskazuje palcem na Verdasa - nie zrozumiałem połowy słów. Jesteśmy w Argentynie, a nie w Anglii, więc zacznij mówić po naszemu, ołkej?
- Okey, sir - uśmiecha się do nauczyciela, na co ja tylko prycham, lizus.
- A po drugie, co do tak bardzo rozchwytywanej ostatnio pani Ferro, to pan Verdas ma sto procent racji. Niech tańczy z nim.
- Nie zgadzam się, z kim w takim razie mam być ja? - pytam krzyżując ręcę na piersiach.
- Z panią Navaro też dasz radę i bez pyskowania mi tutaj, Show must go on i do przodu - nauczyciel wykonuje kilka piruetów, a ja w tym czasie podchodzę do Natalii i naburmuszony staje obok niej.
- Nie martw się, nie tylko ty nie jesteś zadowolony z tej współpracy - warczy patrząc na mnie z oburzeniem wymalowanym na twarzy.
- No to może niech pan Verdas i pani Ferro zaczną dzisiejszy dzisiejszy układ, zapraszamy - i po raz kolejny mam ochotę zrzucić brytyjczyka, ze schodów. Ma farta, że jestem dobrze wychowany, bo inaczej obiłbym mu mordę.
  Ludmila wstaje z krzesła i niepewnie podchodzi do Verdasa, który na jej bliskość reaguje szerokim uśmiechem.
Obydwoje podają sobie ręcę i zaczynają wykonywać układ taneczny, który moim zdaniem nie jest za specjalny.
- Co zazdrosny? - kątem oka zerkam na znudzoną hiszpankę, po czym wracam wzrokiem na parę, której układ zaczyna robić się coraz bardziej namiętny.
- Kurwa - warczę, kiedy jego ręka przejeżdża po biodrach mojej dziewczyny. Jednak Ferro nie zwraca na to uwagi, cały czas patrzy na mnie i wyczekuje jakieś reakcji, której nie dostanie. Zrobiłem już z siebie wystarczające pośmiewisko, teraz mi to zwisa.
 W końcu po całej sali rozbrzmiewa fala oklasków. Verdas z wysoko podniesioną głową podchodzi do mnie, mierzy wzrokiem i śmieje się pod nosem.
- Nie wiem co Cię tak śmieszy? - marszę brwi i podchodzę do niego jeszcze bliżej.
 - Naciesz się Ludmilą póki możesz, bo jest piękną i mądrą kobietą, a takie lubię najbardziej - szturcha mnie ramieniem, po czym odchodzi i siada na swoim miejscu nie spuszczając ze mnie wzroku.
 Jeżeli myśli, że oddamu mu ją tak łatwo, to się grubo myli.


   Od kilkunastu minut razem z Maximilanem chodzimy po całym Studio i szukamy Ferro, jest mi obecnie potrzebna, muszę ją zjebać o tego całego Verdasa. Ona musi wiedzieć co jej wolno robić, a czego nie. A spędzanie czasu z arystokratą, jest wypisane dużymi literami na liście sprzeciwów, niech sobie kurwa poplotkuje z Hernandezem, albo Navaro. Ma tyle koleżanek, a chodzi z tym idiotą. Niby mam to w dupie, ale te jej biedne koleżanki napewno za nią tęsknią. Nie jestem zazdrosny, ja nie mogę być zazdrosny o kogoś tak nijakiego jak Ferro. Gdyby była Gisele Bündchen, albo Kate Moss, ewentualnie Mirandą Kerr, to moja zazdrość byłaby zrozumiała, ale nie to zwykła Ludmila Ferro, córka inwestora giełdowego i przedsiębiorcy. No niby ma firmę ubezpieczeniową i niby zarabia na tym miliony, ale ubezpieczenia nie są ważne, przynajmniej nie tak ważne jak Apple. Mój ojciec jest prezesem firmy Apple Computer Inc. Produkuje iMaci, iPhony, iPady i wiele, wiele innych bardzo potrzebnych do przetrwania spętów. Kiedyś przejmę po nim tą firmę i wyprodukuje iShoesy, czyli buty z wbudowanym ekranem, odtwarzaczem, z wi-fi i szafeczką na żel w podeszwie. Ja zrobie ich projekt, ktoś tam je wykona i pójdą na półeczki sklepów. Wszyscy będą chcieli w nich chodzić, ale nie każdego będzie na nie stać. Mój ojciec uważa, że to zły pomysł, ale on nie zna się na prawdziwym biznesie.
- Federico, chyba ją znalazłem - Ponte staje przede mną z niezbyt wesołą miną, a ja nie rozumiem o co mu chodzi.
- Kogo ty znalazłeś? - pytam nadal rozmyślając o moich planach na przyszłość.
- Jak to kogo? Przecież szukaliśmy Ludmily, a ja ją znalazłem - dumnie wypina pierś i podnosi głowę do góry.
- Aha, a po co jej szukaliśmy? - pytam, bo nie za bardzo przypominam sobie cel jej poszukiwania.
- Nie wiem, chyba chciałeś na nią nawrzeszczeć, za Verdasa.
- A no tak, gdzie ona jest?
- Ja... yyyy... ja nie wiem - mówj wymijająco i spuszcza głowę w dół - ale napewno nie w szatni.
- Nie w szatni powiadasz? - Ponte kiwa głową na boki, a ja już wyczuwam kłamstwo.
- W takim razie wejdę do tej szatni, po kurtkę, bo trochę mi zimno - omijam chłopaka i próbuje przejść do szatni, ale przerywa mi hiszpan ciągnący mnie za ramię w przeciwnym kierunku.
- Nie, Federico. Taka gwiazda jak ty nie może tyle chodzić, ja Ci przyniosę. Polecę po nią w trybie natychmiastowym - nie powiem schlebia mi jego trosko, ale ja i tak tam wejdę.
- Nie przesadzaj Maximiliano, dam sobię sam radę, nawet ja muszę czasem zrobić coś sam.
- Ale ty się nie możesz tak nadwyrężać, no bo... - nie słuchając go dłużej, wchodzę do szatni.
 Rozglądam się po pomieszczeniu, masa kurtek, butów, a zapach jaki się z niego wydobywa jest paskudny. Jak ktokolwiek może tu przebywać?
- Cawaliac, szukasz kogoś? - odwracam się w stronę głosu, a moim oczom ukazuje się Verdas i stojąca obok niego Ludmila ze spuszczoną głową w dół, chyba nie jest zadowolona z mojej obecności.
- Tak, szukam mojej dziewczyny - podchodzę do niej i delikatnie chwytam za rękę, na mój gest blondynka szeroko się uśmiecha - odprowadzić Cię do domu kochanie?
- Tak - puszczam jej rękę i chwytam w talii, brutalnie przyciągając do siebie.
Zerkając kątem oka na wściekłego Leona, decyduje się na coś odważniejszego. A mianowicie przyciskam jej usta do swoich i delikatnie muskam. Nasz pierwszy pocałunek, nigdy nie pozwalałem całować jej się w usta, ale dzisiaj to sytuacja kryzysowa.
 Czuje jak mój żołądek wypełnia dziwne uczucie, tak jakby coś mi w nim latało i łaskotało. Dziwne, ale miłe, naprawdę miłe. Nasze usta cały czas poruszają się w synchronizowanych ruchach, tak jakby znały się na wylot. Przyciągam ją jeszcze bliżej siebie, a nasz pocałunek staje się coraz bardziej namiętny, przejżdżam językiem po jej dolnej wardze. Zdziwiona nie otwiera ust. Z resztą co się dziwić,kto by się tego po mnie spodziewał. Warczę niemal dziecinnie, zjeżdżając na jej tyłek i ściskając go mocno w rękach. Z ust Ludmily wydobywa się gwałtowny jęk, który doprowadza mnie do szaleństwa. Korzystam z okazji i wsuwam język w jej rozpalone usta. Obydwoje zaczynamy zmysłowy taniec, pełen pożądania. Jest mi naprawdę cudownie. Wplatam smukłe palce w jej jasne włosy, gładzę je i delikatnie ciągne za końcówki.
 Głośno dysząc odrywam się od jej ust, muszę przyznać, że pocałunek był idealny. Opieram brodę o czubek jej głowy i mocno ją do siebie przytulam, niech zrozumie, że przy mnie będzie jej najlepiej, ponieważ to ja jestem najlepszym co mogło spotkać ją w życiu, a Verdas nawet w połowie nie da jej tego, co mogę dać jej ja.

Capitulo Tres

  Parkuje moje czerwone Ferrafi 488 najostrożniej jak tylko potrafie i z uśmiechem wymalowanym na twarzy kieruje się w stronę Studia On Beat. Mam dziś bardzo dobry humor, spałem pełne dziesięć godzin, Katrina odeszła z pracy, a ja dostałem omlet z kozim serem i dwoma jajami przepiórczymi, pychota.
- Federico! Federico! - już na wejściu słyszę krzyk wołającego mnie Maximiliana, który jak zwykle ślęczy przy mojej szafce. Czy on kiedykolwiek przestanie małpować?
- Co chcesz? - pytam patrząc na niego jak na idiotę.
- Jak tam z Ludmilą? Podobał jej się prezent? - ciekawość to pierwszy stopień do piekła, nie rozumiem ludzi, którzy chcą wiedzieć wszystko o życiu innych. Ponte to typowy plotkarz, któremu czasami morda się nie zamyka, ale da się go wytrzymać.
- Chyba jej się podobał, nie wiem dokładnie, bo skupialiśmy się bardziej na mnie, ale wiesz całkiem fajnie się mną zajeła - dwuznacznie poruszam brwiami, aby dać mu do zrozumienia, co robiłem z nią wczorajszego wieczora.
- Czyli żadna nowość - wzdycha - a co ona dała tobie?
- Nawet mi nie przypominaj - z kieszeni marynarki wyjmuje zdjęcie przedstawiające mnie i uśmiechniętą Ferro, która jeszcze wtedy nie wiedziała na co piszę się chcąc związku ze mną.
- Ładne, ale pewnie Ciebie nie zadawala.
- Nie za bardzo - odpowiadam, po czym otwieram szafkę - masz może gumę do żucia w buzi?
- Mam, a co? - marszczy brwi i wyjmuje z buzi kawałek żujki.
- Przylep to tutaj - wskazuje palcem na róg zdjęcia - tylko nie na palec.
- No już, ale po co miałem to zrobić?
Przyklejam kawałek kartki ukazujący mnie i moją dziewczyne do drzwiczek szafki i gładzę ręką, aby mocno przywarło.
- Wiedziałem, że jednak Ci na niej zależy - uśmiecha się i klepie mnie po ramieniu.
- Pieprz się, okej?
- Okej, ale to nie zmienia faktu, że Ci na niej zależy. Zależy Ci na niej. Za-zależy Ci na Lu-ludmile  -zaczyna skakać jak małpa i podśpiewywać imię mojej dziewczyny.
- Zamknij się Maximiliano - warczę przez zaciśnięte zęby, na co on poważnieje i podchodzi bliżej mnie.
- Wiesz co jest twoim największym problemem Federico?
- No co? Oświeć mnie - spoglądam na niego wyczekująco.
- Nie potrafisz zrozumieć, że Ferro kocha Cię szczerze, że nie zależy jej tylko na twojej popularności i pieniądzach. A ty - wskazuje palcem na mnie - mimo, że traktujesz ją z góry to robisz to dlatego, że chcesz, aby zwracała całą swoją uwagę na tobie. W głębi tego swojego lodowatego serca kochasz ją i szalejesz za nią jak głupi.
- Nie wydaje mi się - ostatni raz zerkam na zdjęcie w szafce, po czym trzaskam nią, aby mieć pewność, że się zamknęła.
- A ja Ci mówię, że ją kochasz i za cholerę tego nie zmienisz.
- Dobra, zamknij się już i dawaj na zajęcia, bo się spóźnimy.
- Myślałem, że gwiazdy lubią się spóźniać -  czy on właśnie ze mnie zakpił?
- Lubią, ale niekoniecznie na ważne lekcje, które mogą pomóc im świecić jeszcze większym blaskiem.

  Czekając na wychowawce w klasie rozmyślam nad słowami Maximiliana, czy ja naprawdę koch... czuje coś do Ludmily? Czy byłbym zdolny do zainwestowania w kogoś jakiegokolwiek uczucia?  To nie możliwe. Ferro jest dodatkiem, coś w podobie zegarka, bez którego moja stylizacja byłaby nie pełna. Nie mógłbym jej lubić, lubić. Cawaliac nie przywiązuje się do niczego, ani do nikogo.
Moje rozmyślania przerwał nasz  wychowawca Pablo Galindo, który jak zwykle uradowany wita się z nami i próbuje zacząć jakiś ważny temat, niestety nie za bardzo mu to wychodzi.
- Klaso, możecie mnie w końcu wysłuchać? - nauczyciel  wybucha i próbuje uspokoić zgraje baranów na końcu klasy, która drze się w niebogłosy.
- Mamy w klasie nowego ucznia- jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki w klasie robi się cicho - Leon możesz wejść.
   W drzwiach sali staje wysoki szatyn, o zielonych jak trawa oczach, ubrany w czarną marynarkę z najnowszej kolekcji Paula Smitha, białą koszule Thomasa Pinka, beżowy krawat jestem pewny, że z firmy Drake's, czarne spodnie od Harrods i o zgrozo buty Johna Lobba, które tak bardzo chciałem mieć. Po tych wszstkich markach, mogę stwierdzić, że jest brytyjczykiem, bogatym jak cholera brytyjczykiem, który może mi zaszkodzić.
Wchodzi do klasy jak jakiś Boss, który uważa się za nie wiadomo kogo i puszcza oczko do dziewczyn, które zaczynają głośniej wciągać powietrze do płuc. O co im kurwa chodzi? Wcale nie jest taki boski, za jakiego się ma.
- Witam, nazywam się Leon Ernest Verdas drugi, pochodzę z Anglii, gdzie moja rodzina posiada własne hrabstwo Lincolnshire - mówi z tym swoim akcentem i chytrym uśmieszkiem wymalowanym na mordzie. No i już wiem, że go nie polubie.
- Dobrze, dziękujemy za przedstawienie, mam nadzieje, że klasa przyjmie Cię z otwartymi ramionami, wybierz sobie kogoś kto oprowadzi Cię po szkole.
  Verdas rozgląda się po klasie, a jego wzrok zatrzymuje się na osobie, która siedzi dokładnie za mną. Ten zasraniec podchodzi do mojej dziewczyny, beszczelnie się jej przedstawia i chwyta za ręką, którą po chwili całuje. A Ludmila? A Ludmila szczerzy się do niego jak głupia. Nie podoba mi się to i nie ma opcji, abym zostawił to tak jak jest. Nikt nie będzie pozwalał sobie na takie przywileje  w stosunku do mojej dziewczyny. A już napewno nie ten pieprzony arystokrata.

Capitulo Dos

Leże na  łóżku wodnym ustawionym w moim drugim pokoju i czekam na przybycie Ludmily. Powinna być tu za trzy minuty i czternaście sekund, nienawidze jak ktoś się do mnie spóźnia, więc mam nadzieje, że zdąrzy. Mamy rocznice związku, więc nie chce się dziś z nią kłócić.
- Katrina, do mnie! - wołam swoją gosposie, która w ciągu kilku sekund stoi już w moich drzwiach.
- Tak paniczu? - jak ostatnia sierota ślęczy przy tych drzwiach i trzęsie się ze strachu, dlaczego Ci wszyscy ludzie tak na mnie reagują?
- Jak przyjdzie Ludmila przyprowadź ją tutaj, potem przynieś kwiaty, zerwij jakieś z ogrodu, potem przynieś kolacje, kiedy zawołam Cię, abyś sprzątnęła talerze, pospiesznie je weźmierz i wyjdziesz. Nie masz prawa wchodzić do tego pokoju, do jutrzejszego śniadania, zrozumiałaś?
- Tak jest paniczu, mogę odejść? - wykonuje ruch ręką, dając jej do zrozumienia, że ma się oddalić, jednak moja samotność nie trwa długo.
- Mogę wejść kochanie? - nie kurwa, zaprosiłem cię po to, żebyś postała pod drzwiami, gdzie ta dziewczyna ma mózg?
- Wchodź - po chwili do środka mojego pokoju wchodzi uśmiechnięta Ludmila - cześć skarbie, chciałeś mnie widzieć?
- Tak - wyjmuje za poduszki białą papierową torebkę z czarnym napisem Victoria's Secret i  podaje zaciekawionej dziewczynie - wszystkiego najlepszego z okazji naszego roku.
- Drugiego roku - poprawia mnie, a ja posyłam jej zdziwione spojrzenie.
- Drugiego?
- Tak Fede, dwa lata razem - przewraca oczami i chyba nie za bardzo wierzy w moje dobre intencje.
- O jezu, co to za różnica? Jesteś ze mną to się ciesz - warczę i rzucam w nią torebką - lepiej idź do toalety się przebierz. Nie kupowałem tego na marne.
Słyszę ciche prychnięcie wychodzące z jej ust, a już po chwili blondi znika mi z pola widzenia, za drzwiami łazienki.
I w tym właśnie momencie do mojego pokoju wchodzi ta popaprana gosposia.
- Czy ja nie wyraziłem się jasno? Miałaś tu nie wchodzić! Naprawdę jesteś tak głupia? - po raz kolejny tego dnia ta bezużyteczna suka zlekceważyła mój rozkaz, oby miała poważny powód tego wtargnięcia.
- Kazał mi panicz przynieść kwiaty i kolacje, więc przyniosłam - niestabilny oddech, spojrzenie spierowane w dół, ale się boi, albo jest napalona.
- Wypieprzaj stąd w podskochach i nie wracaj do śniadania i nie waż się smarować jutrzejszego omletu Nutellą, bo zwariuje. A teraz z uśmiechem na ustach idź do mojego tatusia i powiedź, że jutro wieczorem odchodzisz. Albo ty załatwisz to w ten sposób, albo ja wezmę sprawy w swoje ręce, a to wcale nie będzie przyjemne.
Rozpłakana wybiega z mojego pokoju, w tych czasach trudno o dobrą pomoc domową, no cóż wybrakowanych plebsów warto się pozbywać.
Siadam na łóżku i próbuje zastanowić się nad życiem, kiedy nagle z łazienki wychodzi moja dziewczyna, ubrana w skąpą bieliznę i czarne lakierowane szpilki, z czerwonymi podeszwami od Christiana Louboutina. Muszę przyznać, że wygląda zniewalająco dobrze.
- Obróć się - blondynka posłusznie wykonuje moje polecenie i obraca się  wokół własnej osi. Podniecenie jakie ogarnęło mnie w tej chwili jest nie do opisania. Fala gorąca uderzyła we mnie z nienacka, zacząłem stawać się niewolnikiem wdzięków, które ukazywała mi w całej swojej okazałości.
- Podoba Ci się kochanie? - wstaje z łóżka i podchodzę do onieśmielonej dziewczyny, delikatnie chwytam ją za dłonie i splatam nasze palce ze sobą - Jesteś przepiękna.
  Ktokolwiek ze Studia słysząc taki komentarz padający z moich ust, zapewne dostałby zawału, albo bóg wie czego jeszcze. Komplementowanie innych nigdy nie przychodziło mi z łatwością, jednak uroda Ludmily zawsze budziła we mnie coś w rodzaju podziwu. Uważam ją za ideał kobiety, której w pełni należą się drobne, choć szczere komplementy.
- Dziękuje Federico - wyrywa swoją drobną rękę uścisku i przykłada do mojego policzka. Gładzi go przez chwile smukłymi palcami, zostawiając gorące ślady na mojej skórze.
- Nie dziękuj, to mój obowiązek - marszczę brwi i złośliwie się do niej uśmiecham - a teraz tańcz.
- Słucham?  - zaniepokojona odsuwa się ode mnie o jeden krok do tyłu.
- Chce, żebyś dla mnie zatańczyła, widzisz w tym jakiś problem? - zagryzam dolną wargę, mam na nią ochotę i zrobię wszystko, aby wziąć ją tu i teraz.
- Federico nie chce tego robić, wstydzę się.
- Skoro się mnie wstydzisz, to nie widzę dla nas przyszłości, ubierz się i idź do domy - odwracam się do niej plecami i czekam na jej ruch. Wiem, że za chwile podejdzie do mnie i zrobi to co jej kazałem.
- Federico, ale ja - słyszę jak łamie jej się głos, jest bliska płaczu - błagam, nie rób mi tego.
- Jeżeli nie jesteś w stanie zrobić dla mnie czegoś tak prostego, to bezsensu jest to dalej ciągnąć - udaje podłamanego, aby nie wyjść na beszczelnego chama. Ale do przewidzenia jest to, że za moment pęknie i będzie próbowała zaspokoić moje porządanie.
- Zrobie to - oj maleńka, jesteś taka przewidywalna - tylko błagam nie zostawiaj mnie.
- Zobaczymy jak się spiszesz.
Po chwili zostaje brutalnie rzucony na łóżka, a dalej moim ciałem zajmuje się zdolna blondynka, której ruchy podczas tańca już na zawsze zostaną w mojej głowie.

Zmęczony opadam na łóżko obok nagiej dziewczyny, która z trudem próbuje przykryć ciało kocem. Po kilku minutach patrzenia na jej męczarnie, postanawiam pomóc i szczelnie opatulam ją z każdej strony, aby nie zmarzła.
- Dziękuje - próbuje posłać mi szczery uśmiech, z którego wychodzi zniechęcający grymas. Jest smutna, ale szczerze mam to w dupie.
- No i co było tak źle? Nie potrafie zrozumieć czego tak bardzo się bałaś.
- Nie było fajne Federico, czułam się jak dziwka - z trudem wymawia ostatnie słowo, a po jej policzku spływa samotna łza i, że teraz będzie mi się tu rozklejać tak?
- Ale moja dziwka - mówię pewnym głowem i zerkam na reakcje Ludmily.
W sumie na jej brak reakcji. Ferro nie jest w stanie mi się przeciwstawić, zdaje sobie sprawę z tego, że niesubordynacja, może pozbawić ją mnie, a tego po prostu by nie przeżyła.
- A co z nami? Nie zostawisz mnie prawda? - obracam głowę w jej stronę i zatapiam oczy w czystym bursztynie.
- Uznajmy, że podołałaś zadaniu.
- Czyli, że dalej jesteśmy razem? - pyta z nieukrywaną nadzieją.
- Tak, ale musisz starać się trochę bardziej, bo zaczynam męczyć się tym związkiem - muszę ją trochę postraszyć, niech nie myśli sobie, że wszystko będzie proste.
- Federico, ale ja już staram się jak mogę, trudno mi być blisko Ciebie, kiedy stawiasz między nami mur.
- Ludmila nie każe Ci być blisko, tylko każe Ci się starać, kupiłaś mi w ogóle jakiś prezent na rocznice? - no chyba nie przyszła do mnie z pustymi rękoma, mam nadzieje, że to jakiś ładny zegarek, albo drogie perfumy.
- Tak, mam - dziewczyna sięga po torebkę firmy Chanel i wyjmuje z niej średnie pudełko, które wcale nie przypomina zegarka - Proszę kochanie.
Rozpakowywuje karton, a moim oczom ukazuje się ramka z naszym zdjęciem.
- Co to jest? - pytam zdenerwowany.
- To zdjęcie zrobiliśmy w pierwszym tygodniu naszego związku, pomyślałam, że kiedy Ci je dam to zrobi Ci się miło.
- Robisz sobie ze mnie jaja Ludmila? - rzucam ramkę w ścianę, a ta roztrzaskuje się na drobne kawałki - to ja kupuje Ci drogą bieliznę, a ty dajesz mi taki śmieć?
- Federico, ale ja myślałam, że...
- Nie myśl Ludmila, nie myśl, bo Ci to nie wychodzi. Wyjdę teraz się przewietrzyć, a ty zastanów się nad sobą - zakładam na ciało ubrania, których wcześniej zostałem pozbawiony i wsłuchuje się w cichy szloch -czy ty zawsze musisz wszystko spieprzyć Ferro?
Nie czekam na odpowiedz tylko wychodzę z pokoju zostawiając roztrzęsioną blondynkę samą. Jak ona mogła mnie tak zlekceważyć? Muszę poważnie zastanowić się nad naszym związkie, bo jak narazie nie mam ochoty być z kimś tak beszczelnym jak ona.