Capitulo Ocho

Uwagi: Perspektywa Leona.
Czas akcji: Od przyjścia do Studia.
_______________________________

Buenos Aires. Piękne miasto w którym od dzisiaj będę uczęszczał do jednej z najlepszych szkół muzycznych. Muzyka zawsze była moją pasją, jako mały chłopiec chwytałem za miktofon wysadzany czarnymi diamentami i śpiewałem przed lustrem piosenki Michaela Jacksona, wtedy każdy go słuchał. Zawsze uważałem go za wielkiego muzyka, króla popu i idola wszechczasów. Nikt inny nie podbił tak mojego serce muzyką jak on.
- Leonie! - do rzeczywistości przywrócił mnie poważny głos mojego dziadka - pamiętasz naszą umowę, prawda?
- Tak - odpowiadam mu krótko.
  Ja i moja rodzina jesteśmy brytyjczykami, mamy własne hrabstwo, a w naszych żyłach płynie błękitna krew przodków z których jesteśmy bardzo dumni.
- Więc wiesz co masz zrobić, prawda? - dziadek marszy nos i patrzy na mnie wyczekująco.
- Wiem, mam znaleźć sobię żonę przed osiemnastymi urodzinami.
- Ma być piękna i mądra, nie chce zostawiać hrabstwa byle komu wnuku.
  Tradycja rodzinna, każdy mężczyzna naszego rodu  wchodząc w dorosłość musi obiecać wierność i miłość wybrance swojego serca, w innym przypadku zostaje pozbawiony nazwiska i honoru. Więc w ciągu tego roku muszę znaleźć kobietę wartą grzechu, w której naprawdę mógłbym się zakochać i spędzić z nią reszte mojego życia. Dla której byłbym w stanie poświęcić wszystko. Jednak to wcale nie jest takie łatwe, w tych czasach wiele dziewcząt widzi we mnie pieniądze i ładny wygląd, żadna nie chce poznać tego Leona, którym jestem po wstaniu z łóżka z rana, kiedy moje włosy są w kompletnym nieładzie, a na ciele mam przepocony po przespanej nocy T-shirt. Jeżeli nie śpie na pieniądzach i diamemtach to nie jestem interesującym obiektem westchnień dziewczyn. Gdybym tylko mógł to wynająłbym zwykłą kawalerke w centrum miasta i zarabiał sam na siebie. Chciałbym być samodzielny, ale nie chce zawieść rodziny, która wierzy we mnie całym sercem. Moja mama dostałaby zawału, gdyby dowiedziała się, że jej synuś postanowił żyć jak normalny człowiek. Czasami naprawdę żałuje, że nie jestem kimś innym. Mam nadzieje, że dziewczyna, która zdobędzie moje serce będzie myśleć tak jak ja, nie chce żadnej dziuniu. Chce miłej, nieśmiałej dziewczyny, której oczy będą potrafiły przejrzeć mnie na wylot, która będzie mogła czuć się bezpiecznie w moich ramionach, którą będę mógł całować w czoło na dobranoc i u której znajdę bezwarunkową miłość, którą będę mógł odwzajemniać.

  Pozytywnie nastawiony przekraczam próg Studia On Beat. Wszystko jest takie jak sobie wyobrażałem. Wszędzie jest kolorowo, z najróżniejszych sal wydobywają się dźwięki najróżniejszych melodii, a od ludzi emanuje niesamowicie radosna atmosfera. Oczywiście wszyscy patrzą na mnie jak na kosmite, ale co się dziwić jestem nowy, ale chyba szybko się tutaj zaklimatyzuje, przynajmniej na to liczę. Ale dobra, teraz muszę znaleźć Pabla Galinda. Zakładam, że jest nauczycielem, albo dyrektorem, albo sekretarzem czy czymś w tym stylu.
  Poprawiam czarną marynarkę od Paula Smitha i podchodzę do pierwszej lepszej osoby, którą okazuje się być czarnowłosa dziewczyna w czarno-czerwonej sukience w kwiaty.
- Przepraszam szukam Pabla Galinda, wiesz gdzie go znajdę? - pytam uśmiechając się uwodzicielsko.
- Ta-tam je-jest - odpowiada jąkając się, a ja już wiem, że ta dziewczyna nie zdobędzie mojego serca. Patrzy na mnie jak na jakiś cud świata, który najchętniej postawiłaby w muzeum, albo oprawiła w ramkę i przywiesiła sobie nad łóżkiem, boje się takich dziewczyn.
Szczęśliwy, że nie muszę dłużej utrzymywać kontaktów z dziewczyną kieruje się w stronę mężczyzny, którego wskazała. Niestety, podchodzę do niego w trakcie dzwonka.
- Pan Pablo Galindo?
Meżczyzna przyjaźnie się do mnie uśmiecha, po czym podaje mi dłoń, którą od razu ściskam.
- Tak, a ty to pewnie Leon Verdas, o ile się nie myle tak?
- Leon Ernest Verdas drugi - nauczyciel posyła mi zdziwione spojrzenie, które staram się ignorować.
- Chodź ze mną. Jestem twoim wychowawcą, pokaże Ci klasę i zapoznam z uczniami.
   Ciekawy moich rówieśników udaje się razem za panem Galindo, chwile czekam przed drzwiami sali, aby poinformował uczniów o moim przybyciu, a kiedy słyszę swoje imię to pewny siebie przekraczam próg i po chwili przedstawiam się wyjaśniając swoje pochodzenie, mój akcent może być dla nich nie zrozumiały.
- Dobrze, dziękujemy za przedstawienie, mam nadzieje, że klasa przyjmie Cię z otwartymi ramionami, wybierz sobie kogoś kto oprowadzi Cię po szkole.
  Rozglądam się po klasie, stając wzrokiem na pięknej blondyneczke z główką spuszczoną w dół, wydaje mi się nawet, że cichutko pochlipuje. Nagle napada mnie dziwna myśl, aby podejść do niej i mocno przytulić, otrzeć łezki i mieć ją blisko przy sobie. Jak widać dziadek będzie ze mnie dumny, właśnie wybrałem dziewczyne o, której serce będę walczył przez najbliższy rok.

- Czyli w szkole są trzy sale muzyczne tak? - pytam idącą obok mnie Ludmile. Piękne imię, a dziewczyna jeszcze piękniejsza, tylko niepokoi mnie fakt, że wygląda na przerażoną. Tak jakby bała się mojego towarzystwa.
- Yhm, dwie normalne i jedna prywatna - odpowiada tak cichutno, że prawie jej nie słyszę.
- Coś się stało Lusiu? - dziewczyna podnosi głowę do góry i słodko się do mnie uśmiecha - Powiedziałem coś zabawnego?
- Nie po prostu lubie jak ludzie używają zdrobnienia mojego imienia - wyjaśnia.
- A już myślałem, że jestem brudny czy coś.
- Nie no co ty, jesteś chyba najczystszym człowiekiem jakiego znam i - staje na palcach i przysłówa się do mojej szyji, w której zatapia nos - ładnie pachniesz. To Dolce Gabbana, Light Blue Men, prawda?
- Tak - potakuje - podobno rozbudza porządanie.
Podchodzę jeszcze bliżej blondynki, jej oddech delikatnie łaskocze moją skóre, mógłbym przysiąc, że atmosfera między nami podrosła o kilka stopni celsjusza. I wszystko poszłoby w dobrym kierunku, gdyby nie idący w naszą stronę Federico Cuwaliac, a inaczej Federico wiejski burak Cuwaliac. Krążą o nim różne pogłoski po szkole, bogaty frajer, który terroryzuje wszystkich dookoła, podobno jego dziewczyna ma przy nim przejebane.
- Przepraszam, mogę poprosić Cię, abyś odsunął się ode mnie na dwa kroki? Nie chce denerwować mojego chłopaka.
- Spokojnie, może za niedługo będziesz miała nowego księcia.
Posłusznie odchodzę od niej na bezpieczną odległość, mimo to nadal czuje to cudowne mrowienie na szyji.
- Nie, stary dobrze się spisuje. Jest najlepszy - w jej głosie nie słyszę przekonania, mówi to tak, jakby ktoś ją do tego zmusił.
- W takim razie kim jest ten szczęściarz?
- Tam stoi - pokazuje głową na Cuwaliaca i jakiegoś bruneta stojącego obok. Mam nadzieje, że nie mówi o tym kretynie, jednak kiedy widzę spojrzenie którym mnie obdarowywuje, kiedy nasz wzrok się napotyka to wiem, że zdobycie serca tej blondyneczki wcale nie będzie takie łatwe jak mi się wydawało, a samo spędzanie z nią czasu i wspieranie w każdej sytuacji może nie wystarczyć.

Lekcja tańca minęła mi ciekawie i szybko, mając przy sobie tak cudowną partnerkę jak Ludmila układ wyszedł nam świetnie, nieźle się przy tym bawiłem, a mordujące mnie spojrzenie Cuwaliaca dodawało mi pewności siebie, obecnie robie wszystko, aby spędzić więcej czasu z Lu, więc niestety musiałem poudawać trochę, że nie pamiętam, gdzie jest szatnia. Naszczęście ślicznotka się nade mną zlitowała i zaprowadziła mnie do niej, tylko jak ja jej teraz wytłumacze, że nie mam ciuchów na przebranie, bo nie przebierałem się rano. To nie było przemyślane, ale może uwierzy, że zapomniałem i pozwoli mi się nawet odprowadzić do domu. Numer telefonu już mam. Dała mi go, ponieważ zawsze warto być w kontakcie z resztą klasy, a poza tym jestem w mieście nowy i jak się zgubie to pani słodka z chęcią mi pomoże. No właśnie, Ludmila to nie tylko kolejna ładna buźka, muszę przyznać, że imponuje mi nastawieniem do ludzi. Chce im pomagać i w każdym widzi wewnętrzne dobro, nawet w Cuwaliacu, jeżeli w nim jest dobro to ja jestem Pocahontas i wyszedłem z buszu razem z Tarzanem.
- No dobra, skoro już wiesz, gdzie jest szatnia to ja pójdę do domu.
- Poczekaj - delikatnie chwytam Lu za rękę - odprowadzę Cię do domu.
- Nie chce robić Ci problemu Leoś - uśmiecha się, ukazując mi tym swoje śnieżnobiałe ząbki.
- No co ty, osłanianie pięknych dziewcząt własną piersią przed czychającymi za rogiem złodziejami nigdy nie robi mi problemu - powoli przyciągam ją do siebie i zamykam w niedźwiedzim uścisku. Chcę, aby czuła się przy mnie bezpieczna.
- W takim razie muszę się zgodzić - odpowiada mi bez namniejszego zawachania. 
Obydwoje kierujemy się w stronę wyjścia z szatni, kiedy nagle widzę rozglądającego się po kątach Federico.
- Cawaliac, szukasz kogoś? - krzyczę bez chwili namysłu.
Ludmila od razu spuszcza głowę w dół i zaczyna trząść się pod wpływem jego spojrzenia.
- Tak, szukam mojej dziewczyny - podchodzi do niej, a ona reaguje jak zachipnotyzowana, po chwili przyciąga ją do siebie i brutalnie całuje.
  Nie mam zamiaru patrzeć na tą głupią scenkę, dlatego w trybie natychmiastowym opuszczam szatnie. Czuje się wystawiony, miałem ją, przecież odprowadzić, a ten kretyn Cuwaliac zniszczył moje plany, mam nadzieje, że jutro też uda mi się spędzić z Lu więcej czasu.
  Kiedy jestem już blisko willi w której mam mieszkać przez najbliższy rok, w mojej kieszeni zaczyna wibrować telefon.
Od Lusia ♥
Przepraszam, za tą akcje ♥ Jutro sobie odbijemy ten spacerk ♥ Dobranoc ♥
Czytając wiadomość od Ludmily uśmiecham się do siebie jak głupi. Mam nadzieje, że jutro będzie lepiej, a Cuwaliac nie przyjdzie do Studia.

Capitulo Siete

  
  Zapraszam was do zakładki "Wasze pomysły" w, której możecie poczuć się jak autorzy i wymyślić jakiś wątek fabuły :)

WAŻNE PYTANIE!!!
Czy chcielibyście jeden rozdział z perspektywy Leona, albo Ludmily?
__________________________________

  Ciepłe promienie słońca, delikatnie ogrzewają moją zmęczoną twarz. Przez całą noc nie mogłem zmrużyć oczu, cały czas myślałem o rodzicach i powodach bankructwa. Z artykułu w gaziecie nie dowiedzialem się w sumie niczego pożytecznego, moją jedyną nadzieją jest pan Marcel Ferro. Ubezpieczał firmę ojca powinien wiedzieć coś na ten temat.
Obolały po kilku godzinnym leżeniu próbuje się wyprostować, jednak przylegająca do mnie całym swoim ciałem nie pozwala mi na to. Gdyby nie fakt, że jestem w jej domu i leże w jej łóżku to już dawno bym ją obudził, ewentualnie zrzucił z siebie, ale nie, bo jeszcze mnie wyrzuci, a nie mam gdzie iść.
Jak widać zostaje mi tylko poczekać, aż zadzwoni jej budzik.
No właśnie, budzik. I przybyło olśnienie.
  Wyciągając rękę do szafki nocnej, próbuje dosięgnąć zegarek. Jednak wtulająca się jeszcze mocniej blondyna, kompletnie mi to uniemożliwia. I nici ze zrobienia jej wcześniejszej pobudki.
Mówi się trudno, poczekam.
  Jednak w pewnym momencie dzieje się coś dziwego, mój brzuch zaczyna burczeć, mój brzuszek nigdy nie burczał z głodu. Co się ze mną dzieje?
  Muszę natychmiastowo obudzić Ludmile, ktoś w końcu musi zrobić mi śniadanie, nie mam zamiaru sam tego robić, ja nawet nie wiem jak się do tego zabrać. Z resztą to ona jest kobietą i to ona ma spędzić całe swoje życie w kuchni.
  Zdeterminowany zabieram się za obudzenie blondi. Zamykam oczy i udaje, że śpię. Lewą ręke wsuwam pod głowę, a prawą uderzał w czoło blondynki.
- Co się stało? - obudzona mamroczę pod nosem, próbując otworzyć oczy.
- Ja, nie wiem. Łokieć mnie zabolał i się obudziłem - mówię nie zrozumiale, staram się być jak najbardziej przekonujący.
- Chyba przez przypadek walęłam w niego czołem, przepraszam kochanie - wyciąga szyję i daje mi całusa w ucho.
- Wybaczam - lekko unoszę kąciki ust do góry - ale obudziłaś mnie i za kare zrobisz mi śniadanie.
- Już się robi aniołku - pochyla się i leciutko muska moją dolną wargę - tylko na co masz ochotę?
- Na Ciebie - mruczę jej do ucha, lekko przygryzając jego płatek.
- Poczekaj, sprawdzę czy tata jest w domu - dziewczyna wstaje i szybko wychodzi z pokoju w celu przeszukania zakamarków domu, nie byłoby zbyt fajnie gdybyśmy uprawiali seks, przy jej ojcu, który pozwala mi tu mieszkać.
W końcu uśmiechnięta Ludmila w różowej koszuli nocnej, sięgającej jej do końca pośladków zjawia się w pokoju i rozkrakiem siada mi na brzuchy.
- Jest tylko Marco, ale śpi - nachyla się nade mną i przygląda się moim wargą - mogę Cię pocałować?
  Skinieniem głowy daje jej pozwolenie i czekam na chwile zapomnienia.
- Czemu nagle mi na to pozwalasz? Myślałam, że nie lubisz gdy jestem tak blisko.
- Bo nie lubię - odpowiadam krótko i nie chcąc dłużej ciągnąć tej rozmowy wbijam się w jej malinowe wargi. A moja podświadmość znowu zaczyna szeptać do mnie dziwne rzeczy, zaczynam bać się, że ma racje.

  Zrelaksowany wchodzę do jasnej, nowocześnie urządzonej kuchni, która jest jedynym pomieszczeniem w całym domu, które mi się podoba. Elegancka, dobrze wyposarzona świątynia z jedzeniem w każdym zakamarku.
   Kiedy mój wzrok dostrzega tacę z dojrzałymi, czerwonymi jabłkami to nie czekam, ani chwili dłużej, tylko rzucam się na owoce i zjadam jedno za drugim.
   Nagle do pomieszczenia wchodzi zaspany Marco z kubkiem w ręku.
- Siostra, czy ty go głodzisz? - pyta rozbawiony, a mi robi się głupio.
- Nie, już robię śniadanie, zjesz z nami braciszku? - pyta wyjmując nóż z górnej szuflady.
- Zależy co zrobisz, mam ochotę na kanapki z serem i pomidorem - kanapki? Nieeeeee... no chyba, że z łososie, serem kozim, łyżeczką czerwonego kawioru, szczyptą morskiej, wędzonej soli, kapką sosu vinegrette i gałązką świeżego koperku. Takie kanapki bym zrozumiał, ale z serem i pomidorem? No chyba, że ser, który jedzą to Pule, produkowany w  Zasavicy, ojciec zawsze sprowadzał mi ten ser z Serbi. No nie należy do tanich, nawet ja to przyznam za te cztery tysiące za kilogram miałbym nowe buciki, ale no cóż, teraz nie warto o tym myśleć i robić sobię smaka.
- No dobra, Fede ile kanapek zjesz? - blondi patrzy na mnie wyczekująco, a ja nie wiem co odpowiedzieć zjadłbym z sześć, ewentualnie z siedem, ale to nie byłoby na miejscu.
- Jedną - odpowiadam, ale nie wychodzi mi to zbyt przekonująco.
- Stary, bez krempacji. Zjedz tak, żebyś się najadł i w Studiu nie był głodny, a jak wrócisz ze szkoły to pojedziemy na zakupy, przyda Ci się kilka rzeczy - mówi, po czym puszcza do mnie oczko.
  Jeżeli chodzi o Marco to ten typ człowieka strasznie mnie wkurwia, nie rozumiem po co on chce mi pomagać? Nie widzę w tym żadnego sensu, przecież nie będzie miał z tego korzyści.
- Dziękuje, ale zjem jedną.
- No dobrze, w takim razie zabieram się do roboty.
  Ludmila zaczyna z gracją poruszać się po kuchni i robić kanapki, wyjmuje przy tym różne skadniki i kroi je w kółeczka i kwadraciki. Nie żeby mnie to interesowało, ale nigdy nie widziałem jak ktoś gotuje, moja matka od najmłodszych lat pławiła się w luksusie, a wychodząc za milionera i wieku dziewiętnastu lat
zaczynając z nim wspólne życie, wymigała się od pracy na całe życie. To znaczy teraz to już bez znaczenia, bo i tak nie ma pieniędzy, a marne trzy miliony wyjętę z konta oszczędnościowego w niczym im życia nie ulepszą.
- A tak w ogóle następnym razem siostra, nie jęcz tak głośno, bo ja rozumiem, że macie potrzeby, ale ojciec nie koniecznie - razem z Ludmilą zaczynamy głośno kaszleć. No, przecież kazałem jej być cicho.
Ehh, jak zwykle nie można na nią liczyć, myśli tylko o sobię, w ogóle zapomina o tym, że jestem w jej domu i mogę czuć się nie komfortowo.
- Jeżeli powiesz coś ojcu to zginiesz - zdenerwowana Ferro bierze do ręki nóż i podstawia go bratu pod nos, no moja dziewczyna jednak ma pazurki, szkoda, że nie pokazuje ich mnie.
- Spokojnie, wszystko zostaje między nami siostrzyczko.
- Masz szczęście - burczy pod nosem i wraca do poprzedniego zajęcia.
W ich domu czuję się dziwnie, wszyscy ze sobą rozmawiają i są dziwnie szczęśliwi. Denerwuje mnie to, ponieważ u mnie nigdy tak nie było i mam nadzieje, że nie będzie.

  Poddenerwowany siadam na kanapie w salonie i zakładam ręcę na pierś.
- Nie Ludmila, nie pójdę do Studia, nie zmusisz mnie.
Dziewczyna kuca przede mną i kładzie swoje drobne rączki na moich kolanach. Niczym nie przekona mnie do pójścia tam. Nie jestem głupi, wszyscy mnie wyśmieją, nie będę się tak poniżał.
- Fedi - posyłam jej groźne spojrzenie - Federico, nie możesz siedzieć tu cały czas i odizolowywać się od świata.
- Powtarzam to ostatni raz, albo pójdziesz ze mną do szkoły, albo uznam Cię za tchórza.
  Po wypowiedzeniu ostatniego słowa, zatyka ręką buzie i patrzy na mnie przerażona. Czyli taka jaka powinna być w tym momencie.
Podchodzę do niej i mocno chwytając ją za nadgarstki przyciągam do siebie z całej siły.
- Federico, ja przepraszam. Nie chciałam tego powiedzieć, ja...
- Zamknij się - uciszam ją.
Złość jaka kieruje mną w tym momencie zaślepia mój zdrowy rozsądek. Mam w nosie to, że jesteśmy w jej domu, kara jej się należy.
- Kim mnie nazwałaś?
- Federico, ale ja nie chciałam - szepczę cicho pod nosem, po czym spuszcza głowę w dół.
- Czy ty się, aby napewno nie zagalopowałaś dziewczynko? Ja tchórzem tak?
- Nie, Feder...
- Patrz na mnie!
Ludmila powoli podnosi spojrzenie na mnie, w jej bursztynowych radosnych zazwyczaj oczach, teraz widzę strach.
- Przepraszam - jej twarz zalewa się łzami, a do moich uszu dochodzi dźwięk kroków zmierzających ku nam.
  Szybko pochwycam blondynkę w ramiona i mocno dociskam jej głowę do swojej pierści, a w drzwiach salonu staje uśmiechnięty pan Ferro.
- Kochanie mówiłem Ci, że moja sytuacja nie jest taka zła. Ważne, że mam Ciebie - zmieniam temat jak najszybciej, byleby tylko jej ojciec niczego się nie domyślił.
 - Moja córeczka to jednak ma dobry gust. Wyglądacie razem pięknie - wzruszony podchodzi bliżej i zamyka nas w swoim niedźwiedzim uścisku - chyba nawet ja dla mamy Lu nie byłem tak dobry, jak ty dla mojej córeczki.
- Staram się jak tylko mogę, muszę uszcześliwiać moją księżniczkę.
- Naszą królewnę, to moja córeczka więc ewentualnie mogę się nią z tobą podzielić - wybucham sztucznym śmiechem i odchodzę od nich na pół kroku.
Przez chwilę patrzę na Ludmile, ma rozmazany makijaż i smugi po łzach na policzkach. Na jej nadgarstkach dostrzegam czerwone ślady, które zostawiły moje palce, na szczęście dziewczyna szybko chowa je w rękawach bluzy.
- Panie Ferro, mogę mieć do pana pytanie? - zaczynam poważnie.
- Oczywiście.
- Czy wie pan o co dokładnie chodzi z moim ojcem?
   Meżczyzna posyła mi ciepły uśmiech.
- Jak wrócicie ze szkoły to porozmawiamy dobrze?
  Niechętnie przystaje na jego propozycje i nie gadając zbyt dużo udaje się do łazienki w celu przygotowania się do Studia.
Nie chce tam iść, ale kłótnia z człowiekiem, który wie coś na temat mojej sytuacji nie jest na miejscu. Teraz pozostało mi tylko odliczać czas do spotkania z tym głupim chujem Verdasem.

Capitulo Seis

- Nie oddam wam mojej kanapy, brudasy - krzyczę na dwóch mężczyzn w czarnych kombinezonach próbujących oderwać mnie od białego mebla.
- Panie Cuwaliac, proszę się puścić. Musimy to zabrać, dom będzie za godzinę licytowany, jak go nie wyczyszczę to stracę pracę - wyjaśnia siwy staruszek, który od jakiś czterdziestu minut próbuje mnie uspokoić i przekonać do swoich racji, ale ja się nie dam. To mój dom i będę o niego walczyć.
- Gówno mnie to interesuje, pan znajdzie sobię inną pracę i inny dom do licytacji.
- Federico...
- Paniczu Cuwaliac - upominam go.
Staruszek ciężko wzdycha i patrzy na mnie wzrokiem pełnym politowania.
- No dobrze. Paniczu Cuwaliac bardzo mi przykro, że tak wyszło, ale nie może pan tu dłużej zostać. I tak zostawiliśmy panu już dużo.
- Dużo? - prycham - bielizna, dwie pary spodni, marynarka, trzy koszulki i buty to dużo? Oddawaj mój garnitur od Alexandra Amoso złodzieju!
- Za chwile będę zmuszony zawołać ochronę, a oni nie będą tacy mili jak ja - czy ten staruch mi grozi? Nikt nie powinien mi grozić, jestem najlepszy, jedyny w swoim rodzaju i nie powtarzalny. Ta cała sytuacja to pewnie głupi żart, za chwile wyjdą ludzie z kamerami, ktoś wręczy mi kwiaty i jeszcze pewnie wyskoczy Ludmila z tekstem "Mamy Cię", ja się wtedy wkurwie i rozwale im wszystkim twarze o podłogę.
- Nie dam się wam, będę walczył, nikomu nie oddam mojego domu!
- W takim razie nie pozostawia mi pan innego wyboru - starzec odwraca się, jakby kogoś szukał - Bobby pozwól do mnie.
Po chwili obok mnie zjawia się czarny mężczyzna wysoki na dwa metry, a szeroki na cztery. Gruby spaśluch z mapą naszego państwa pod pachą, łapie mnie jedną ręką w pasie i wynosi przed drzwi mojej willi.
- Oddajcie mi moje rzeczy!
- A proszę bardzo - mówi ochroniarz, po czy, rzuca we mnie walizką - i nie wracaj tutaj.
Zdenerwowany zabieram swoje rzeczy i klnąc pod nosem siadam na pierwszej lepszej ławce.
  Rodzice wyjechali, ja nie mam domu, ani pieniędzy, no i nie mam gdzie spać. No po prostu kurwa cudownie. Dlaczego ojciec niby zbankrutował? Da się tak w ogóle z dnia na dzień? Jeszcze dziś rano byłem miliarderem, co ja gadam ja nadal jestem miliarderem, a cała ta sytuacja to po prostu chory żart, no bo żaden ojciec, no i żadna matka nie zostawiają swojego dziecka na pastwę losu, a takim wspaniałym synem jakim jestem ja to nikt by nie pogardził. Poczekam sobię trochę przed domem, oni wszyscy nie pociągną tego przez długi okres czasu i za niedługo po mnie wrócą. Nie mogą zostawić mnie samego, nie mogą.

 
  Po dwunastogodzinnym siedzeniu
na ławce w końcu dotarło do mnie, że rodzice nie przyjadą, siedziałem przed tym domem całą noc, nie zmrużyłem nawet oka i dotarło do mnie, że to nie jest żart. Rodzice naprawdę zostawili mnie, zdanego na samego siebie.
Spoglądam na zegarek, który udało mi się zatrzymać, a moim oczom ukazuje się godzina szósta rano, powinienem wstać z łóżka, zrobić ze sobą porządek, zjeść śniadanie i zbierać się do Studia. Muzyka napewno pomoże mi zrozumieć o co w tym wszystkim chodzi, nic nie dzieje się z dnia na dzień, mój ojciec już od dawna musiał mieć jakieś problemy o których nie raczył mi powiedzieć, ale dlaczego zabrał ze sobą matkę, a mnie po prostu zostawił? Co ja mu takiego zrobiłem? Jestem dobrym synem! Najlepszym! Jak widać oni wszyscy nie są mnie warci! Nie mogę się teraz tym przejmować, musze pomyśleć o sobię. Jestem nie umyty, nie wyspany i głodny jak cholera. Nie pójdę do szkoły w tym stanie, bo wszyscy zauważą, że coś jest ze mną nie tak, a ja jestem gwiazdą, mam świecić, a nie śmierdzieć. Tylko nie za bardzo wiem co ze sobą zrobić. Nie stać mnie na hotel, ani na wynajęcie mieszkania, a do pracy napewno nie pójdę. Jedynym rozwiązaniem jest umyć się u kogoś i tym kimś jest Maximiliano, ale wtedy musiałbym powiedzieć mu co się dzieje, a nie chce tego robić. Nikt nie może o tym wiedzieć, przecież to może mnie zniszczyć. Sam już nie wiem co mam robić.
   Nagle z tylnej kieszeni moich odzywa się mój iphone, wyjmuje go, a moim oczom ukazuje się twarz Ludmily. No jeszcze jej mi brakowało. 
  Palcem odblokowywuje urządzenie i przykładam do ucha.
- Co? - warczę przez zaciśnięte zęby.
- Federico wiem o wszystkim, gdzie teraz jesteś? - w jej głosię słyszę cholerną troskę, niezłą jest aktorką, teraz kiedy nie mam kasy, rzuci mnie i da dupy Verdasowi, ciekawe po co dzwoni? Żeby mnie upokorzyć? Czy zerwie ze mną przez telefon?
- Co Cię to obchodzi? - zatrzymuje się na chwile - ale skąd ty wiesz?
- Twoi rodzicę są przedstawieni w każdej gazecie jako oszuści, a ty jako porzucony syn. Przyjdziesz do mnie sam, czy mój tata ma po Ciebię przyjechać?
- Ale po co? Widzisz w tym jakiś sens Ludmila? Nie potrzebuje twojej pomocy, sam poradzę sobię doskonale - nie chce niczyjej litości, zawsze byłem samodzielny, wiem że dam radę.
- Mój tata za chwile po Ciebie przyjedzie kochanie - mówi szybko i rozłącza się.
  Nie rozumiem po co ta dziewczyna ingeruje w moje życie. Jestem już dorosły, mam siedemnaście lat.
I sam mogę o sobię decydować, jakaś blond idiotka nie będzie mi mówić co mam robić. Za kogo ona się wogóle uważa?
- Za twoją dziewczynę baranie - szepczę mi podświadomość.
- Zamknij się idioto.
- Mam nadzieje, że to nie do mnie.
  Podnoszę głowę do góry, a moim oczom ukazuje się uśmiechnięty od ucha do ucha Marco za kierownicą srebrnego Porsche 918. Jak widać nie wszyscy w domu Ferro stoją murem za środowiskiem.
- Wskakuj Fede, podwiozę Cię do nas, bo ojciec musiał jechać wcześniej do pracy - wyjaśnia.
  Nie zbyt chętnie biorę walizkę i wsiadam do samochodu, który może nie jest jak moje ukochane Ferrari, ale też jest całkiem niezłe.
- Przykro mi - mówi odpalając silnik i dołączając się do ruchu drogowego - ale wiesz, możesz liczyć na mnie, na ojca i na Luśkę, ta to dzisiaj postawiła wszystkich na nogi, żeby pzyjechać po Ciebie, zrobić Ci śniadanie i przygotować kąpiel, żebyś od razu po przyjeździe naszykował się do Studia. Dziś na noc zostaniesz u nas, a na jutro Luśka coś Ci wykombinowała, nie pytaj, bo sam nie wiem o co chodzi, ale wiesz... - Marco gada jak najęty, w sumie nie za bardzo mnie to interesuje. Nie mam zamiaru go dłużej słuchać, denerwuje mnie jak cholera, poza tym czuje się przy nim nie konfortowo.
- Włączyć jakąś muzykę? - pyta po długo wyczekiwanym przeze mnie zamknięciu się.
- Tak - odpowiadam po czym przykładam głowę do szyby i po długiej nocy w końcu odpływam w objęcia Morfeusza.

  Budzi mnie dotyk ciepłych warg na policzku. Próbuje otworzyć zaspane oczy, ale nie za bardzo mi się udaje, chce mi się spać.
- Kochanie, wstajemy - rozpoznaje ten dziewczęcy głosik.
- Ludmila,co ty robisz w moim łóżku?
- Skarbie, ale jesteś u mnie, Marco Cię przeniósł, żebyś chwile pospał.
   Otwieram oczy i podnoszę się do pozycji siedzącej, rozglądam się po pokoju i przypominają mi się wydarzenia z wczoraj, no tak jestem bezdomny.
- Jak się czujesz? - pyta z troską.
- A jak mam się czuć? Zadajesz mi głupie pytania - warczę przez zaciśnięte zęby.
- Przepraszam, jesteś głodny? - kiwam głową na ,,tak", a Ludmila podaje mi tacę z jajecznicą ze szparagami i suszonymi pomidorami. Od razu zapycham buzię jedzeniem, mam w nosie to, że Ferro się ze mnie śmieje, nie jadłem nic od wczoraj, jestem głodny jak wilk.
- Widzę, że Ci smakuje - odzywa się po chwili milczenia.
- Jadłem lepsze - odpowiadam zgodnie z prawdą.
- Przepraszam, że nie jestem dyplomową kucharką - Ferro śmieje się pod nosem, po czym delikatnie przytula się do moich ud - Jeżeli czegoś potrzebujesz to mów.
- Muszę się umyć.
- Naszykowałam Ci kąpiel, możesz iść, masz tam też walizkę z rzeczami, czysty ręcznik, szampony i mydła, napewno dasz sobie radę - całuje mój policzek i zabiera pustą tacę, szczerze zjadłbym jeszcze, ale nie mam zamiary wychodzić na jakiegoś łakomego bidulka, jestem silny i nie pokaże jej słabości.
  Z zamiarem umycia wstaje z łóżka i udaje się do łazienki. Zamykam drzwi i w końcu mogę nacieszyć się samotnością. Przebywanie z tymi ludźmi jest uciążliwe. Rodzina Ferro ma w sobię za dużo energi, jak można ciągle szczerzyć się bez powodu? Jakby się czegoś naćpali.
Rozbieram się i staje przed lustrem, czuje się strasznie źle, cały czas zastanawia mnie moja obecna sytuacja i słowa Marco: Dziś na noc zostaniesz z nami, a na jutro Luśka coś Ci wykombinowała. Mam nadzieje, że wynajęła mi jakiś pokój w hotelu, bo w tym domu nie wytrzymam nawet tej jednej nocy.
Ciekawe gdzie są teraz moi rodzicę? Powinni być ze mną, albo chociaż powiedzieć mi gdzie będą, no i zostawić jakieś środki do życia, bo na razie jestem zmuszony żerować na Ludmile i jej rodzinie. W sumie jej tata współpracował z moim napewno wiedziałby co się stało, muszę z nim porozmawiać na ten temat. Pewnie on też ma jakieś problemy. Kurwa, gorzej jak będzię miał pretensje do mnie o całą tą sytuacje. Nie wiem czy jestem chory, czy na tyle zdesperowany, ale muszę poprosić Ludmile o jakieś pieniądze, napewno będzie coś miała.
  Nie czekając dłużej wchodzę do napełnionej gorącą wodą wanny. Chwila relaksu mi się przyda, zwłaszcza teraz. Zanurzam ciało i czuje się rozluźniony, tylko zapach płynu mnie wkurwia, ale staram się to lekceważyć. Teraz nie pozostało mi nic innego jak cieszyć się, że dałem radę uniknąć Studia i spotkania z Verdasem, bo patrząc na to, że przypadek mojej rodziny znalazł się w gazecie, to czuje, że spotkanie z nim nie będzie należało do udanych.
 

Capitulo Cinco

   Po pocałunku w jakże romantycznym miejscu jakim była cuchnąca szatnia, postanowiłem dotrzymać słowa i odprowadzić Ferro do domu, no nie powiem, że ta opcja jest mi na rękę, bo nie jest, patrząc na to, że idziemy piechotą, bo Ludmila nie chciała jechać autem i przyczyniać się do psucia naszego pięknego środowiska. Are you fucking kidding me? Kilkanaście milionów ludzi na świecie jeździ wszędzie samochodami i jakoś nic się kurwa nie dzieje, tym pierdolonym chwastą, ale nie tu ważą się losy naszej planety. Jak można być tak naiwnym? To, aż smutne.
- Federico? - z rozmyślał wyrywa mnie głos dziewczyny idącej ramię w ramię obok mnie. W sumie od zajścia w szatni nie odezwaliśmy się do siebie ani słowem. Dla naszej dwójki jest to nowa sytuacja. Przynajmniej dla mnie, bo Ludmila jest pierwszą dziewczyną, którą pocałowałem. Normalnym ludziom może wydawać się to dziwne. Jest moją dziewczyną od dwóch lat, uprawiamy seks od początku naszego związku, a mimo, to pierwszy raz dotknęliśmy swoich ust.
- Słucham? - kieruje wzrok na blondynkę, na co ona spuszcza głowę w dół i dość mocno się rumieni.
- Pocałowałeś mnie - brawo za orientacje, polać tej pani.
- Tak - odpowiadam twierdząco.
- Dlaczego? Nie pozwalałeś mi na to przez dwa lata, a teraz sam się na mnie rzucasz?
- To już nie mogę pokazać mojej dziewczynie ile dla mnie znaczy? - no muszę jej trochę posłodzić, bo przecież nie powiem jej, że chciałem, aby Verdas się wściekł. Takich, rzeczy podobno nie mówi się dziewczyną.
- Federico, nie okłamuj mnie. Znam Cię na wylot i wiem, że nie zrobiłbyś tego bez przyczyny - ona jest zdecydowanie za mądra. Pozostaje mi tylko zmienić temat.
- Nie prawda, a poza tym to ty się dzisiaj ze mną nie przywitałaś. Wyjaśnisz mi to?
- Federico ty nie lubisz jak się z tobą witam, a poza tym myślałam, że nadal jesteś na mnie zły za to zdjęcie i nie chciałam do Ciebie podchodzić, żebyś się bardziej nie wściekł - mówi cichutko, jakby do siebie.
- Boisz się mnie? - pytam z ciekawości.
- Czasami - takiej odpowiedzi zupełnie się nie spodziewałem, przecież powiedziała Diego, że wierzy w to, że nigdy bym jej nie uderzył. Tak nagle zmieniła zdanie?
- Czemu?
- Masz słabe nerwy, czasami wybuchasz, bez większej potrzeby, na przykład wczoraj, mogłeś po prostu powiedzieć, że prezent Ci nie odpowiada - przez chwilę zastanawiam się czy ona ma racje,przecież nie jestem jakimś tyranem, który myśli tylko o tym, żeby powyżywać się na własnej dziewczynie.
- Okej, wczoraj mogłem trochę przesadzić - przyznaje jej racje - ale to nie znaczy, że pozwalam Ci się mnie bać.
- Czyli nawet tego mi zabronisz?
- Spotykania z Verdasem, też Ci zakazuje - mówię stanowczo.
- Jesteś zazdrosny? - podnosi główkę do góry. Kąciki jej ust delikatnie unoszą się do góry. Muszę przyznać, że wygląda uroczo. - Nie Ludmila, ja nie mam o co być zazdrosny. Mogę mieć kogoś lepszego niż ty.
- A mimo to jesteś ze mną od dwóch lat, a to oznacza, że nie jestem Ci całkiem obojętna.
- Nie masz racji - prycham - a tak w ogóle to, gdzie ty mieszkasz?
   Rozglądam się po okolicy w której się znajdujemy, wszędzie nijakie domki, ogrodzone drewnianymi płotami z małymi ogródkami zamiast basenu. Masakra. W sumie nigdy nie widziałem jak mieszka Ludmila, to ona zawsze przychodzi do mnie, więc nie miałem okazji jeszcze u niej być. Ja nawet nie znam jej rodziny. Wiem, że ma ojca i chyba matkę. Marcelo i Prisciella Ferro, albo Priscilla, ewentualnie Parisha. Dobra imię jej matki jest najmniej ważne, ma też brata, albo siostrę. A może jednak jest jedynaczką? Napewno jest bogata, więc musi mieszkać w jakieś ekskluzywnej willi.
- Mieszkam tam - wskazuje palcem na jeden z tych paskudnych domków - tata nie chciał, żebyśmy z Marco myśleli, że przez całe życie ludzię będą nam podawać wszystko na tacy. Dlatego postanowił zamieszkać z nami tutaj - przez chwile mam ochotę zapytać ją czy tata to ich kocha, no bo kto pozwoliłby mieszkać swoim dziecią w takim burdelu?
- Aha, a Marco to? - pytam ciekawy. - Mój starszy o trzy lata brat, pracuje z ojcem w firmie. Uczy się, żeby w przyszłości ją w połowie przejąć.
- A co z drugą połową?
- Druga połowa należeć będzie do mnie, tata już dawno spisał testament - wyjaśnia.
- A twoja mama?
- Nie żyje od czternastu lat - ponownie spuszcza głowę w dół i zatrzymuje się przy drewnianej bramie.
- Ups. Nie wiedziałem - nagle napadło mnie dziwne uczucie wstydu. Nie wiem o niej tylu ważnych rzeczy, czuje się jakbym był z zupełnie obcą osobą.
Po jej nieskazitelnej twarzy spłynęła samotna łza, którą bez najmniejszego zastanowienia postanowiłem zetrzeć kciukiem.
I to był błąd. Dotykając jej zaróżowionego policzka, znów poczułem to dziwne uczucie w brzuchu, a moja podświadomość zaczęła szeptać do mnie dziwne rzeczy. Robię krok w jej stronę, tak, że nasze rozpalone ciała stykają się ze sobą brzuchami. Przykładam drugą dłoń do jej twarzy, a palcem wskazującym przejeżdżam po jej dolnej wardzę.
- Jesteś piękna.
- Ma to po mnie.
  Razem z Ludmilą odskakujemy od siebie jak oparzeni i patrzymy na przyglądającą się nam męską sylwetkę.
- Witam Marcel Ferro - podaje mi rękę, którą od razu ściskam, normalnie nym tego nie zrobił, ale nie wypada mi, ponieważ po pierwsze ten człowiek współpracuje z moim ojcem, ubezpiecza jego firmę, po drugie jest milionerem należy mu się szacunek, a po trzecie jest ojcem mojej dziewczyny.
- Federico Cuwaliac - mężczyzna posyła mi przyjazny uśmiech którego ja nie jestem w stanie odwzajemnić, sytuacja jest dla mnie dość krępująca.
- Może i nie mieliśmy okazji się wcześniej poznać, ale czuje się jakbym znał Cię całe życie. Ludmila ciągle o tobie gada. Jeżeli jesteś tak wspaniała jak mówi to cieszę się, że trafiła na tak cudownego człowieka.
  W tym momencie zalała mnie fala wstydu. Sam nie wiem dlaczego, ale czuje się bardzo źle.
- Może wejdziesz do nas na kawę? Albo jakiś zimny napój co ty na to?
- Tato, Federico jest napewno bardzo zajęty
- Spokojnie, z chęcią napije się herbaty - Ludmila posyła mi zdziwione spojrzenia.
- W takim razie zapraszam.
Chwytam Ludmile za rękę i wchodzę z nią na posiadłość jej ojca, zobaczymy jak wychodzi mi udawanie idealnego zięcia.

- I w podeszwie byłby żel? - pyta mnie rozbawiony pan Ferro.
- Tak, tam byłaby taka specjalna półeczka.
- A jak chciałbyś podtrzymywać stałą temperaturę w tych butach. Przy wysokiej temperaturze żel się rozpuści, a przy niskiej po prostu zamarznie.
- Dlatego buty można byłoby zakładać tylko w temperaturach od piętnastu do dwudziestu stopni celsjusza - wyjaśniam, a on wybucha gromkim śmiechem.
- Masz wyobraźnie chłopie. A tak w ogóle słyszałem od Lusi, że interesujesz się wyścigami. To prawda?
- Tak - potakuje głową - samochody zawsze mnie fascynowały.
- Ja też uwielbiam wyścigi, kiedyś jak jeszcze Lu nie była w planach, to sam jeździłem. Ale teraz boję się ryzykować, nie ma matki, a gdyby straciła jeszcze ojca, to byłaby to tragedia. Cieszę, że ma chłopaka, który traktuje moją małą księżniczkę, jak dorosłą królową - kolejny raz czuje straszny wstyd. Ludmila powiedziała o mnie masę dobrych rzeczy, jej ojciec uważa mnie za świetnego faceta, który dba o jego córkę najlepiej jak tylko potrafi, nawet nie wie jak bardzo się myli.
  Nagle do salonu wchodzi uśmiechnięta Ludmila, w towarzystwie wysokiego chłopaka z burząciemnych loków na głowię.
- Przyniosłam ciasto - powiedziała stawiając srebrną tacę z czekoladowym smakołykiem na stole przede mną - i kogoś do towarzystwa.
- Marco - przedstawia się - ty musisz być tym jej lovelasem. Miło Cię w końcu poznać.
- Federico, mi również.
  Chłopak uśmiecha się do mnie, a ja zastanawiam się, czy w tej rodzinie ktokolwiek jest smutny, albo chociaż poważny? Wszyscy szczerzą się jak pojebani, to nie jest normalne.
- O czym rozmawialiście? - blondynka siada obok i kładzię rękę na moim kolonie.
- Męskie sprawy córciu, nie zrozumiesz - macha ręką.
- Dzięki tatusiu, milutko.
- Oj, nie gniewaj się. Gadaliśmy o wyścigach.
- Właśnie - wtrącił się Marco - Hamilton wczoraj wygrał.
- Ma ostatnio dobrą passe - dodaje.
- No jeszcze rok temu, było z nim kiepsko, ale jak widać trening czyni cuda - śmieje się pan Ferro.
Szczerze mówiąc w ich towarzystwie czuje się dość swobodnie. Z moim tatą nie porozmawiałbym na takie tematy,
on woli piłkę nożną, a ja w ogóle nie potrafie zrozumieć tego sportu.
- Dobra, ja powinienem iść już do domu. Muszę jeszcze wrócić po samochód pod szkołe.
- No tak moja córka, dba o środowisko. Urządziła nam nawet ogródek przed domkie i muszę przyznać, że jest piękny - wstaje i podchodzi do mnie - Dziękuje Ci Federico, nie wierzyłem w to, że możesz być, aż tak dobrym facetem. Moja córka ma szczęście, tylko wiesz dobre zabezpieczenie to podstawa udanego seksu - puszcza do mnie oko, na co ja śmieje się pod nosem.
- Spokojnie, używamy prezerwatyw od Durex, pana córka lubi truskawkowe ale ja wolę te bezsmakowe, bo są cieńkie i ich nie czuć - mówię zgodnie z prawdą.
Na moje słowa pan Ferro wyraźnie poważnieje, Marco zakrywa buzię ręką i stara się nie wybuchnąć śmiechem, a Ludmila siedzi przerażona i wyczekuje reakcji swojego ojca.
- Mam nadzieje, że żartujesz.
- Yyy... tak, ja, yyy... żatuje - wybucham sztucznym śmiechem.
Naszczęście mężczyzna kupuje moją wymówkę i idzie w moje ślady. - No genialnego masz tego chłopaka córeńko - klepie mnie po ramieniu - powinienem dziękować Bogu, że trafiła na kogoś takiego jak ty.
- Nie ma pan za co dziękować.
- Nawet tak nie mów, mogła być z jakimś chamem, który raniłby ją na każdym kroku i poniżał, a trafiła na opiekuńczego anioła.
- Przesadza pan - czuje się jak debil, stoje przed człowiekiem, który widzi we mnie zięcia idealnego. Gdyby tylko wiedział jaka jest prawda, to szybko zmieniłby o mnie zdanie.
- Dobrze, to ja odprowadzę Federico do drzwi - Ferrówna wstaje z kanapy i delikatnie chwyta mnie za dłoń, odwzajemniam uścisk i przyciągam ją bliżej siebie.
 Żegnam się z panem Marcelo i Marco, po czym razem z blondi udaję się do przedpokoju.
- Nie wiedziałem, że masz o mnie, aż tak dobre zdanie - szepczę przybliżając się do niej.
- Dla mnie jesteś ideałem. Tata chciał wiedzieć jaki jesteś, więc powiedziałam mu to i owo na twój temat - lustruje wzrokiem moją twarz.
- Nie przesadziłaś czasem? Wcale nie jestem taki świetny - pochylam się nad jej ustami i drażnie oddechem jej wargi.
- Dla mnie jesteś wszystkim Federico i kocham Cię takiego jakim jesteś.
- Będę już szedł, muszę poćwiczyć, a to mi trochę zajmuje. Do jutra - muskam lekko jej dolną wargę i wychodzę zostawiając osłupioną dziewczynę samą, przekonała do mnie własnego ojca, dziś nie miałem podstaw, aby być na nią zły. Spisała się na medal.


  Jadąc samochodem do domu zastanawiam się czemu Ferro widzi we mnie tyle dobra, jestem zapyziałym chujem, nie oszukujmy się. Nie ma we mnie, ani grama szczerego dobra, na pokaz potrafię być uprzejmy, ale w środku gardzę ludźmi i traktuje ich jak kukiełki, którymi poruszam jak tylko sobię zapragnę.
 Kiedy podjeżdżam pod dom, mój wzrok przykuwa coś dziwnego, a mianowicie masa mężczyzn wynoszących z mojego domu praktycznie wszystkie meble, czyżby ojciec chciał znowu zrobić remont bez mojej wiedzy? Ale moment, oni wynoszą też moje rzeczy, co tu się kurwa dzieje.
 Wychodzę z samochodu i podbiegam do pierwszego lepszego faceta.
- Co wy kurwa robicie z moimi rzeczami? - pytam wkurwiony, żaden frajer nie będzie dotykał mojej własności.
- Syn pana Cuwaliaca? - twierdząco potakuje - radze zadzwonić do taty, bo nieźle Cię urządził.
- Ale dlaczego to zabieracie?
- Bierzemy to, aby spłacić długi pana ojca, jego firma zbankrutowała.
- Słucham? - nie to nie możliwe, ktoś robi mi niezły kawał.
- Bierzemy wszystkie rzeczy, dom jest jutro licytowany, a pana auto właśnie zostaje holowane - odwracam się w stronę mojego samochodu, który kilku facetów podpina jakimś sznurem.
- Zostawcie mój samochód, odpierdolcie się od niego, rozumiecie? - drę się do nich w niebogłosy, ale żaden z nich nie zaprzestaje swoich działań.
 Trzęsącymi rękoma wyciągam z kieszeni telefon, a moim oczom ukazuje się wiadomość tekstowa, od numeru nieznanego.

Od: Nieznany
Synu. Przepraszam. Zbankrutowaliśmy. Ja i twoja matka nie mieliśmy wyjścia, zabraliśmy oszczędności i wyjechaliśmy. Nie szukaj nas, przepraszam. Wierze, że dasz sobie radę. Kocham Cię, pamiętaj o tym.

  Zrozpaczony próbuje dodzwonić się do któregoś z rodziców, niestety ich numery nie są aktywne. Nie za bardzo dociera do mnie obecna sytuacja. Co tu się kurwa dzieje?

Capitulo Cuatro

 Mój cudowny dzień chuj strzelił. Przybycie Verdas, jak narazie wcale mi się nie podoba. Mam ochotę powiesić go na jakimś sznurze, albo zepchnąć z najbliższych schodów. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że upatrzył sobie Ludmile, ten pieprzony akrystokrata słodzi jej i kleji się do niej jak jakiś nienormalny. Nawet się dzisiaj ze mną nie przywitała, nie to, żebym to lubił, ale ona zawsze gdy tylko mnie zobaczy, podchodzi i muska ustami mój policzek.
Pożałuje tego już ja o to zadbam.
- Co Cuwaliac, Luśka w końcu kopnęła Cię w dupę, szczerze przyznam, że czekałem na to od bardzo dawna- z nikąd obok mnie pojawia się Diego Hernandez, najlepszy przyjaciel Ludmily, który tak naprawdę nie reprezentuje sobą nic. Biedny chłopaczyna z najniższych szczebli społeczeństwa, mieszkający w dwupokojowym mieszkanku razem z bezrobotną matką, która utrzymuje rodzinę z zasiłku. Jak tak kurwa można? Dla mnie jest zwykłą patologią i niczym więcej, nie rozumiem jak Ferro może się z nim zadawać.
- Odejdź stąd, bo śmierdzisz, stać Cię w ogóle na wodę? Czy już dawno Ci ją wyłączyli? - pytam z chytrym uśmieszkiem na twarzy.
- No tak zapomniałem, dla Ciebie mój stan majątkowy równa się tyle ile u bezdomnego - przeczesuje ręką zniszczone włosy i patrzy na mnie jakbym to ja odpowiedzialny był za to, że jego matka jest bezużyteczna.
- Nie no, Diego ja Ci zawsze chętnie pomogę. Zwolniłem gosposie, możesz powiedzieć matce, że znalazłem jej pracę.
- Nie mam zamiaru reagować na twoje słabe teksty, wcale nie jesteś ode mnie lepszy Fede - westchnął - twój charakter jest paskudny.
- Po pierwsze nie skracaj mojego imienia - mrużę oczy i podchodzę do niego bliżej - a po drugie z moim paskudnym charakterem da się jeszcze coś zrobić, a ty swój paskudny ryj masz już na stałe.
- Wiesz co, ja naprawdę nie zwrócę na to uwagi, wolę popatrzeć na tę słodką parkę - brunet wskazuje palcem na dwie postacie, wędrujące po korytarzu Studia. Po chwili przyglądania się, rozpoznaje w nich Ludmile i tego frajera Verdasa.
- Popatrz na nią przez chwilę, zobacz jak boi się odezwać do Verdasa. Wiesz dlaczego? - pyta, a ja bardzo dobrze znam odpowiedz na jego pytanie - Bo boi się twojej reakcji. Boi się, że wybuchniesz i zrobisz jej krzywdę.
- Nie prawda. Ludmila wie, że nigdy bym jej nie uderzył - od razu przypominam sobie ich wczorajszą rozmowę w szatni.
- Nie chodzi mi o przemoc fizyczną, słowami Cawaliac można uderzyć człowieka mocniej, niż pięścią. Ludka jest dla mnie jak siostra i kiedy w środku nocy przychodzi do mnie zapłakana mówiąc, że kazałeś robić jej striptiz to, aż mnie serce boli. Najgorsze jest to, że ona tak cholernie Cię kocha, a ty masz ją w dupie i srasz na nią jak tylko możesz. Żałuje, że to ja byłem tym idiotą, który jeszcze dwa lata temu kazał jej o Ciebie walczyć.
- Skończyłeś już swój monolog? - niewzruszony, przykładam rękę do buzi i udaje ziewanie.
 Hernandez głośno wzdycha i niedowierzająco kiwa głową na boki, co on sobie myśli? Że rzuce się mu do stóp i zacznę dziękować za jakże mądre słowa?
- Dobra, chociaż próbowałem do Ciebie dotrzeć.
- Nie próbuj, bo Ci się to nie uda. Ludmila lubi mnie takiego jakim jestem, lubi to jak ją ranię i poniżam. Zrobi dla mnie wszystko i nic Ci do tego.
- Ehh, bogaty bęcwał - mówi na odchodnę i zostawia mnie samego pogrążonego we własnych myślach.
 Ostatni raz zerkam na Ferro, która ze spuszczoną głową, olewa Verdasa jak tylko może. Mam pewność, że nie zrobi z nim nic, gdy jestem w pobliżu, a co stanie się kiedy zniknę za rogiem i dam jej wolną rękę?


 Lekcja tańca mija w miarę spokojnie. Na początek rozgrzeweczka, potem szybki układzik, a teraz ćwiczenia w parach męsko-żenskich. To chyba wiadome z kim będę ja.
 Pewnym siebie krokiem zmierzam w kierunku dość przygnębionej blondyneczki. Puszczam do niej oczko i cwaniacko się uśmiecham. Niestety, nagle przerywa mi donośny, brytyjski akcent.
- Panie Gregorio! Uważam, że powinienem być w parze ze śliczną panienką Ferro, doskonale się razem rozumiemy, a poza tym tylko z nią do tej pory zdąrzyłem się zapoznać, a w tańcu znajomość partnera jest bardzo ważna.
- Nie ma opcji nie wyrażam na to zgody, Ludmila zawsze była w parze ze mną i tak już zostanie, niech sobie zapozna kogoś innego - wybucham na środku klasy, nie pozwole mu jej nawet dotknąć.
- Spokojnie, spokojnie. Po pierwsze - wskazuje palcem na Verdasa - nie zrozumiałem połowy słów. Jesteśmy w Argentynie, a nie w Anglii, więc zacznij mówić po naszemu, ołkej?
- Okey, sir - uśmiecha się do nauczyciela, na co ja tylko prycham, lizus.
- A po drugie, co do tak bardzo rozchwytywanej ostatnio pani Ferro, to pan Verdas ma sto procent racji. Niech tańczy z nim.
- Nie zgadzam się, z kim w takim razie mam być ja? - pytam krzyżując ręcę na piersiach.
- Z panią Navaro też dasz radę i bez pyskowania mi tutaj, Show must go on i do przodu - nauczyciel wykonuje kilka piruetów, a ja w tym czasie podchodzę do Natalii i naburmuszony staje obok niej.
- Nie martw się, nie tylko ty nie jesteś zadowolony z tej współpracy - warczy patrząc na mnie z oburzeniem wymalowanym na twarzy.
- No to może niech pan Verdas i pani Ferro zaczną dzisiejszy dzisiejszy układ, zapraszamy - i po raz kolejny mam ochotę zrzucić brytyjczyka, ze schodów. Ma farta, że jestem dobrze wychowany, bo inaczej obiłbym mu mordę.
  Ludmila wstaje z krzesła i niepewnie podchodzi do Verdasa, który na jej bliskość reaguje szerokim uśmiechem.
Obydwoje podają sobie ręcę i zaczynają wykonywać układ taneczny, który moim zdaniem nie jest za specjalny.
- Co zazdrosny? - kątem oka zerkam na znudzoną hiszpankę, po czym wracam wzrokiem na parę, której układ zaczyna robić się coraz bardziej namiętny.
- Kurwa - warczę, kiedy jego ręka przejeżdża po biodrach mojej dziewczyny. Jednak Ferro nie zwraca na to uwagi, cały czas patrzy na mnie i wyczekuje jakieś reakcji, której nie dostanie. Zrobiłem już z siebie wystarczające pośmiewisko, teraz mi to zwisa.
 W końcu po całej sali rozbrzmiewa fala oklasków. Verdas z wysoko podniesioną głową podchodzi do mnie, mierzy wzrokiem i śmieje się pod nosem.
- Nie wiem co Cię tak śmieszy? - marszę brwi i podchodzę do niego jeszcze bliżej.
 - Naciesz się Ludmilą póki możesz, bo jest piękną i mądrą kobietą, a takie lubię najbardziej - szturcha mnie ramieniem, po czym odchodzi i siada na swoim miejscu nie spuszczając ze mnie wzroku.
 Jeżeli myśli, że oddamu mu ją tak łatwo, to się grubo myli.


   Od kilkunastu minut razem z Maximilanem chodzimy po całym Studio i szukamy Ferro, jest mi obecnie potrzebna, muszę ją zjebać o tego całego Verdasa. Ona musi wiedzieć co jej wolno robić, a czego nie. A spędzanie czasu z arystokratą, jest wypisane dużymi literami na liście sprzeciwów, niech sobie kurwa poplotkuje z Hernandezem, albo Navaro. Ma tyle koleżanek, a chodzi z tym idiotą. Niby mam to w dupie, ale te jej biedne koleżanki napewno za nią tęsknią. Nie jestem zazdrosny, ja nie mogę być zazdrosny o kogoś tak nijakiego jak Ferro. Gdyby była Gisele Bündchen, albo Kate Moss, ewentualnie Mirandą Kerr, to moja zazdrość byłaby zrozumiała, ale nie to zwykła Ludmila Ferro, córka inwestora giełdowego i przedsiębiorcy. No niby ma firmę ubezpieczeniową i niby zarabia na tym miliony, ale ubezpieczenia nie są ważne, przynajmniej nie tak ważne jak Apple. Mój ojciec jest prezesem firmy Apple Computer Inc. Produkuje iMaci, iPhony, iPady i wiele, wiele innych bardzo potrzebnych do przetrwania spętów. Kiedyś przejmę po nim tą firmę i wyprodukuje iShoesy, czyli buty z wbudowanym ekranem, odtwarzaczem, z wi-fi i szafeczką na żel w podeszwie. Ja zrobie ich projekt, ktoś tam je wykona i pójdą na półeczki sklepów. Wszyscy będą chcieli w nich chodzić, ale nie każdego będzie na nie stać. Mój ojciec uważa, że to zły pomysł, ale on nie zna się na prawdziwym biznesie.
- Federico, chyba ją znalazłem - Ponte staje przede mną z niezbyt wesołą miną, a ja nie rozumiem o co mu chodzi.
- Kogo ty znalazłeś? - pytam nadal rozmyślając o moich planach na przyszłość.
- Jak to kogo? Przecież szukaliśmy Ludmily, a ja ją znalazłem - dumnie wypina pierś i podnosi głowę do góry.
- Aha, a po co jej szukaliśmy? - pytam, bo nie za bardzo przypominam sobie cel jej poszukiwania.
- Nie wiem, chyba chciałeś na nią nawrzeszczeć, za Verdasa.
- A no tak, gdzie ona jest?
- Ja... yyyy... ja nie wiem - mówj wymijająco i spuszcza głowę w dół - ale napewno nie w szatni.
- Nie w szatni powiadasz? - Ponte kiwa głową na boki, a ja już wyczuwam kłamstwo.
- W takim razie wejdę do tej szatni, po kurtkę, bo trochę mi zimno - omijam chłopaka i próbuje przejść do szatni, ale przerywa mi hiszpan ciągnący mnie za ramię w przeciwnym kierunku.
- Nie, Federico. Taka gwiazda jak ty nie może tyle chodzić, ja Ci przyniosę. Polecę po nią w trybie natychmiastowym - nie powiem schlebia mi jego trosko, ale ja i tak tam wejdę.
- Nie przesadzaj Maximiliano, dam sobię sam radę, nawet ja muszę czasem zrobić coś sam.
- Ale ty się nie możesz tak nadwyrężać, no bo... - nie słuchając go dłużej, wchodzę do szatni.
 Rozglądam się po pomieszczeniu, masa kurtek, butów, a zapach jaki się z niego wydobywa jest paskudny. Jak ktokolwiek może tu przebywać?
- Cawaliac, szukasz kogoś? - odwracam się w stronę głosu, a moim oczom ukazuje się Verdas i stojąca obok niego Ludmila ze spuszczoną głową w dół, chyba nie jest zadowolona z mojej obecności.
- Tak, szukam mojej dziewczyny - podchodzę do niej i delikatnie chwytam za rękę, na mój gest blondynka szeroko się uśmiecha - odprowadzić Cię do domu kochanie?
- Tak - puszczam jej rękę i chwytam w talii, brutalnie przyciągając do siebie.
Zerkając kątem oka na wściekłego Leona, decyduje się na coś odważniejszego. A mianowicie przyciskam jej usta do swoich i delikatnie muskam. Nasz pierwszy pocałunek, nigdy nie pozwalałem całować jej się w usta, ale dzisiaj to sytuacja kryzysowa.
 Czuje jak mój żołądek wypełnia dziwne uczucie, tak jakby coś mi w nim latało i łaskotało. Dziwne, ale miłe, naprawdę miłe. Nasze usta cały czas poruszają się w synchronizowanych ruchach, tak jakby znały się na wylot. Przyciągam ją jeszcze bliżej siebie, a nasz pocałunek staje się coraz bardziej namiętny, przejżdżam językiem po jej dolnej wardze. Zdziwiona nie otwiera ust. Z resztą co się dziwić,kto by się tego po mnie spodziewał. Warczę niemal dziecinnie, zjeżdżając na jej tyłek i ściskając go mocno w rękach. Z ust Ludmily wydobywa się gwałtowny jęk, który doprowadza mnie do szaleństwa. Korzystam z okazji i wsuwam język w jej rozpalone usta. Obydwoje zaczynamy zmysłowy taniec, pełen pożądania. Jest mi naprawdę cudownie. Wplatam smukłe palce w jej jasne włosy, gładzę je i delikatnie ciągne za końcówki.
 Głośno dysząc odrywam się od jej ust, muszę przyznać, że pocałunek był idealny. Opieram brodę o czubek jej głowy i mocno ją do siebie przytulam, niech zrozumie, że przy mnie będzie jej najlepiej, ponieważ to ja jestem najlepszym co mogło spotkać ją w życiu, a Verdas nawet w połowie nie da jej tego, co mogę dać jej ja.

Capitulo Tres

  Parkuje moje czerwone Ferrafi 488 najostrożniej jak tylko potrafie i z uśmiechem wymalowanym na twarzy kieruje się w stronę Studia On Beat. Mam dziś bardzo dobry humor, spałem pełne dziesięć godzin, Katrina odeszła z pracy, a ja dostałem omlet z kozim serem i dwoma jajami przepiórczymi, pychota.
- Federico! Federico! - już na wejściu słyszę krzyk wołającego mnie Maximiliana, który jak zwykle ślęczy przy mojej szafce. Czy on kiedykolwiek przestanie małpować?
- Co chcesz? - pytam patrząc na niego jak na idiotę.
- Jak tam z Ludmilą? Podobał jej się prezent? - ciekawość to pierwszy stopień do piekła, nie rozumiem ludzi, którzy chcą wiedzieć wszystko o życiu innych. Ponte to typowy plotkarz, któremu czasami morda się nie zamyka, ale da się go wytrzymać.
- Chyba jej się podobał, nie wiem dokładnie, bo skupialiśmy się bardziej na mnie, ale wiesz całkiem fajnie się mną zajeła - dwuznacznie poruszam brwiami, aby dać mu do zrozumienia, co robiłem z nią wczorajszego wieczora.
- Czyli żadna nowość - wzdycha - a co ona dała tobie?
- Nawet mi nie przypominaj - z kieszeni marynarki wyjmuje zdjęcie przedstawiające mnie i uśmiechniętą Ferro, która jeszcze wtedy nie wiedziała na co piszę się chcąc związku ze mną.
- Ładne, ale pewnie Ciebie nie zadawala.
- Nie za bardzo - odpowiadam, po czym otwieram szafkę - masz może gumę do żucia w buzi?
- Mam, a co? - marszczy brwi i wyjmuje z buzi kawałek żujki.
- Przylep to tutaj - wskazuje palcem na róg zdjęcia - tylko nie na palec.
- No już, ale po co miałem to zrobić?
Przyklejam kawałek kartki ukazujący mnie i moją dziewczyne do drzwiczek szafki i gładzę ręką, aby mocno przywarło.
- Wiedziałem, że jednak Ci na niej zależy - uśmiecha się i klepie mnie po ramieniu.
- Pieprz się, okej?
- Okej, ale to nie zmienia faktu, że Ci na niej zależy. Zależy Ci na niej. Za-zależy Ci na Lu-ludmile  -zaczyna skakać jak małpa i podśpiewywać imię mojej dziewczyny.
- Zamknij się Maximiliano - warczę przez zaciśnięte zęby, na co on poważnieje i podchodzi bliżej mnie.
- Wiesz co jest twoim największym problemem Federico?
- No co? Oświeć mnie - spoglądam na niego wyczekująco.
- Nie potrafisz zrozumieć, że Ferro kocha Cię szczerze, że nie zależy jej tylko na twojej popularności i pieniądzach. A ty - wskazuje palcem na mnie - mimo, że traktujesz ją z góry to robisz to dlatego, że chcesz, aby zwracała całą swoją uwagę na tobie. W głębi tego swojego lodowatego serca kochasz ją i szalejesz za nią jak głupi.
- Nie wydaje mi się - ostatni raz zerkam na zdjęcie w szafce, po czym trzaskam nią, aby mieć pewność, że się zamknęła.
- A ja Ci mówię, że ją kochasz i za cholerę tego nie zmienisz.
- Dobra, zamknij się już i dawaj na zajęcia, bo się spóźnimy.
- Myślałem, że gwiazdy lubią się spóźniać -  czy on właśnie ze mnie zakpił?
- Lubią, ale niekoniecznie na ważne lekcje, które mogą pomóc im świecić jeszcze większym blaskiem.

  Czekając na wychowawce w klasie rozmyślam nad słowami Maximiliana, czy ja naprawdę koch... czuje coś do Ludmily? Czy byłbym zdolny do zainwestowania w kogoś jakiegokolwiek uczucia?  To nie możliwe. Ferro jest dodatkiem, coś w podobie zegarka, bez którego moja stylizacja byłaby nie pełna. Nie mógłbym jej lubić, lubić. Cawaliac nie przywiązuje się do niczego, ani do nikogo.
Moje rozmyślania przerwał nasz  wychowawca Pablo Galindo, który jak zwykle uradowany wita się z nami i próbuje zacząć jakiś ważny temat, niestety nie za bardzo mu to wychodzi.
- Klaso, możecie mnie w końcu wysłuchać? - nauczyciel  wybucha i próbuje uspokoić zgraje baranów na końcu klasy, która drze się w niebogłosy.
- Mamy w klasie nowego ucznia- jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki w klasie robi się cicho - Leon możesz wejść.
   W drzwiach sali staje wysoki szatyn, o zielonych jak trawa oczach, ubrany w czarną marynarkę z najnowszej kolekcji Paula Smitha, białą koszule Thomasa Pinka, beżowy krawat jestem pewny, że z firmy Drake's, czarne spodnie od Harrods i o zgrozo buty Johna Lobba, które tak bardzo chciałem mieć. Po tych wszstkich markach, mogę stwierdzić, że jest brytyjczykiem, bogatym jak cholera brytyjczykiem, który może mi zaszkodzić.
Wchodzi do klasy jak jakiś Boss, który uważa się za nie wiadomo kogo i puszcza oczko do dziewczyn, które zaczynają głośniej wciągać powietrze do płuc. O co im kurwa chodzi? Wcale nie jest taki boski, za jakiego się ma.
- Witam, nazywam się Leon Ernest Verdas drugi, pochodzę z Anglii, gdzie moja rodzina posiada własne hrabstwo Lincolnshire - mówi z tym swoim akcentem i chytrym uśmieszkiem wymalowanym na mordzie. No i już wiem, że go nie polubie.
- Dobrze, dziękujemy za przedstawienie, mam nadzieje, że klasa przyjmie Cię z otwartymi ramionami, wybierz sobie kogoś kto oprowadzi Cię po szkole.
  Verdas rozgląda się po klasie, a jego wzrok zatrzymuje się na osobie, która siedzi dokładnie za mną. Ten zasraniec podchodzi do mojej dziewczyny, beszczelnie się jej przedstawia i chwyta za ręką, którą po chwili całuje. A Ludmila? A Ludmila szczerzy się do niego jak głupia. Nie podoba mi się to i nie ma opcji, abym zostawił to tak jak jest. Nikt nie będzie pozwalał sobie na takie przywileje  w stosunku do mojej dziewczyny. A już napewno nie ten pieprzony arystokrata.