Prolog

- Katrina! Katrina! Gdzie moje naleśniki? - krzyczę po raz szósty do mojej gosposi - albo zobacze je tu w przeciągu minuty, albo powiem tacie, aby Cię zwolnili.
Co to za zachowanie, jak można kazać czekam mnie, Federicowi Cuwaliacowi. Czy ona nie wie kim ja jestem?
W przeciągu kilku sekund drzwi do mojego pokoju otwierają się i wchodzi przez nie wspomniana pomoc domowa.
- Paniczu Federico, ja przepraszam. Musiałam zanieść kawę, do gabinetu...
- Gówno mnie obchodzi co robiłaś, to ma się więcej nie powtarzać - zerkam na śniadanie postawione na tacy, a moja krew, aż buzuje - Czy ty robisz sobie ze mnie jaja?
Przerażona kobieta spuszcza głowę i wpatruje się w czubki swoich pantofli.
- Ile razy mam Ci mówić, że nie lubie nutelli, do cholery jasnej czy to tak trudno pojąć? - zrzucam naleśniki na podłogę i wstaje z łóżka - jesteś bezużyteczna, masz zrobić mi nowe w tej chwili, czekam pięć minut i ani chwili dłużej zrozumiałaś?
- Tak jest paniczu Federico - szepczę niepewnie, mógłbym przysiąc, że wygląda jakby za chwile miała się rozpłakać.
I dobrze, niech wie kto tutaj rządzi.
Jestem panem tego świata, a zwykli ludzie powinni się do tego dostosować.
- Skoro zrozumiałaś to powiedz mi co ty tu kurwa jeszcze robisz? Wypierdalaj do kuchni.
Gosposia wybiega z mojego pokoju, delikatnie zamykając za sobą drzwi. Ma szczęście, że nimi nie trzasnęła, bo moja głowa nie wytrzymałaby tego huku.
Wstaje z łóżka i podchodzę do biurka na którym stoi mój srebrny iMac, którego włączam. Odchodzę od niego i podchodzę do garderoby.
- Alfredo! Alfredo do mnie! 
  Alfredo Bing to praktycznie jedyny pracownik w tym domu, którego toleruje.
- Jestem paniczu - odwracam się za siebie, a moim oczom ukazuje się prywatny stylista, którego wynajęła mi matka - w co masz ochote się dzisiaj ubrać?
- Coś eleganckiego. Muszę się pokazać ludziom w Studiu, pamiętaj, że jestem najlepszy i właśnie tak mam wyglądać - dokładnie, Federico Cuwaliac, najlepszy z najlepszych, gwiazda estrady, centrum świata, słońce w układzie słonecznym. To wokół mnie kręci się wszystko.

  Przekraczam próg Studia On Beat, ubrany w białą dobrze dopasowaną do mojego ciała koszulę, granatową marynarkę od Ermenegildo Zegna, półeleganckie spodnie w kolorze ciepłego bursztynu od Pantaloniego Torino, oraz klasyczne, czarne buty od Tanino Crisci, na moim prawym nadgarstku dojrzeć można złoty zegarek od Michaela Korsa, bez którego nigdy nie wychodzę z domu.
  Wzrokiem lustruje wszystkie marne istotki, mające czelność znajdować się na tym samym korytarzu co ja, no cóż plebs zawsze będzie próbował w jakiś sposób się wywyższyć, niestety kiedy pojawiam się ja, to ich szanse maleją do zera.
Podchodzę do szafki i otwieram ją prostym hasłem, którym jest data dnia, w którym dostałem od ojca mój ukochany samochód, czerwone Ferrari 488.
- Hej kochanie - spoglądam wzrokiem na postać ślicznej dziewczyny stojącej obok.
- Cześć - odpowiadam bez najmniejszych emocji i wracam do szukania zeszytu do nut.
- Nie przywitasz się? - zakłada mi ręcę na szyje i delikatnie całuje mój policzek, ja natomiast w ogóle nie reaguje na jej próbe zbliżenia.
- Ludmila, nie mam teraz czasu - wyjmuje zeszyt i zamykam drzwiczki szafki.
- Ty nigdy nie masz dla mnie czasu.
- Zobaczymy się na zajęciach - mijam smutną dziewczynę i kieruje się w stronej tak uwielbianej przeze  mnie sali śpiewu. A wracając do Ludmily to jest ona moją dziewczyną. Oczywiście, jestem z nią dlatego, że ładnie to wygląda, nie czuje do niej nic więcej, przynajmniej tak mi się wydaje.  Ferro jednak jest wkręcona we mnie jak w jakiś zegarek Daniella Welingtona, albo Calvina Kleina, kocha mnie, no cóż nie dziwie się jej, w końcu jestem boski.
  Wchodzę do klasy w której czeka na mnie Angles, nie którzy mówią do niej Angie, ale zdrabnianie imion nigdy nie należało do moich ulubionych czynności.
-Witaj Federico, gotowy na prywatne lekcje? - nauczycielka podchodzi do keybordu i zaczyna grać pierwsze nuty do piosenki Show must go on zespołu Queen. Oczywiście idealnie trafiam w każdy dźwięk, szczerze nie wiem po co mi te lekcje, w końcu jestem tu najlepszy, jednak płace za nie o wiele więcej niż reszta uczniów, a to ukazuje mnie tylko w świetle bogatszego i bardziej uzdolnionego. I o to właśnie chodzi,ponieważ jestem gwiazdą stworzoną by błyszczeć.