Capitulo Uno

  Znienawidzona przeze mnie lekcja historii muzyki, właśnie dobiegła końca. Nuda, nuda i jeszcze raz nuda, ale i tak mam z niego szóstkę. Zresztą moje świadectwo ma same najlepsze oceny, co się dziwić na każdym roku staram się jak głupi, aby podołać wyzwaniom i osiągnąć jak najlepsze wyniki. W końcu jestem Cuwaliac, a Cuwaliac potrafi zrobić wszystko.
Wychodzę z klasy jako pierwszy jak na prawdziwą gwiazdę przystało, idąc po korytarzu czuje na sobie spojrzenia wszystkich dziewczyn, które w swoich fantazjach zdejmują z mojego ciała ciasne rzeczy.  Oczywiście, schlebia mi to, ale ja wybrałem już jedną i mimo swoich chamskich zachowań jestem jej wierny. Ludmila zawsze starała się o moje względy, robiła wszystko, abym tylko na nią spojrzał. Od momentu naszego poznania uważałem ją za atrakcyjną dziewczynę, w której widać potencjał. Jednak przeszkadza mi  ten jej anielski charakter, który jak to mówi mój ojciec ma na mnie dobry wpływ. Wracając panna Ferro musiała zrobić naprawdę dużo, abym zdecydował się na tak poważny krok jak związek. Od zmiany stylu na bardziej elegancki i gustowny, przez bycie posłuszną, aż do oddania mi swojego ciała i przysięgnięcie wierności.
  Spoglądam w stronę mojej szafki, a moje oczy dostrzegają siedzącego przy niej Maximiliana. Co ten człowiek wyrabia, przecież jako moja prawa ręka nie powinien siedzieć na ziemi i robić z siebie pośmiewiska.
- Maximiliano, wstawaj - warczę w stronę bruneta, który na mój widok szczerzy się jak idiota.
- Federico, w końcu jesteś. Czekałem, tam gdzie mi kazałeś - wskazuje palcem na miejsce, w którym siedzi i uśmiecha się jeszcze szerzej, o ile to w ogóle możliwe.
- Ale po co? Nie kazałem Ci tutaj siedzieć Maximiliano, mogłeś iść na zajęcia - przewracam oczami i otwieram szafkę.
- Wiem, ale chciałem złapać Cię przed Ludmilą.
- No to Ci nie wyszło, widzieliśmy się rano - odpowiadam, na co mój kompan wypuszcza z siebie wiązanke przekleństw.
-Macie dzisiaj rocznice związku - brunet otwiera swój plecak i wyjmuje z niego średniej wielkości pudełko owinięte różowym papierem dekoracyjnym - kupiłem jej prezent za Ciebie, bo wiedziałem, że zapomnisz.
- Okej - przejmuje od niego opokowanie i delikatnie nim potrząsam, zastanawiając się co jest w środku, mam nadzieje, że kupił coś w moim stylu, żeby się nie domyśliła.
- A może jakieś, dziękuje co? - patrzy na mnie wyczekująco, na co ja tylko przewracam oczami.
- Sądzę, że moje pozwolenia, na naszą znajomość, jest wystarczającą rekompensatą - ja i podziękowania, jeszcze czego. Powinien skakać  z radości, że pokazuje się z nim publicznie.
- Co ona w tobie widzi? - wzdycha, po czym kładzie mi rękę na ramieniu, którą oczywiście odrazu strącam.
- To czego Natalia, nie może zobaczyć w tobie - moje słowa napewno sprawiły mu ból, patrząc na to, że ugania się za Navarro od dobrych dwóch lat. No cóż, tak właśnie jest. Jeden zdobywa wszystko, a drugi kopany jest po dupie, przez całe swoje marne życie.

  Chodzę po różnych zakamarkach Studia, w celu znalezienia Ludmily, niestety nie dane jest mi jej chyba dzisiaj zobaczyć. Powinienem pogratulować sobie za wytrzymanie przy jej boku całego roku.
Gdy wchodzę do szatni, do moich uszu dochodzą dźwięki padających słów, wiem, że nie ładnie jest podsłuchiwać, ja nawet nie mam wzwyczaju tego robić, jednak tym razem rozmowa bardzo mnie interesuje.
- Lu powinnaś zakończyć ten toksyczny związek, on Cię wyniszcza - męska, mocna barwa głosu, która należy do Hernandeza sprawia, że mam ochotę oderwać sobie uszy, byleby tylko nie słyszeć go nigdy więcej.
- Ale ja go kocham - kochasz, miłujesz, ubóstwiasz i całujesz po stopach kicia. Jestem twoim uzależnieniem i nic do zakichanej śmierci z tym nie zrobisz.
- On ma Cię w dupie, przejrzyj w końcu na oczy i skończ z tym popapranym dupkiem, zanim będzie za późno, już jest wrednym chamem, nie zdziwiłbym się, gdybyś za kilka dni dostała od niego w twarz, niby przez przypadek - jego teza jest dość bolesna, nigdy nie uderzyłbym kobiety, a już napewno nie Ludmily.
- Nie zrobiłby tego, on mnie kocha. Wiem, że pod maską obojętności znajduje się chłopak wart całej miłości, którą go darze.
Mimowolnie uśmiecham się do siebie, choć wiem, że nie powinienem. Wiem, że Ferro mnie koch... lubi bardziej niż powinna. Uczucie, którym mnie darzy szczerze mnie zawstydza.
- Co ten paskudny chuj z tobą zrobił? Czy ty nie widzisz, że on Cię nie kochał, nie kocha, ani nie pokocha, ten człowiek nie jest do tego zdolny i nie zmienisz tego.
- Przestań Diego, nie pozwalam Ci tak o nim mówić. Każdy człowiek ma w sobie dobro, trzeba tylko pozwolić wyjść mu na światło dzienne. Federico jest wyjątkowym człowiekiem, nie pokochałam go za miliony, które ma na koncie, ani za wygląd anonisa, pokochałam go za jego ludzką stronę i zrobie wszystko, abyś zmienił o nim zdanie.
   Widzę jak Ludmila wstaje z ławki i udaje się w stronę wyjścia ze szkoły, a już po chwili ją opuszcza. Jak widać nie miała ochoty na spotkanie ze mną, a ja nie mam zamiaru ganiać za nią jak jakiś pies, w końcu to zadanie należy do niej.

   Razem z Maximilianem postanowiłem udać się do centrum handlowego, w celu zakupienia czegoś ładnego dla Ferro. Wiem, że Ponte kupił jej już za mnie złotą bransoletkę, ale to totalnie nie w moim stylu, przecież każdy wie, że stać mnie na coś o wiele droższego.    

  - Federico, daleko jeszcze? Nogi mnie bolą - posyłam mordercze spojrzenie karłowi obok. Wstyd mi za niego, kiedy patrze na szmaty w których chodzi, to aż mnie skręca w żołądku. Muszę zadbać o jego garderobę, bo sam sobie nie radzi.
- Już niedaleko, za rogiem jest Victoria' s Secret.
- A ja myślałem, że bransoletka załatwi sprawę. A tak w ogóle kiedy zamierzasz jej to dać? Jutro raczej nie wypada, powinieneś pofatygować się i iść do niej, wtedy w jakiś sposób pokazałbyś jej, że Ci zależy.
- Nie, zadzwoniłem do niej po wyjściu ze Studia i kazałej jej przyjść do mnie pod wieczór - czy on naprawde myślał, że ja się będę starał? Ludmila jest na każde moje skinięcie palcem, aż szkoda byłoby tego nie wykorzystywać.
- Trudny z Ciebie człowiek Federico - ciężko wzdycha, a mnie po prostu chuj strzela.
- Nie jestem trudny, po prostu chcę tego co należeć ma do mnie. Jeżeli ja chce, żeby ona przyszła, to ma przyjść w podskokach, z uśmieszkiem na tej swojej niewinnej buźce i to wszystko - zatrzymuje się przed sklepem i odwracam wzrok na Maximiliana - Jestem Cuwaliac, a to czyni ze mnie pana tego świata. Jeżeli nie potrafisz tego zrozumieć, to nie jesteś godny życia, które masz.
- Rozumiem i przepraszam, nie powinienem tak mówić - staje przed nim i nachylam się tak, że oczami jesteśmy na tej samej wysokości.
- Zapamiętaj sobie Ponte, że ze mną nie warto zadzierać. Tym razem Ci daruje, ale następnym razem powstrzymuj się, bo jeszcze przez przypadek ty i twoja rodzina wylądujecie pod moste, a tego byśmy chyba nie chcieli prawda?
   Brunet kiwa przecząco głową i spuszcza wzrok w dół, mam nadzieje, że teraz już zrozumie i wbije do tej swojej pustej głowy co wypada, a czego nie wypada mówić w moim towarzystkie, bo jedno złe słowo może zniszczyć mu całe życie, które i tak nie jest warte zbyt wiele.