Capitulo Cuatro

 Mój cudowny dzień chuj strzelił. Przybycie Verdas, jak narazie wcale mi się nie podoba. Mam ochotę powiesić go na jakimś sznurze, albo zepchnąć z najbliższych schodów. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że upatrzył sobie Ludmile, ten pieprzony akrystokrata słodzi jej i kleji się do niej jak jakiś nienormalny. Nawet się dzisiaj ze mną nie przywitała, nie to, żebym to lubił, ale ona zawsze gdy tylko mnie zobaczy, podchodzi i muska ustami mój policzek.
Pożałuje tego już ja o to zadbam.
- Co Cuwaliac, Luśka w końcu kopnęła Cię w dupę, szczerze przyznam, że czekałem na to od bardzo dawna- z nikąd obok mnie pojawia się Diego Hernandez, najlepszy przyjaciel Ludmily, który tak naprawdę nie reprezentuje sobą nic. Biedny chłopaczyna z najniższych szczebli społeczeństwa, mieszkający w dwupokojowym mieszkanku razem z bezrobotną matką, która utrzymuje rodzinę z zasiłku. Jak tak kurwa można? Dla mnie jest zwykłą patologią i niczym więcej, nie rozumiem jak Ferro może się z nim zadawać.
- Odejdź stąd, bo śmierdzisz, stać Cię w ogóle na wodę? Czy już dawno Ci ją wyłączyli? - pytam z chytrym uśmieszkiem na twarzy.
- No tak zapomniałem, dla Ciebie mój stan majątkowy równa się tyle ile u bezdomnego - przeczesuje ręką zniszczone włosy i patrzy na mnie jakbym to ja odpowiedzialny był za to, że jego matka jest bezużyteczna.
- Nie no, Diego ja Ci zawsze chętnie pomogę. Zwolniłem gosposie, możesz powiedzieć matce, że znalazłem jej pracę.
- Nie mam zamiaru reagować na twoje słabe teksty, wcale nie jesteś ode mnie lepszy Fede - westchnął - twój charakter jest paskudny.
- Po pierwsze nie skracaj mojego imienia - mrużę oczy i podchodzę do niego bliżej - a po drugie z moim paskudnym charakterem da się jeszcze coś zrobić, a ty swój paskudny ryj masz już na stałe.
- Wiesz co, ja naprawdę nie zwrócę na to uwagi, wolę popatrzeć na tę słodką parkę - brunet wskazuje palcem na dwie postacie, wędrujące po korytarzu Studia. Po chwili przyglądania się, rozpoznaje w nich Ludmile i tego frajera Verdasa.
- Popatrz na nią przez chwilę, zobacz jak boi się odezwać do Verdasa. Wiesz dlaczego? - pyta, a ja bardzo dobrze znam odpowiedz na jego pytanie - Bo boi się twojej reakcji. Boi się, że wybuchniesz i zrobisz jej krzywdę.
- Nie prawda. Ludmila wie, że nigdy bym jej nie uderzył - od razu przypominam sobie ich wczorajszą rozmowę w szatni.
- Nie chodzi mi o przemoc fizyczną, słowami Cawaliac można uderzyć człowieka mocniej, niż pięścią. Ludka jest dla mnie jak siostra i kiedy w środku nocy przychodzi do mnie zapłakana mówiąc, że kazałeś robić jej striptiz to, aż mnie serce boli. Najgorsze jest to, że ona tak cholernie Cię kocha, a ty masz ją w dupie i srasz na nią jak tylko możesz. Żałuje, że to ja byłem tym idiotą, który jeszcze dwa lata temu kazał jej o Ciebie walczyć.
- Skończyłeś już swój monolog? - niewzruszony, przykładam rękę do buzi i udaje ziewanie.
 Hernandez głośno wzdycha i niedowierzająco kiwa głową na boki, co on sobie myśli? Że rzuce się mu do stóp i zacznę dziękować za jakże mądre słowa?
- Dobra, chociaż próbowałem do Ciebie dotrzeć.
- Nie próbuj, bo Ci się to nie uda. Ludmila lubi mnie takiego jakim jestem, lubi to jak ją ranię i poniżam. Zrobi dla mnie wszystko i nic Ci do tego.
- Ehh, bogaty bęcwał - mówi na odchodnę i zostawia mnie samego pogrążonego we własnych myślach.
 Ostatni raz zerkam na Ferro, która ze spuszczoną głową, olewa Verdasa jak tylko może. Mam pewność, że nie zrobi z nim nic, gdy jestem w pobliżu, a co stanie się kiedy zniknę za rogiem i dam jej wolną rękę?


 Lekcja tańca mija w miarę spokojnie. Na początek rozgrzeweczka, potem szybki układzik, a teraz ćwiczenia w parach męsko-żenskich. To chyba wiadome z kim będę ja.
 Pewnym siebie krokiem zmierzam w kierunku dość przygnębionej blondyneczki. Puszczam do niej oczko i cwaniacko się uśmiecham. Niestety, nagle przerywa mi donośny, brytyjski akcent.
- Panie Gregorio! Uważam, że powinienem być w parze ze śliczną panienką Ferro, doskonale się razem rozumiemy, a poza tym tylko z nią do tej pory zdąrzyłem się zapoznać, a w tańcu znajomość partnera jest bardzo ważna.
- Nie ma opcji nie wyrażam na to zgody, Ludmila zawsze była w parze ze mną i tak już zostanie, niech sobie zapozna kogoś innego - wybucham na środku klasy, nie pozwole mu jej nawet dotknąć.
- Spokojnie, spokojnie. Po pierwsze - wskazuje palcem na Verdasa - nie zrozumiałem połowy słów. Jesteśmy w Argentynie, a nie w Anglii, więc zacznij mówić po naszemu, ołkej?
- Okey, sir - uśmiecha się do nauczyciela, na co ja tylko prycham, lizus.
- A po drugie, co do tak bardzo rozchwytywanej ostatnio pani Ferro, to pan Verdas ma sto procent racji. Niech tańczy z nim.
- Nie zgadzam się, z kim w takim razie mam być ja? - pytam krzyżując ręcę na piersiach.
- Z panią Navaro też dasz radę i bez pyskowania mi tutaj, Show must go on i do przodu - nauczyciel wykonuje kilka piruetów, a ja w tym czasie podchodzę do Natalii i naburmuszony staje obok niej.
- Nie martw się, nie tylko ty nie jesteś zadowolony z tej współpracy - warczy patrząc na mnie z oburzeniem wymalowanym na twarzy.
- No to może niech pan Verdas i pani Ferro zaczną dzisiejszy dzisiejszy układ, zapraszamy - i po raz kolejny mam ochotę zrzucić brytyjczyka, ze schodów. Ma farta, że jestem dobrze wychowany, bo inaczej obiłbym mu mordę.
  Ludmila wstaje z krzesła i niepewnie podchodzi do Verdasa, który na jej bliskość reaguje szerokim uśmiechem.
Obydwoje podają sobie ręcę i zaczynają wykonywać układ taneczny, który moim zdaniem nie jest za specjalny.
- Co zazdrosny? - kątem oka zerkam na znudzoną hiszpankę, po czym wracam wzrokiem na parę, której układ zaczyna robić się coraz bardziej namiętny.
- Kurwa - warczę, kiedy jego ręka przejeżdża po biodrach mojej dziewczyny. Jednak Ferro nie zwraca na to uwagi, cały czas patrzy na mnie i wyczekuje jakieś reakcji, której nie dostanie. Zrobiłem już z siebie wystarczające pośmiewisko, teraz mi to zwisa.
 W końcu po całej sali rozbrzmiewa fala oklasków. Verdas z wysoko podniesioną głową podchodzi do mnie, mierzy wzrokiem i śmieje się pod nosem.
- Nie wiem co Cię tak śmieszy? - marszę brwi i podchodzę do niego jeszcze bliżej.
 - Naciesz się Ludmilą póki możesz, bo jest piękną i mądrą kobietą, a takie lubię najbardziej - szturcha mnie ramieniem, po czym odchodzi i siada na swoim miejscu nie spuszczając ze mnie wzroku.
 Jeżeli myśli, że oddamu mu ją tak łatwo, to się grubo myli.


   Od kilkunastu minut razem z Maximilanem chodzimy po całym Studio i szukamy Ferro, jest mi obecnie potrzebna, muszę ją zjebać o tego całego Verdasa. Ona musi wiedzieć co jej wolno robić, a czego nie. A spędzanie czasu z arystokratą, jest wypisane dużymi literami na liście sprzeciwów, niech sobie kurwa poplotkuje z Hernandezem, albo Navaro. Ma tyle koleżanek, a chodzi z tym idiotą. Niby mam to w dupie, ale te jej biedne koleżanki napewno za nią tęsknią. Nie jestem zazdrosny, ja nie mogę być zazdrosny o kogoś tak nijakiego jak Ferro. Gdyby była Gisele Bündchen, albo Kate Moss, ewentualnie Mirandą Kerr, to moja zazdrość byłaby zrozumiała, ale nie to zwykła Ludmila Ferro, córka inwestora giełdowego i przedsiębiorcy. No niby ma firmę ubezpieczeniową i niby zarabia na tym miliony, ale ubezpieczenia nie są ważne, przynajmniej nie tak ważne jak Apple. Mój ojciec jest prezesem firmy Apple Computer Inc. Produkuje iMaci, iPhony, iPady i wiele, wiele innych bardzo potrzebnych do przetrwania spętów. Kiedyś przejmę po nim tą firmę i wyprodukuje iShoesy, czyli buty z wbudowanym ekranem, odtwarzaczem, z wi-fi i szafeczką na żel w podeszwie. Ja zrobie ich projekt, ktoś tam je wykona i pójdą na półeczki sklepów. Wszyscy będą chcieli w nich chodzić, ale nie każdego będzie na nie stać. Mój ojciec uważa, że to zły pomysł, ale on nie zna się na prawdziwym biznesie.
- Federico, chyba ją znalazłem - Ponte staje przede mną z niezbyt wesołą miną, a ja nie rozumiem o co mu chodzi.
- Kogo ty znalazłeś? - pytam nadal rozmyślając o moich planach na przyszłość.
- Jak to kogo? Przecież szukaliśmy Ludmily, a ja ją znalazłem - dumnie wypina pierś i podnosi głowę do góry.
- Aha, a po co jej szukaliśmy? - pytam, bo nie za bardzo przypominam sobie cel jej poszukiwania.
- Nie wiem, chyba chciałeś na nią nawrzeszczeć, za Verdasa.
- A no tak, gdzie ona jest?
- Ja... yyyy... ja nie wiem - mówj wymijająco i spuszcza głowę w dół - ale napewno nie w szatni.
- Nie w szatni powiadasz? - Ponte kiwa głową na boki, a ja już wyczuwam kłamstwo.
- W takim razie wejdę do tej szatni, po kurtkę, bo trochę mi zimno - omijam chłopaka i próbuje przejść do szatni, ale przerywa mi hiszpan ciągnący mnie za ramię w przeciwnym kierunku.
- Nie, Federico. Taka gwiazda jak ty nie może tyle chodzić, ja Ci przyniosę. Polecę po nią w trybie natychmiastowym - nie powiem schlebia mi jego trosko, ale ja i tak tam wejdę.
- Nie przesadzaj Maximiliano, dam sobię sam radę, nawet ja muszę czasem zrobić coś sam.
- Ale ty się nie możesz tak nadwyrężać, no bo... - nie słuchając go dłużej, wchodzę do szatni.
 Rozglądam się po pomieszczeniu, masa kurtek, butów, a zapach jaki się z niego wydobywa jest paskudny. Jak ktokolwiek może tu przebywać?
- Cawaliac, szukasz kogoś? - odwracam się w stronę głosu, a moim oczom ukazuje się Verdas i stojąca obok niego Ludmila ze spuszczoną głową w dół, chyba nie jest zadowolona z mojej obecności.
- Tak, szukam mojej dziewczyny - podchodzę do niej i delikatnie chwytam za rękę, na mój gest blondynka szeroko się uśmiecha - odprowadzić Cię do domu kochanie?
- Tak - puszczam jej rękę i chwytam w talii, brutalnie przyciągając do siebie.
Zerkając kątem oka na wściekłego Leona, decyduje się na coś odważniejszego. A mianowicie przyciskam jej usta do swoich i delikatnie muskam. Nasz pierwszy pocałunek, nigdy nie pozwalałem całować jej się w usta, ale dzisiaj to sytuacja kryzysowa.
 Czuje jak mój żołądek wypełnia dziwne uczucie, tak jakby coś mi w nim latało i łaskotało. Dziwne, ale miłe, naprawdę miłe. Nasze usta cały czas poruszają się w synchronizowanych ruchach, tak jakby znały się na wylot. Przyciągam ją jeszcze bliżej siebie, a nasz pocałunek staje się coraz bardziej namiętny, przejżdżam językiem po jej dolnej wardze. Zdziwiona nie otwiera ust. Z resztą co się dziwić,kto by się tego po mnie spodziewał. Warczę niemal dziecinnie, zjeżdżając na jej tyłek i ściskając go mocno w rękach. Z ust Ludmily wydobywa się gwałtowny jęk, który doprowadza mnie do szaleństwa. Korzystam z okazji i wsuwam język w jej rozpalone usta. Obydwoje zaczynamy zmysłowy taniec, pełen pożądania. Jest mi naprawdę cudownie. Wplatam smukłe palce w jej jasne włosy, gładzę je i delikatnie ciągne za końcówki.
 Głośno dysząc odrywam się od jej ust, muszę przyznać, że pocałunek był idealny. Opieram brodę o czubek jej głowy i mocno ją do siebie przytulam, niech zrozumie, że przy mnie będzie jej najlepiej, ponieważ to ja jestem najlepszym co mogło spotkać ją w życiu, a Verdas nawet w połowie nie da jej tego, co mogę dać jej ja.