Capitulo Tres

  Parkuje moje czerwone Ferrafi 488 najostrożniej jak tylko potrafie i z uśmiechem wymalowanym na twarzy kieruje się w stronę Studia On Beat. Mam dziś bardzo dobry humor, spałem pełne dziesięć godzin, Katrina odeszła z pracy, a ja dostałem omlet z kozim serem i dwoma jajami przepiórczymi, pychota.
- Federico! Federico! - już na wejściu słyszę krzyk wołającego mnie Maximiliana, który jak zwykle ślęczy przy mojej szafce. Czy on kiedykolwiek przestanie małpować?
- Co chcesz? - pytam patrząc na niego jak na idiotę.
- Jak tam z Ludmilą? Podobał jej się prezent? - ciekawość to pierwszy stopień do piekła, nie rozumiem ludzi, którzy chcą wiedzieć wszystko o życiu innych. Ponte to typowy plotkarz, któremu czasami morda się nie zamyka, ale da się go wytrzymać.
- Chyba jej się podobał, nie wiem dokładnie, bo skupialiśmy się bardziej na mnie, ale wiesz całkiem fajnie się mną zajeła - dwuznacznie poruszam brwiami, aby dać mu do zrozumienia, co robiłem z nią wczorajszego wieczora.
- Czyli żadna nowość - wzdycha - a co ona dała tobie?
- Nawet mi nie przypominaj - z kieszeni marynarki wyjmuje zdjęcie przedstawiające mnie i uśmiechniętą Ferro, która jeszcze wtedy nie wiedziała na co piszę się chcąc związku ze mną.
- Ładne, ale pewnie Ciebie nie zadawala.
- Nie za bardzo - odpowiadam, po czym otwieram szafkę - masz może gumę do żucia w buzi?
- Mam, a co? - marszczy brwi i wyjmuje z buzi kawałek żujki.
- Przylep to tutaj - wskazuje palcem na róg zdjęcia - tylko nie na palec.
- No już, ale po co miałem to zrobić?
Przyklejam kawałek kartki ukazujący mnie i moją dziewczyne do drzwiczek szafki i gładzę ręką, aby mocno przywarło.
- Wiedziałem, że jednak Ci na niej zależy - uśmiecha się i klepie mnie po ramieniu.
- Pieprz się, okej?
- Okej, ale to nie zmienia faktu, że Ci na niej zależy. Zależy Ci na niej. Za-zależy Ci na Lu-ludmile  -zaczyna skakać jak małpa i podśpiewywać imię mojej dziewczyny.
- Zamknij się Maximiliano - warczę przez zaciśnięte zęby, na co on poważnieje i podchodzi bliżej mnie.
- Wiesz co jest twoim największym problemem Federico?
- No co? Oświeć mnie - spoglądam na niego wyczekująco.
- Nie potrafisz zrozumieć, że Ferro kocha Cię szczerze, że nie zależy jej tylko na twojej popularności i pieniądzach. A ty - wskazuje palcem na mnie - mimo, że traktujesz ją z góry to robisz to dlatego, że chcesz, aby zwracała całą swoją uwagę na tobie. W głębi tego swojego lodowatego serca kochasz ją i szalejesz za nią jak głupi.
- Nie wydaje mi się - ostatni raz zerkam na zdjęcie w szafce, po czym trzaskam nią, aby mieć pewność, że się zamknęła.
- A ja Ci mówię, że ją kochasz i za cholerę tego nie zmienisz.
- Dobra, zamknij się już i dawaj na zajęcia, bo się spóźnimy.
- Myślałem, że gwiazdy lubią się spóźniać -  czy on właśnie ze mnie zakpił?
- Lubią, ale niekoniecznie na ważne lekcje, które mogą pomóc im świecić jeszcze większym blaskiem.

  Czekając na wychowawce w klasie rozmyślam nad słowami Maximiliana, czy ja naprawdę koch... czuje coś do Ludmily? Czy byłbym zdolny do zainwestowania w kogoś jakiegokolwiek uczucia?  To nie możliwe. Ferro jest dodatkiem, coś w podobie zegarka, bez którego moja stylizacja byłaby nie pełna. Nie mógłbym jej lubić, lubić. Cawaliac nie przywiązuje się do niczego, ani do nikogo.
Moje rozmyślania przerwał nasz  wychowawca Pablo Galindo, który jak zwykle uradowany wita się z nami i próbuje zacząć jakiś ważny temat, niestety nie za bardzo mu to wychodzi.
- Klaso, możecie mnie w końcu wysłuchać? - nauczyciel  wybucha i próbuje uspokoić zgraje baranów na końcu klasy, która drze się w niebogłosy.
- Mamy w klasie nowego ucznia- jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki w klasie robi się cicho - Leon możesz wejść.
   W drzwiach sali staje wysoki szatyn, o zielonych jak trawa oczach, ubrany w czarną marynarkę z najnowszej kolekcji Paula Smitha, białą koszule Thomasa Pinka, beżowy krawat jestem pewny, że z firmy Drake's, czarne spodnie od Harrods i o zgrozo buty Johna Lobba, które tak bardzo chciałem mieć. Po tych wszstkich markach, mogę stwierdzić, że jest brytyjczykiem, bogatym jak cholera brytyjczykiem, który może mi zaszkodzić.
Wchodzi do klasy jak jakiś Boss, który uważa się za nie wiadomo kogo i puszcza oczko do dziewczyn, które zaczynają głośniej wciągać powietrze do płuc. O co im kurwa chodzi? Wcale nie jest taki boski, za jakiego się ma.
- Witam, nazywam się Leon Ernest Verdas drugi, pochodzę z Anglii, gdzie moja rodzina posiada własne hrabstwo Lincolnshire - mówi z tym swoim akcentem i chytrym uśmieszkiem wymalowanym na mordzie. No i już wiem, że go nie polubie.
- Dobrze, dziękujemy za przedstawienie, mam nadzieje, że klasa przyjmie Cię z otwartymi ramionami, wybierz sobie kogoś kto oprowadzi Cię po szkole.
  Verdas rozgląda się po klasie, a jego wzrok zatrzymuje się na osobie, która siedzi dokładnie za mną. Ten zasraniec podchodzi do mojej dziewczyny, beszczelnie się jej przedstawia i chwyta za ręką, którą po chwili całuje. A Ludmila? A Ludmila szczerzy się do niego jak głupia. Nie podoba mi się to i nie ma opcji, abym zostawił to tak jak jest. Nikt nie będzie pozwalał sobie na takie przywileje  w stosunku do mojej dziewczyny. A już napewno nie ten pieprzony arystokrata.